บทที่ 6 รักแรกพบ 1

รถยนต์ของนลินธาราแล่นมาจอดภายในลานจอดรถของท่าอากาศยานนานาชาติอุบลราชธานี ก่อนที่เธอกับอทิตยาจะก้าวลงจากรถแล้วเดินไปยังตัวอาคารเพื่อรอรับใครคนหนึ่งที่กำลังจะเดินทางมาถึงในอีกไม่ถึงห้านาทีข้างหน้า “บอสแกใช้งานแกเยอะจริงๆ อย่างที่แกพูดมาเลย ขนาดวันหยุดแท้ๆ ยังโทรมาสั่งงาน” นลินธาราบ่นแทนเพื่อน “ทำไงได้ก็ฉันเป็นลูกจ้างเขานี่นา อีกอย่างมันก็ไม่เหลือบ่ากว่าแรงฉันหรอก” อทิตยาเพิ่งได้รับงานด่วนจากเจ้านายจอมเฮี้ยบเมื่อเช้านี้ว่า ให้เธอจองโรงแรมแห่งหนึ่งในตัวเมืองจังหวัดอุบลราชธานี และให้ว่าจ้างรถมารับเขาที่สนามบินในเวลาสิบโมงสิบห้านาทีด้วย ซึ่งโรงแรมที่นฤเบศร์เจาะจง เป็นโรงแรมเดียวกันกับที่เอ็นริโกพัก “แล้วทำไมแกถึงต้องมารับบอสด้วยตัวเองล่ะ ว่าจ้างรถรับจ้างก็ได้นี่ ที่ฉันพูดเพราะไม่ได้ขี้เกียจอะไรหรอกนะ ขับรถมาให้แกแค่นี้สบายมาก แต่ฉันอยากให้แกพักผ่อนมากกว่า นานๆ ทีจะได้กลับบ้าน” นลินธาราให้เหตุผล การเดินทางกลับมายังจังหวัดบ้านเกิดของอทิตยาในครั้งนี้ ไม่เพียงแค่ช่วยเหลือวนาธรเพื่อนสนิทเท่านั้น ยังถือโอกาสกลับมาเยี่ยมบิดามารดาที่พำนักอยู่หมู่บ้านเดียวกันกับครอบครัวนลินธารา “เอาน่า เดี๋ยวแกก็รู้” อทิตยาพูดพร้อมรอยยิ้ม ก่อนจะเดินไปหยุดหน้าประตูอาคารผู้โดยสารขาเข้า รอรับนฤเบศร์ตามคำสั่ง อีกสิบห้านาทีต่อมา ร่างของคนที่สองสาวรอคอยก็เดินออกมาจากประตูดังกล่าว ในมือของเขาลากกระเป๋าเดินทางใบย่อมออกมาด้วย นฤเบศร์ทำสีหน้าฉงนเมื่อเห็นเลขาของตนยืนฉีกยิ้มอยู่ด้านหลังแผงกั้นเหล็ก เพราะไม่คิดว่าจะเจอเธอที่นี่และไม่คิดด้วยว่าเธอจะมารับตน “สวัสดีค่ะบอส” อทิตยายกมือไหว้เจ้านายและทักทาย ส่วนนลินธาราก็ยกมือไหว้นฤเบศร์ตามมารยาทเช่นกัน “เธอมาได้ยังไง มารอรับใครเหรอ” นฤเบศร์ถามให้หายข้องใจ “ก็มารอรับบอสไงคะ” “มารอรับฉัน อย่าบอกนะว่าเธอนั่งเครื่องมาที่นี่ก่อนหน้าฉันจะมา เพื่อมารอรับฉัน” นฤเบศร์คิดไปโน่น เพราะเขาไม่รู้ว่าอทิตยาเดินทางมาจังหวัดอุบลราชธานีตั้งแต่เมื่อวาน “โอ๊ย... ใครจะลงทุนขนาดนั้นคะบอส ยุงมาที่นี่ตั้งแต่เมื่อวานแล้วค่ะ บ้านยุงอยู่ที่นี่ นี่ขนาดเป็นวันหยุดยังอุตส่าห์สั่งงานยุงอีก อย่างนี้บอสต้องจ่ายค่าโอทีให้ยุงด้วย” อทิตยาขยายความให้เจ้านายหนุ่มเข้าใจและลงท้ายด้วยคำพูดเหน็บน้อยๆ พอหอมปากหอมคอ “ไม่ต้องมาพูดมากเลย ฉันแค่สั่งให้จองโรงแรมกับหารถมารับ ไม่ได้ให้เธอมารับด้วยเองซะหน่อย เธอทำเกินกว่าคำสั่งเองนะ” เขายังหาทางแก้ตัว “ที่ยุงมารับบอสด้วยตัวเองเพราะว่า ลินเพื่อนของยุงมีกิจการให้เช่ารถตู้กับรถเก๋งค่ะ ยุงก็เลยว่าจ้างรถของลินให้มารับ และไหนๆ ยุงก็อยู่ที่นี่แล้วก็จะไปโรงแรมที่บอสพักพอดี ก็เลยมารับบอสด้วยตัวเองค่ะ ส่วนค่าจ้างที่บอสจะต้องจ่ายเบ็ดเสร็จก็แปดพันบาท บอสจ่ายมาเลย ยุงไม่รับเช็ค ไม่รับเงินโอน รับแต่เงินสด” เลขาจอมแสบไม่พูดเปล่า ยังแบมือมาตรงหน้านฤเบศร์ยิกๆ “ไม่แพงไปหน่อยเหรอตั้งแปดพัน” คนที่ต้องจ่ายเงินโวยใส่ “แพงที่ไหนคะบอส ค่ารถสองพัน นอกนั้นเป็นค่าเสียเวลาของยุงที่จะต้องจัดการเรื่องที่พัก เรื่องรถให้บอส พูดง่ายๆ คือค่าโอที จ่ายมาเลยบอสขา อย่าบ่นมาก” อทิตยาแบมือและกระดิกนิ้ว แถมยังยิ้มให้เจ้านายจนเห็นไรฟันขาวสะอาด นฤเบศร์ส่ายหน้ากับความเจ้าเล่ห์ของเลขาจอมยุ่ง แต่ก็ยอมจ่ายเงินตามที่เธอบอก ที่เขายอมเป็นเพราะ รู้ว่าตนเองใช้งานเธอในวันหยุดจริงๆ “เอ้า เอาไป” นฤเบศร์วางเงินลงบนฝ่ามือเล็ก “เค็มจัดระวังเกลือจะขึ้นหน้านะ” “ไม่กลัวหรอกค่ะ ถ้าเกลือขึ้นหน้ายุง ยุงก็จะเอาเงินที่บอสให้ไปซื้อครีมทาหน้าหรือไม่ก็โลชั่นบำรุงหน้าให้สดใสเปล่งปลั่ง” “รีบไปเถอะ ก่อนที่ฉันจะต้องเสียเงินค่าโลชั่นให้เธอเพิ่ม เพราะฉันคิดว่าเงินที่ฉันให้เธอไปเมื่อกี้คงไม่พอแน่ๆ เธอมันเค็มตัวแม่ เค็มไปถึงกระดูกคงต้องใช้เงินเป็นหมื่น” นฤเบศร์สวนใส่เลขาจอมยุ่งที่ทำหน้างอเล็กน้อยกับคำประชดประชันของเขา ส่วนนลินธาราก็อมยิ้มกับการโต้เถียงกันไปมาที่ฟังแล้วน่ารักไปอีกแบบ การสนทนายุติลงชั่วคราวเมื่อทั้งสามก้าวเดินไปยังลานจอดรถ พอทั้งหมดนั่งประจำที่ นลินธาราก็ทำหน้าที่พลขับ พาผู้โดยสารไปยังจุดหมายต่อไป นลินธาราพานฤเบศร์มาถึงโรงแรมที่พักในอีกสี่สิบนาทีต่อมา พอมาถึงเขาก็ทำการเช็กอินก่อนที่เจ้าหน้าที่ของโรงแรมจะพาไปยังห้องพัก โดยมีหญิงสาวทั้งสองตามขึ้นมาด้วย “ฉันลืมถามเธอเลยว่า ที่เธอบอกว่าจะมาที่โรงแรมนี้พอดี เธอจะมาทำอะไรหรือนัดใครไว้” ระหว่างทางที่นั่งมายังโรงแรม ทั้งสามไม่ได้สนทนากันมากนัก อทิตยาเพียงแค่แนะนำให้นฤเบศร์กับนลินธารารู้จักกันอย่างเป็นทางการเท่านั้น พอมาถึงห้องพักเขาจึงนึกขึ้นได้ “ความลับค่ะบอส บอกไม่ได้ค่ะ” อทิตยากอดอกตอบ “หมดงานของยุงแล้ว ขอตัวก่อนนะคะ เชิญบอสพักผ่อนได้ตามอัธยาศัยค่ะ อ้อ... ยุงลืมถามบอสเหมือนกันว่า บอสมาทำอะไรที่นี่คะ” “ความลับเหมือนกัน บอกไม่ได้” คนถูกย้อนหน้างอ แลบลิ้นใส่นฤเบศร์ที่ยืนอมยิ้มกับท่าทางทำตัวเหมือนเด็กของเลขาสาว “ยังจะมาแลบลิ้นใส่ฉันเหมือนเด็กๆ อีก เดี๋ยวฉันตัดลิ้นขาดซะเลย” “เชอะ... กลัวที่ไหน กว่าบอสจะหากรรไกรมาตัดลิ้นยุงได้ ยุงก็เผ่นหนีไปโน่นแล้ว” เลขาโต้เจ้านายทันควัน “ไปกันเถอะลิน เดี๋ยวหนุ่มๆ คอยนาน” พูดจบ อทิตยาก็เดินจูงมือนลินธาราไปยังลิฟต์โดยสารของโรงแรม เพื่อเดินทางไปยังชั้นที่เอ็นริโกพัก ปล่อยให้นฤเบศร์ที่ชะงักไปเล็กน้อยเมื่อรู้ว่า เลขาจอมยุ่งของตนนัดผู้ชายไว้ที่โรงแรมแห่งนี้ เขารู้สึกแปลกๆ ในใจ ก่อนจะปัดความรู้สึกนั้นทิ้งไป นฤเบศร์เดินเข้าไปในห้อง วางกระเป๋าเดินทางลงบนเตียงนอน แล้วเดินออกไปจากห้อง ไปยังอีกห้องหนึ่งที่อยู่ขึ้นไปอีกสองชั้น