บทที่ 3. แล้วฉันเลือกอะไรได้ไหม..

ขวัญพิมลทำหน้าเหลอหลาเมื่อเห็นร่างสูงใหญ่ของภูริเข้ามาในส่วนพื้นที่ของพนักงาน พนักงานสามคนหันมามองเขาเป็นตาเดียวแล้วมองเธอสลับกันไปมาอย่างสงสัย “คือ.. ผู้ชายคนนี้เขาบอกจะมาพบพี่ขวัญให้ได้น่ะค่ะ หนูไม่รู้จะทำยังไง” พนักงานสาวซึ่งเป็นนักศึกษามาทำงานพาร์ทไทม์ทำหน้ายุ่งยากใจเพราะกลัวจะถูกตำหนิ “ไม่เป็นไรจ้ะเดี๋ยวพี่จัดการเอง” แม้ขวัญพิมลจะเพิ่งมาทำงานแต่ทุกคนในร้านรู้จักเธอดีและให้ความเคารพเธอเหมือนหัวหน้างานคนหนึ่งเพราะขวัญพิมลคือคนที่คิดค้นสูตรขนมและเครื่องดื่มให้กับร้านและสอนพนักงานทำด้วยตัวเองทุกขั้นตอนก่อนร้านจะเปิด “เอ่อ.. พี่ภู เข้ามาตรงนี้ไม่ได้นะคะ” ขวัญพิมลเดินมาหาเขาด้วยสีหน้ายุ่งยาก “ออกไปคุยกับพี่ข้างนอก” พูดจบเขาก็เดินออกไปนั่งรอในส่วนที่เป็นพื้นที่ของลูกค้า ขวัญพิมลถอนใจหนักๆ “เดี๋ยวขวัญกลับมานะคะพี่ๆ” เธอหันไปยิ้มให้ทุกคน ในใจก็คิดว่าเขาอาจจะรีบตามเธอมาเพื่อให้ไปหย่าให้ ในสาวห่อเหี่ยวลงทันทีแต่ในเมื่อเธอตัดสินใจแล้วว่าจะปล่อยเขาไปและเริ่มต้นชีวิตใหม่ ดังนั้นเธอจึงพยายามฝืนยิ้มและเงยหน้ากะพริบตาถี่ๆ เพื่อให้กระบอกตาที่ร้อนผ่าวมันไม่หลั่งน้ำใสๆ ออกมา ก่อนจะสูดหายใจลึกๆ แล้วรีบเดินออกไปหาภูริทันที มันคงถึงเวลาของเธอแล้วจริงๆ “พี่ภูจะให้ขวัญไปที่เขตตอนนี้รึเปล่าคะ ขอเวลาขวัญลางานสักครู่นะคะ แต่ขวัญไม่ได้เตรียมเอกสารอะไรมาเลยนะคะ..” ขวัญพิมลไม่ได้นั่งลงคุยกับเขาแต่ยืนอยู่ข้างเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับชายหนุ่ม ภูริมองเธอด้วยแววตาเย็นชาเหมือนเดิม และเธอก็ยังรู้สึกเจ็บแปลบที่ใจทุกครั้งเหมือนเดิมเช่นกัน “ไปเก็บของแล้วกลับบ้านซะ พี่ไม่อนุญาตให้ขวัญมาทำงาน” ภูริไม่ได้พูดถึงเรื่องหย่าและมองเธอด้วยแววตาขุ่นมัว และเธอเองก็ทำอะไรไม่ถูกเพราะยังงงๆ กับท่าทีของเขา “คะ.. เอ่อ.. แต่ว่า..” “ถ้าอยากทำงาน พี่จะหางานที่บริษัทให้ทำ” ขวัญพิมลยังไม่ทันได้พูดอะไรเขาก็ขัดขึ้นเสียก่อน “ขวัญอยากทำงานที่นี่ค่ะ.. มันคือความฝันของขวัญ อีกหน่อยถ้าขวัญหย่ากับพี่ภูขวัญก็อาจจะทำร้านของตัวเอง ขวัญแค่มาหาประสบการณ์และดูงานกับพี่กันต์ก่อนก็เท่านั้น” “อ้อ.. นี่วางแผนไว้แล้วเหรอ” “ค่ะ..” ขวัญพิมลตอบตามความจริงเพราะเธอเองก็วางแผนไว้แบบนั้น ภูริลุกขึ้นเดินมาหยุดตรงหน้าเธอ ทำให้ขวัญพิมลต้องเงยหน้ามองเขา “พี่ให้ทำแค่วันนี้เท่านั้นเลิกงานแล้วรีบกลับบ้านเรามีเรื่องต้องคุยกันเยอะ” “แต่ว่า..” “นี่เจ้าหนุ่มนั้นมันยังไม่รู้ใช่ไหมว่าขวัญมีผัวแล้ว” ขวัญพิมลหน้าร้อนผ่าวรู้สึกอับอายกับสถานะนี้ของตนเหลือเกิน “ขวัญไม่เคยบอกใครค่ะและไม่คิดอยากจะบอก พี่ภูไม่ต้องห่วงค่ะ” “พี่ว่าเธอควรบอกนะว่าตัวเองไม่ใช่สาวโสด แต่มีผัวแล้ว เขาจะได้ไม่ต้องหวังลมๆ แล้งๆ บอกไอ้พี่ปุ๊ของเธอด้วยก็ดี..” เป็นอีกครั้งที่ขวัญพิมลต้องอ้าปากค้างตาโตมองเขาอย่างไม่เข้าใจ “พี่ภูไม่สบายรึเปล่าคะ..” เป็นคำถามเดียวกับที่ผู้เป็นแม่ถามไม่มีผิดนั้นทำให้ภูริรู้สึกอยากจะจับแม่สาวตรงหน้าเขย่าให้หัวสั่นหัวคลอนไปเลย “พี่จะรอรับกลับบ้าน จะทำอะไรก็รีบไปทำซะ” “แต่ว่า..” “หรือจะกลับบ้านตอนนี้เลย..” ขวัญพิมลส่ายหน้าหวือ “งั้นก็กลับไปทำงานของตัวเองให้เสร็จซะ” “แล้วพี่ภูไม่ทำงานหรือคะ..” “พี่จะรอรับกลับบ้าน.. ขอกาแฟและขนมที่พี่ชอบด้วย..” เขาพูดแค่นั้นเป็นการตัดบทและยังสั่งราวกับเจ้าชาย ขวัญพิมลเม้มปากแล้วรับคำอย่างเสียไม่ได้และเธอเองก็ต้องเป็นคนชงกาแฟและเอาของมาเสิร์ฟให้เขาด้วยตัวเอง... “ขวัญต้องขอโทษด้วยนะคะพี่กันต์ แต่ขวัญยังอยากมาทำงานกับพี่กันต์นะคะ” ขวัญพิมลบอกกันต์ก่อนจะกลับบ้านซึ่งชายหนุ่มก็เข้าใจดี แต่ก็ยังอยากให้เธอกลับมาทำงานกับเขาอยู่ “ได้เลยครับที่นี่ยินดีต้อนรับเสมอ ว่าแต่ไม่ให้พี่ไปส่งนะ” “ไม่ค่ะ ขวัญเอามอเตอร์ไซค์มาเอง..” บอกอย่างมั่นใจแต่ไม่รู้ว่าภูรินั้นให้คนมาขับรถคันเก่งของเธอกลับบ้านไปแล้ว “งั้นก็ขับรถดีๆ นะ” “ค่ะ ขวัญไปนะคะ บ๊ายบายค่ะ” หญิงสาวยิ้มหวานให้ชายหนุ่มก่อนจะเดินไปหลังร้านซึ่งเป็นที่จอดรถของพนักงานแต่เจอภูริเสียก่อน “ไปขึ้นรถ..” “แต่ว่าขวัญขี่รถมานะคะ” “พี่ให้คนมาขับกลับไปแล้ว” “หา.. อุ๊ย เดี๋ยวค่ะ..” ขวัญพิมลทั้งอึ้งทั้งงงไม่ทันตั้งตัวเขาก็คว้าข้อมือเธอแล้วเดินนำหน้าลิ่วๆ ไป ทำให้ต้องรีบก้าวให้ทัน “พี่ภูปล่อยมือขวัญก่อน” “ทำไม หรือกลัวคนรู้ว่าเธอเป็นเมียพี่” “พี่ภูไม่สบายรึเปล่า เป็นอะไรมากไหม นี่ขวัญจริงจังนะคะ” ขวัญพิมลบิดข้อมือออจากอุ้งมือใหญ่ได้ก็มองเขาจริงจัง “ทำไม” “ก็พี่ภูทำตัวแปลกๆ ขวัญไม่ได้อยากให้ความลับของเรามันแพร่งพรายออกไปนะคะ ถ้าพี่ภูทำแบบนี้เดี๋ยวคนอื่นเขาก็รู้ แล้วพี่ภูจะมาโทษขวัญ” “ดี ให้รู้ไปเลย” “พี่ภู ขวัญจริงจังนะคะ.. เรื่องหย่าขวัญก็จริงจัง” หญิงสาวมองเขาตาขุ่น แมวน้อยที่เคยตัวสั่นร้องไห้ยามเขาต่อว่านั้นหายไป แค่ออกมาทำงานนอกบ้านแค่สองวัน ก็ปีกกล้าขาแข็งเสียแล้ว แบบนี้ปล่อยไว้ไม่ได้.. ภูริคิดอย่างฉุนเฉียวในใจ “ไม่มีทาง.. พี่ไม่มีวันหย่า อย่าลืมว่าเธอทำลายชีวิตพี่ทั้งชีวิตแล้วจู่ๆ จะมาขอหย่า ฝันไปเถอะ เธอต้องรับผิดชอบชีวิตพี่ไปจนตายนั่นล่ะ ไม่มีวันได้ไปเสวยสุขกับไอ้ผู้ชายหน้าไหนหรอก” ใช่... ขวัญพิมลจะต้องเป็นทาสเขาไปตลอดชีวิตนั่นล่ะถูกแล้ว โทษฐานที่ทำชีวิตเขาพัง เขาไม่ได้พิศวาสหรือใยดีเจ้าหล่อนสักนิด ที่ไม่อยากหย่าก็เพราะอยากทรมานให้เธอเจ็บปวด... “แต่ขวัญ..” “กลับบ้านแล้วไม่ต้องทำงานที่ไหนอีก อยากทำงานเดี๋ยวหาให้ทำเอง” พูดจบก็เปิดประตูรถแล้วใช้สายตายังคับให้ขวัญพิมลเข้าไป หญิงสาวมองค้อนเขาเล็กน้อยแต่ก็ยอมเข้าไปนั่งแต่โดยดี ภูริยิ้มบางๆ ด้วยความพอใจ...