บทนำ

“เธอร้ายมากขวัญ ไม่คิดเลยว่าภายใต้หน้าใสๆ ของเธอมันจะร้ายกาจขนาดนี้” “พี่ภูคะ คือขวัญ..” ขวัญพิมล สะอื้นไห้กับแววตาเย็นชาเชือดเฉือนของเขา เจ้าบ่าวหมาดๆ ของเธอ เจ้าบ่าวที่ไม่เต็มใจจะแต่งงานกับเธอ ขวัญพิมลอยากจะอธิบายแต่เขาไม่เปิดโอกาสให้เธอแม้แต่น้อย “หึ.. สมใจเธอแล้วสินะ.. แต่ฉันจะไม่มีวันรับเธอเป็นเมียออกนอกหน้าหรอกนะขวัญ เธอจะเป็นได้ก็แค่เมียในนาม เมียที่ฉันไม่เคยต้องการเท่านั้นเองจะไม่มีวันเป็นอย่างอื่น..” น้ำคำเชือดเฉือนใจออกจากปากหยักสวยราวอิสตรีของชายหนุ่มที่เธอเฝ้ารักหลงมาตั้งแต่แตกเนื้อสาวจนต้องทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้ครอบครองเขา ขวัญพิมลกัดริมฝีปากของตนแน่นจนห้อเลือด มองชายหนุ่มที่เป็นเจ้าบ่าวหมาดๆ ของตนอย่างน้อยเนื้อต่ำใจ.. เธอไม่ดีตรงไหน ถึงไม่มีค่าพอเขาจึงไม่เคยสนใจหรือเห็นเธอในสายตาเลย... พี่ภู หรือ ภูริ ชายหนุ่มที่เธอหลงรักตั้งแต่แรกเห็นหน้าในวัยแรกสาว เขาคือรักแรกของเธอ คือคนที่เธอตั้งใจไว้อย่างแน่วแน่ว่าจะต้องเป็นเจ้าสาว เป็นภรรยาและแม่ของลูกเขา เขาจะต้องเป็นพ่อของลูกเธอ ความฝันอันสวยงามในจินตนาการนั้นมันช่างแตกต่างกับความเป็นจริงในตอนนี้เหลือเกิน “ถึงยังไงพี่ภูก็เป็นสามีของขวัญแล้ว พี่ภูจะพอใจหรือไม่พอใจก็เรื่องของพี่ภูค่ะ” ด้วยความอยากเอาชนะขวัญพิมลจึงเอ่ยออกไปอย่างนั้น และมันยิ่งเหมือนราดน้ำมันลงบนกองไฟที่ลุกโชนให้เผาไหม้อย่างรุนแรงขึ้นไปอีก “เธอมันนางมารร้ายในคราบนางฟ้าตัวน้อยๆ ที่ใครๆ ก็ชื่นชม แต่จะมีสักกี่คนที่รู้ว่าแท้จริงแล้วเธอมันก็นางมารขี้อิจฉา เด็กใจแตก อยากได้ผัวจนตัวสั่น” เป็นถ้อยคำที่ช่างด่าทอได้เจ็บแสบจนขวัญพิมลหน้าร้อนผ่าวด้วยความอับอายอดสู แต่เธอจะไม่ยอมให้เขาเห็นว่าเธอเจ็บปวดแค่ไหนกับน้ำคำนั้น “ใช่ค่ะ ขวัญเป็นนางมารร้าย เป็นเด็กใจแตก และตอนนี้ขวัญก็ได้พี่ภูเป็นสามีสมใจอยากแล้วค่ะ พี่ภูจะเต็มใจหรือไม่เต็มใจก็เรื่องของพี่ภูสิคะ” เธอเชิดหน้าขึ้นอย่างไม่ยอมแพ้ “ขวัญพิมล..” ภูริชขึ้นเสียง ใบหน้าหล่อเหลาเหมือนจะสั่นกระตุกด้วยความไม่พอใจอย่างหนักที่เธอกล้าท้าทายเขา “เธอร้ายกาจมากขวัญ แล้วเธอจะต้องเสียใจที่ทำแบบนี้” “ขวัญเสียใจมากพอแล้วค่ะ จะเสียใจมากกว่านี้ขวัญก็ทนได้.. พี่ภูต่างหากจะทนได้เหมือนขวัญรึเปล่า..” เธอบอกเขาด้วยความเจ็บปวดที่อัดแน่นในอก แต่มาถึงขั้นนี้แล้ว อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด เธอพร้อมรับมันอยู่แล้ว...