已经是第一章了
บทที่ 1. เต็มไปด้วยกลิ่นไอของผู้หญิง
ปีคริสต์ศักราช 1934，โรงพยาบาลเขตกองทัพทหาร。
“ฮูหยิน，โรคนี้ของท่านจำเป็นต้องรีบไปรักษาที่ต่างประเทศ，ถ้ายิ่งปล่อยไว้นานก็ยิ่งอันตรายต่อชีวิต……”สีหน้าของหมอดูหนักหนวง。
ถังเหยาพยักหน้าเบาๆ，พูดอย่างยากลำบากเล็กน้อย：“ฉันรู้แล้ว，คุณก็จ่ายยาให้ฉันเพิ่มขึ้นอีกหน่อย，ฉันจะลองกินดูอีกสักระยะหนึ่ง。”
“ท่านนายพลต้องรู้อาการป่วยของท่าน……”หมอถอนหายเฮือกหนึ่ง。
ถังเหยาพูดตัดบททันที：“อย่าบอกเหยียนเส้าคุน，เขาจัดการเรื่องรบสำคัญกว่า。”
หากเขารู้ว่าตัวเองป่วยด้วยโรคที่รักษาไม่หาย，ก็คงจะประโคมเสียงกลองแต่งคุณนายใหม่เข้าจวน？
ถังเหยาคิดไปอย่างโศกเศร้า，และรู้สึกแน่นที่หน้าอก。
เมื่อออกไปจากโรงพยาบาล，ถังเหยานั่งบนรถลาก，ตรงกลับไปที่จวนนายพล。
ตกคำ่，หิมะแรกปรวยปลาย。
ถังเหยากินยาเสร็จ，ดวงตาทั้งคู่จ้องมองหิมะที่ตกปรวยปลายนอกหน้าต่าง。
ตั้งแต่ที่เธอแต่งงานกับเหยียนเส้าคุนมา，หิมะแรกของทุกปีมักจะตกในวันเกิดวันนั้นของเธอ。
แต่ปีนี้，ใจในการชื่นชมหิมะของถังเหยาได้ตายด้านไปแล้ว。
“แอ๊ด~”
ประตูห้องถูกคนผลักออก，เสียงฝีเท้าที่หนักหน่วงเดินใกล้เข้ามา，พร้อมกับลมหนาวที่เยือกเย็น。
ถังเหยาตัวสั่นไปทีหนึ่งอย่างควบคุมตัวไม่ได้, แต่หลังจากที่เห็นรองเท้าทหารที่ยาวถึงเข่าคู่นั้น，ก็ถึงกับนิ่งอึ้งไป。
“อาคุน，คุณกลับมาแล้ว……”นัยน์ตาที่มืดมัวของถังเหยามีแสงสว่างขึ้นมาเล็กน้อย。
“ของขวัญวันเกิดของปีนี้。”เหยียนเส้าคุนวางกลองผ้าในมือไว้บนโต๊ะเล็ก，สีหน้าเย็นชา。
ถังเหยากวาดสายตามองไปอย่างช้าๆ，แล้วเปิดกล่องผ้าออกอย่างระมัดระวัง。
ในกล่องผ้า，เป็นผ้าเช็ดหน้าใยไหมที่ปักลายดอกบ๊วยเอาไว้。
ถังเหยากำลังจะหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมา，แต่ทันใดนั้นกลับเห็นตรงมุมผ้าเช็ดหน้ามีเส้นผมยาวเส้นหนึ่งของผู้หญิงติดอยู่。
นี้เหยียนเส้าคุนกำลังใช้ของที่เอามาจากคนรักที่เขาซ่อนเอาไว้ที่อื่นมาเหมาะให้ตัวเองอย่างไร้ซึ่งความจริงใจอย่างนั้นเหรอ？
“ลำบากท่านนายพลแล้ว，ของขวัญนี้เต็มไปด้วยกลิ่นไอผู้หญิง。”
สีหน้าถังเหยาเย็นชาลงเล็กน้อย，มือกำผ้าห่มเอาไว้แน่น。
เหยียนเส้าคุนขมวดคิ้ว，หลายปีที่อยู่ด้วยกันมา，เขารู้ดีว่าตอนนี้ถังเหยากำลังอารมณ์เสีย。
ผู้หญิงคนนี้มีแต่ตอนที่โมโหถึงจะเรียกตัวเองว่าท่านนายพล。
“ปีหน้าก็จะไม่ให้แล้ว，ต่อไปอยากได้อะไรคุณไปเบิกเงินที่ห้องบัญชี，แล้วไปซื้อเอง。”
เหยียนเส้าคุนขยับริมฝีปากบางๆ，ถอดเสื้อคลุมทหารบนตัวออก，แล้วเดินเข้าไปในห้องนอนชั้นใน。
ปีหน้า，เขาไม่ใจที่จะพูดปลอบ，เลยสักนิด。
ถังเหยามองดูแผ่นหลังของเขา，พูดพึมพำด้วยนำ้เสียงที่เบาจนแทบจะไม่ได้ยิน：“ฉันอาจจะ……อยู่ไม่ถึงเวลานี้ของปีหน้าแล้ว……”
เธอกับเหยียนเส้าคุน，สุดท้ายก็ผ่านอาถรรพ์รักเจ็ดปีไปไม่ได้。
เธอกำลังนึกคิดอยู่，ก็รู้สึกเจ็บแน่นหน้าอกเล็กน้อย，และหายใจติดขัด。
ถังเหยาหยิบผ้าเช็ดหน้าสีพุทราแดงที่น่ากินออกมา，ประคบไว้ที่จมูกแล้วเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยไปด้วย。
การกระทำแบบนี้，ใช้ได้ผลในครั้งเดียว。
ไม่นานนัก，กลิ่นคาวเลือดก็เต็มอยู่ในโพงจมูก，บนผ้าเช็ดหน้าสีพุทราแดงนั้นกลับมองไม่เห็นคราบเลือดเลยแม้แต่น้อย。
คุณหมอเคยบอกไว้，ถ้าเลือดไหลออกมายิ่งบ่อยครั้ง，อาการป่วยก็จะยิ่งรักษายากขึ้น。
ถังเหยาไม่อยากไปต่างประเทศ，เธอไม่อยากอยู่ไกลเหยียนเส้าคุน。
เธอกลัวว่าถ้าตัวเองไปจากเมืองเป่ยเฉิน，ตำแหน่งฮูหยินท่านแม่ทัพในจวนแม่ทัพนี้คงจะเปลี่ยนคนแน่。
แม้ว่าใจของเหยียนเส้าคุนจะไม่ได้อยู่บนตัวเธอแล้ว，แต่เขาไม่ได้ลืมว่าตัวเองเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามขนบธรรมเนียมประเพณีที่เขาใช้เกี้ยวใหญ่แปดเกี้ยวไปขอมาแต่งงานด้วย。
มีชีวิตอยู่ได้นาน，แต่กลับไม่มีเขาค่อยอยู่เคียงข้าง，นั้นมันจะมีความหมายอะไร？
รอจนเลือดในโพงจมูกหยุดไว้ได้，ถังเหยาเดินกลับไปที่ห้องนอนชั้นใน，ดึงเสื้อแล้วล้มตัวนอนลงข้างกายเหยียนเส้าคุน。
เธอทำเหมือนทุกครั้ง，ยกแขนขึ้นโอบเอวที่แข็งแรงของเขาเอาไว้，ซบหัวเข้ากับท้ายทอยเขา。
“อาคุน，คุณไม่ได้นอนกอดฉันมานานมากแล้ว……”นำ้เสียงของถังเหยามีความขอร้องเล็กน้อย。
“ไว้ครั้งหน้าเถอะ，ผมเหนื่อย。”เหยียนเส้าคุนดึงมือของเธอออก，จากนั้นก็ขยับตัวไปตรงขอบเตียงเล็กน้อย。
ความเย็นชานั้นกระจายไปเท่าตัวถังเหยา，เธอมองจ้องที่ท้ายทอยของเขา，นำ้ตาคลอขึ้นมาเล็กน้อย。
ใช้คำพูดประโยคนี้ทุกครั้ง，เธอยังจะรอครั้งหน้าได้อีกสักอีกกี่ครั้งกัน？
เธออยากได้，แค่อ้อมกอดหนึ่งของเขาเท่านั้นเอง……
已经是最新一章了
加载中
