บทที่ 2 จบตอน

บทที่ 2 จบตอน “ไปไหนมา..” ขวัญพิมลสะดุ้งน้อยๆ มือที่กำลังจะเปิดประตูชะงักหันขวับมามองเขา “พี่ภู.. วันนี้ไม่ทำงานหรือคะ” เธอไม่ตอบแต่ถามเขากลับ ภูริชักสีหน้า “ตอบคำถาม..” “ขวัญไปทำงานมาค่ะ..” “ทำงาน.. ทำที่ไหนยังไง งานอะไร งานที่บริษัทก็มีจะทำตำแหน่งไหน พี่จะจัดให้..” “พี่..” ขวัญพิมลขมวดคิ้วมองเขาเหมือนไม่เคยเห็น ภูริรู้สึกเก้อไปเล็กน้อยแล้วทำหน้าดุใส่เธอ “แล้วนี่มาห้องนี้ทำไม” “อ้อ.. ขอโทษทีค่ะ ขวัญลืมบอก ขวัญบอกคุณพ่อคุณแม่แล้วค่ะว่าขวัญจะขอแยกห้องกับพี่ภู อีกอย่างขวัญอยากจะคุยกับพี่ภูเรื่องหย่า..” เหมือนฟ้าผ่าลงมากลางหัวตอนนี้เลยก็ว่าได้ ภูริยืนนิ่งเหมือนถูกสาป เมื่อได้ยินคำว่า หย่า จากปากของขวัญพิมล คนที่อยากได้เขาเป็นสามีคนที่ทำทุกอย่าเพื่อจับเขา ทำทุกอย่างเพื่อให้เขารัก แต่วันนี้กลับมาพูดว่าจะหย่านี่นะ มันเกิดบ้าอะไรขึ้นมาวะ... “ถ้าพี่ภูต้องการหย่าตอนไหนบอกขวัญได้เลยนะคะ วันนี้ขวัญเหนื่อยมาก ขอพักผ่อนก่อนนะคะ” เธอพูดตัดบทแล้วเข้าห้องไปโดยที่เขายังยืนเซ่ออยู่หน้าห้องมองประตูที่ปิดลงด้วยความรู้สึกมึนงง จับต้นชนปลายไม่ถูกเลยทีเดียว “อะไรกันวะเนี่ย..” ภูริยืมองประตูห้องของขวัญพิมลอยู่สักครู่จึงเดินกลับห้องของตนอย่างคนที่ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว คุณริสามองหน้าลูกชายที่บูดบึ้งอย่างขบขันและสาแก่ใจ แต่ก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้เมื่อลูกชายมานั่งลงตรงหน้านางจึงเอ่ยขึ้น “วันนี้แม่มีเรื่องสำคัญจะคุยกับภูนะ กินข้าวกินปลาเสียแล้วค่อยคุย” “ทุกวันนี้ยังมีใครเห็นหัวผมอยู่หรือครับ จะทำอะไรก็ทำกันตามสบายใจอยู่แล้วนี่” “ช่างประชดประชัน” คุณภาณุแดกดันไปอีก ภูริหน้าหงิกไปอีก “แล้วนี่คนโปรดของคณแม่ไปไหนเสียล่ะครับ” ในที่สุดก็อดไม่ได้เผลอพูดออกไป แต่ภูริก็ทำหน้านิ่งๆ เหมือนไม่ได้รู้สึกอะไร “หนูขวัญออกไปทำงานแต่เช้าแล้วล่ะ” “ทำงาน.. นี่ผมเป็นผัวแท้ๆ ยังไม่รู้เลยนะว่าเมียตัวเองไปทำงานทำการอะไร” “หืมมม..” ทั้งสองสามีภรรยาหันไปมองหน้าลูกชายพร้อมกัน ภูริขยับตัวอย่างอึดอัดเมื่อเจอแววตาของผู้เป็นพ่อแม่ “อะไรกันครับ” “ไม่มีอะไร.. แค่แปลกใจ วันนี้แกกินอะไรผิดสำแดงมารึเปล่า..” “คุณพ่อ..” ภูริลากเสียงอย่างไม่ค่อยชอบใจ เขามีอะไรผิดปกติหรือไงกันเล่า.. คนไม่รู้ตัวคิดไปเองว่ากำลังถูกพ่อแม่จับผิด “ปกติไม่เคยเห็นสนใจหนูขวัญ และไม่เคยยอมรับว่าเขาเป็นเมียนี่นา ใครไม่แปลกใจก็บ้าแล้ว” “นั่นสิ.. ไม่สบายรึเปล่าลูก” คุณริสาผสมโรงอีกคน ซ้ำยังทำหน้าตาจริงจังอีกด้วย “ผมสบายดีครับ สบายมากกกก” ภูริย้ำจริงจัง แล้วกระแทกลมหายใจหนักๆ “อ้อ.. เหรอจ๊ะ” “คุณแม่มีเรื่องอะไรจะพูดกับผมก็ว่ามาเลยครับผมจะไปทำงานแล้ว” “แล้วไม่กินข้าวก่อนหรือไง” ผู้เป็นพ่อถามเมื่อเห็นลูกชายลุกขึ้น “ไม่ครับ ผมจะออกไปเลย แล้วบอกให้แม่คนดีของคุณแม่เอาข้าวกล่องไปส่งด้วยนะครับ” “อ้าว.. หนูขวัญจะเอาไปส่งได้ไงล่ะลูก ก็บอกแล้วว่าหนูขวัญไปทำงาน” “ขวัญพิมลทำงานที่ไหนครับ..” คุณริสากับคุณภาณุมองหน้ากันแล้วมองลูกชายสลับกันไปมา...