ตอนที่ 6

แพรวากลับเข้าบริษัทในตอนบ่าย คืนนี้ทามมีถ่ายละครน่าจะกลับประมาณตีหนึ่งตีสอง เธอก็พอมีเวลา แม้จะรู้ว่าทามไม่เคยยินดีที่ให้เธอทำงานหามรุ่งหามค่ำแบบนี้ “แพร ผมแค่อยากให้คุณมีความสุขเท่านั้น” แพรวาหวลคิดถึงคำพูดนั้นของทาม สำหรับเขาแล้วเธอคือไข่ในหินที่เขาต้องปกป้อง ในตอนนั้นเธอก็ยินดีซาบซึ้งใจยิ่งนักแต่ตอนนี้เธอเติบโตขึ้นอายุก็ยี่สิบสี่แล้ว มีบริษัทเป็นของตัวเอง มีลูกน้องต้องดูแลกว่าสิบชีวิต เธอรักงานนี้และรักเขา เธอต้องไม่อยู่ในจุดที่ต้องเลือกเพราะเธอจะครอบครองมันไว้ทั้งสอง เขาและงานที่เธอรัก “นี่ดีนะที่ตอนนั้นพวกเราช่วยกันคิดงานโฆษณาไว้สองแบบ...เฮ้ยยย อยู่ๆก็ได้เงินเพิ่ม” กิ๊กที่รั้งสองตำแหน่งร้องออกมาอย่างยินดี อ่อ เธอเหมือนลืมรายงานบางอย่างจึงรียเสริม “วันนี้ซูชิของกินง่ายๆพร้อมสรรพด้วยโภชนาครบถ้วนไปเซ่นคุณทามแล้วด้วย” “ดีมาก” แพรวายิ้มกว้างในทันที ใครๆมักจะคิดว่าทามชอบกินซูชิ แต่ความจริงแล้วไม่ใช่เลย ทามก็แค่ต้องการความสะดวกในเวลาทำงานที่กองถ่าย อาหารที่เขาชื่นชอบจริงๆ เป็นอาหารไทยและอาหารจีน “เออ เกือบลืมเลยเจ้านาย มีคนมารอ” “ใคร” แพรวาเอยถาม อย่างแปลกใจ เพราะเธอย่อมเข้าใจว่าถ้าคนที่มาเป็นลูกค้า เพื่อนสาวจะไม่เอ่ยแบบนี้แน่ๆ “ผู้ชายหล่อมาก แต่แน่นอนว่าต้องน้อยกว่าทาม” แพรวากลอกตามองเพื่อน นี่ถ้าเพื่อนรู้ว่าชายที่ตนวางไว้เป็นเทพบุตรถูกเธอกินกลางตลอดตัวมานานหลายปี ไม่อยากจะคิดเลยว่าท่าทางของเพื่อนจะทำให้เธอต้องหัวเราะมากแค่ไหน “ไม่ได้เรื่อง” แพรวารู้สึกว่าป่วยการที่จะถามต่อ จึงเดินจากห้องทำงานของตนไปยังห้องรับรองลูกค้า ประตูถูกผลักเข้าไป ที่โต๊ะรับแขกกลับไม่พบใคร แพรวาขมวดคิ้วกวาดสายตาหา ใคร ที่กิ๊กบอกในห้องรับรองไม่เจอเลย “สงสัยกลับไปแล้ว” แพรวาพึมพำอย่างไม่สนใจ และหันหลังกลับ ผลั๊วะ แต่เมื่อการหันหลังกลับเป็นไปอย่างไม่ระวัง อุ้ย! แพรวาชนกับอะไรนั้นไม่แน่ใจ แต่ก่อนที่เธอจะหงายหลังล้มไปก็มีมือเข้ามาดึงไว้ ซีกแก้มกระแทกแนบไว้ที่แผ่นอกอย่างไม่ทันระวัง พร้อมกับวงแขนที่ไม่คุ้นเคยโอบไว้อย่างปกป้อง “พี่โอ!” แม้จากกันนานหลายปี ต่างก็เติบโตขึ้น แต่เพียงมองสบตากันเพียงครั้งแรกหลังจากที่ห่างหายกันไปนานหลายปี แพรวาก็ไม่เคยลืมแววตาที่เอื้ออารีย์นี้เลย “ไม่เจอกันนานนะยายเหมียวน้อย” “พี่โอ” แพรวายิ้มกว้างด้วยความยินดี ภาพความทรงจำที่ดีอันบริสุทธิ์ระหว่างพวกเขาก็ผุดเข้ามาอย่างล้นหลาม แพรวาพาเขาเข้าไปในห้องรับรอง “พี่กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่” “สามวันแล้ว วันนี้พี่ไปสวัสดีนายแม่ เลยรู้ว่าแพรมาเปิดบริษัทอยู่ที่นี่” แพรวาทำหน้าสลดโดยทันที ไม่บอกก็รู้ว่าพี่โอทราบแล้วว่าเธอออกจากบ้านมาแล้ว แต่จะรู้เรื่องของทามหรือเปล่าเธอไม่แน่ใจ เธอไม่ได้กังวลเรื่องความสัมพันธ์แต่เธอกังวลว่านายแม่จะทำลายอนาคตของชายที่เป็นที่รักของเธอ “ธุรกิจพึ่งเริ่มเท่านั้นค่ะ” โอฬารกวาดสายตาไปมองรอบๆ “แต่ทำออกมาได้ดีมาก” เขาเอ่ยชมอย่างจริงใจ แพรวาอยู่ต้อนรับและคุยกับโอฬารต่อสักพัก “เออ จริงสิวันนี้พี่มีธุระต้องไปไหนต่ออีกมั้ยคะ” “พี่สามารถเป็นคนว่างงานได้แค่อีกสามวันเท่านั้น พี่ก็ต้องเข้าไปเรียนรู้กิจการโรงแรมของคุณพ่อแล้ว” “ถ้างั้นพี่โอรอแพรอีกสักสองชั่วโมงที่นี่ก่อนนะคะ แพรขอกลับไปเคลียร์งาน แล้วจะขอเป็นเจ้ามือเลี้ยงมื้อเย็นพี่ค่ะ” “ได้” โอฬารเอ่ยสั้นๆ แพรวาก็ขอตัวออกไป พลันสายตาที่โอฬารมองตามแผ่นหลังบางก็เปลี่ยนไป ยายเหมียวน้อยเธอโตขึ้นสวยจนแทบจำไม่ได้เลย “นายครับ คุณลักษมีขึ้นเครื่องแล้วครับ” แฟรงค์พยักหน้ารับทราบอย่างเงียบสงบ ผู้ช่วยเมื่อรายงานเสร็จก็กำลังจะเดินจากไป แฟรงค์ก็เรียกไว้ก่อน “เอาตัวเธอมาที่นี่ สั่งแม่บ้านเตรียมห้องให้เธออย่างดี อ่อ อย่าให้เธอหวาดกลัวเป็นอันขาด” “ครับ” เมื่อผู้ช่วยออกไปแล้วแฟรงค์ก็เปลี่ยนสีหน้าและแววตาจากดุดันเป็นว่างเปล่า ลิ้นชักเล็กถูกเปิด เมื่อครู่ใช่ว่าเขาจะไม่เห็นแววตาความไม่เข้าใจของผู้ช่วย ทรายไม่ใช่เพียงแค่เป็นลูกสาวของลูกหนี้เขาเท่านั้น เขาไม่เคยมีลูกหนี้ส่วนตัวนายอลงกรณ์เป็นข้อยกเว้น นั่นก็เพราะทราย ดวงตาคมหวานสวยงามยิ่งกว่าผู้หญิงมองสิ่งของเล็กๆที่บ่งบอกว่ามันถูกวางอยู่แบบนั้นนานหลายปีอย่างแข็งกร้าว และจู่ๆก็เปลี่ยนเป็นอ่อนโยน สลับไปมาความรู้สึกนั้นยากต่อการเข้าถึงยิ่งนัก “ทราย...” ตึก ตึก ตึก เสียงส้นรองเท้ากระแทกพื้นดังสม่ำเสมอ ผลั๊วะ แพรวาเงยหน้ามองกิ๊กที่หน้าตื่นเข้ามา กิ๊กไม่พูดอะไรยื่นไอแพคไปจรงหน้า แพรวารับมาและดวงตาก็เบิกกว้าง ผลุ๊บ! เธอลุกขึ้นจากเก้าอี้ทันที ในใจคิดเพียงว่าถ้าทามเห็นเขาจะรู้สึกเช่นอย่างไร เรื่องที่เธอไปกินข้าวกับพี่โอยังไม่ได้บอกกับทามเลย เมื่อวานกว่าทามจะกลับเธอก็หลับไปแล้ว และเมื่อเช้าที่เธอตื่นขึ้นมา เขาก็ยังไม่ตื่น แล้วข่าวนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร แน่นอนว่าเธอมีผู้ต้องสงสัยแล้ว ‘นายแม่’ แพรวาไม่สงสัยเลยสักนิดว่าเป็นฝีมือใคร นายแม่ปากร้าย และเต็มไปด้วยอำนาจทำลายล้างไม่น้อย แต่ท่านไม่ใช่คนที่วางแผนอะไรซับซ้อน แพรวาคว้าไอแพคไว้ “กิ๊ก แพรขอเวลาส่วนตัว” กิ๊กพยักหน้า ไม่มีความเคืองใดๆ เธอเดินออกจากห้องทำงานส่วนตัวของแพรวาพร้อมปิดประตูให้ คำถามมากมายเดี๋ยวเธอค่อยถามก็ได้ เมื่อกิ๊กออกไปแล้ว แพรวาก็โทรออกหาทามทันที แน่นอนว่าเพื่อไม่ให้ความลับเปิดเผย หน้าจอแสดงชื่อโทรออกว่า “บาร์รัก” ชื่อนี้ย่อมมีที่มาแน่นอน เพียงแค่สองครั้งของเสียงเรียก “ฮัลโล” ทามรับสายด้วยเสียงราบเรียบ “ตื่นแล้วเหรอ” อืม “แพรโทรมาปลุก” เมื่อขานรับสั้นๆ ก็เอ่ยบอกอีกหน่อย เฮ้ยยยย เสียงถอนหายใจอย่างโล่งอกของแพรวาดังมาตามสายทันที นั่นก็แสดงว่าทามยังไม่เห็นข่าวรีบบอกก่อนดีกว่า “เมื่อวานแพรไปทานข้าวกับพี่โอ พี่โอเป็นคนที่แพรรู้จักกันมาตั้งแต่เด็กแล้ว พอดีพี่เขาพึ่งกลับมานะคะ แค่นี้เท่านั้น” อืม ทามขานรับสั้นๆในคอ “วันนี้ทามมีฉากตอนกลางคืนอีกใช่มั้ย” ทามขานรับสั้นๆ อีกครั้ง และแพรวาก็คุยกับเขาต่ออีกหน่อยก่อนที่จะวางสาย “โชคดีที่ได้บอกก่อนที่ทามจะเห็นจากในข่าว” แพรวาพึมพำออกมา โดยไม่รู้สักนิดว่า ในมือของทามก็มีไอแพคที่มีรูปภาพแพรวาและโอฬารที่นั่งทานอาหารเพียงลำพังกันสองต่อสองในร้านอาหาร “โกหกแพรไปแบบนี้ย่อมดีกว่า” ทามพึมพำกับตัวเองและปิดภาพนั้น ในใจคิดอะไรเขาย่อมรู้แน่แก่ใจ