บทที่ 2 ให้ความรักกับฉันเพียงคนเดียวอีกหนึ่งปี

เช้าวันต่อมา，ถังเหยาตื่นขึ้นมา, เส้าคุนก็ไม่อยู่บนเตียงแล้ว。 มีแค่ผ้าปูที่นอนเย็นเฉียบที่มีลอยยับเล็กน้อยแสดงให้เห็นว่าผู้ชายคนนั้นเคยมานอนค้างเมื่อคืนนี้。 ถังเหยากินยาไป，แล้วหยิบพู่กันจีนเรียวเล็กขึ้นมาเขียนบนสวด。 “แตแต” เพิ่งเขียนพู่กันไปไม่กี่บรรทัด，เลือดกำเดาก็ไหลหยดลงบนกระดาษอย่างไม่สัญญาณเตือนใดๆ，หยดลงมาแต้มเป็นดอกบ๊วยทีละดอก。 “ฮูหยิน！”สาวใช้เสี่ยวชีตกใจกลัวเป็นอย่างมาก，รีบหาผ้าเช็ดหน้ามาห้ามเลือดให้กับถังเหยา。 ด้วยความตื่นตระหนก，เธอเลยทำกล่องผ้าที่เหยียนเส้าคุนเอามาให้ถังเหยาเมื่อคืนนี้ตก，แล้วมองเห็นผ้าเช็ดหน้าที่ปักลายดอกบ๊วยไว้ผืนนั้น。 เสี่ยวชีไม่ได้คิดอะไรมาก，หยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นอุดไว้ที่ใต้ปีกจมูกของถังเหยาทันที。 “เผามันทิ้งไปซะ！”ถังเหยาเขวี้ยงผ้าเช็ดหน้าลงบนพื้น，นัยน์ตามีความโกรธผสมกับความเจ็บปวด。 เสี่ยวชียกเตาผิงเข้ามาอย่างตัวสั่น，ถังเหยาก้มตัวเก็บผ้าเช็ดหน้าขึ้น，โยนเข้าไปในเตาอย่างไม่ลังเลเลยสักนิด。 ทันใดนั้น，ประกายไฟกระจายไปทั่ว，ควันคำกลุ่มหนึ่งพวยพุ่งขึ้นมา。 “คุณเผาให้ใครดู？”เสียงของเหยียนเส้าคุนดังลอยมาจากประตูทางเข้า，เต็มไปด้วยความโมโห。 ถังเหยาถูกควันนั้นทำเอาไอค่อกแค่ก ，ไม่ได้มีกระจิตกระใจมาสนใจเหยียนเส้าคุนเลยแม้แต่น้อย。 เหยียนเส้าคุนที่ได้ดังใจไปสักทุกอย่างและไม่เคยถูกคนมองข้ามแบบนี้，โมโหเป็นอย่างมากตรงเข้าไปบีบแขนของถังเหยาเอาไว้，บีบบังคับให้เธอจ้องมองตัวเอง。 แต่ทันทีที่มองไป，ก็ทำให้เขาถึงกับอึ้งไป。 “ทำไมเลือดกำเดาถึงไหลได้？”น้ำเสียงเหยียนเส้าคุนมีความกังวนเล็กน้อย，แม้กระทั่งเขาเองยังไม่เคยสังเกต。 “ฮูหยินท่าน……”เสี่ยวชีไม่ทนไหวอยากจะพูดไป。 แต่สายตาที่เย็นชาของถังเหยามองไปเพื่อเตือนให้เธอหุบปาก，จากนั้นก็พูดขึ้นอย่างนิ่งเฉย：“ก็แค่ร้อนในเท่านั้น。” เหยียนเส้าคุนมองดูท่าทีที่เฉยเมยนั้นของถังเหยา，ก็หงุดหงิดใจขึ้นมา。 “แค่ร้อนในก็เลือดกำเดาไหล，คุณอ่อนแอแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไรกัน？”นำ้เสียงของเขาฟังดูตำหนิเล็กน้อย。 ถังเหยาเกิดในครอบครัวที่ยากจน，ก่อนหน้าที่เหยียนเส้าคุนยังไม่ได้เป็นท่านนายพล，เธอสามารถแบกข้าวสารและจับปลาได้，เธอในสายตาของเขา，คือหญิงแกร่งมาด้วยตลอด。 ใช่สิ，ทำไมถึงกลายเป็นคนอ่อนแอบอบบางแบบนี้ไปได้？ ถังเหยาเก็บอารมณ์，มองดูผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นมอดไหม้เป็นขี้เถ้าดำกองหนึ่งอย่างเงียบๆ。 “มีเรื่องหนึ่งจะบอกกับคุณ。”เหยียนเส้าคุนรู้สึกว่านำ้เสียงของตัวเองรุนแรงไปเล็กน้อย，เลยค่อยๆอ่อนโยนลงไม่น้อย，“ท่านแม่อยากจะอุ้มหลาน，อาทิตย์หน้าผมจะพาผู้หญิงคนหนึ่งกลับมาที่จวน。” ถังเหยามองดูเขาอย่างอึ้งๆ，นัยน์ตาเต็มด้วยความไม่อยากเชื่อ。 เธอรู้มาตลอดว่าเขามีผู้หญิงอยู่ข้างนอก，ขอแค่เขาไม่พากลับมาที่จวนนายพล，เธอก็สามารถแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นได้。 แต่ตอนนี้，ในสุดเขาก็ทนไม่ไหวแล้ว？ “เหยาเหยา，การแต่งงานของเราเป็นแบบยุคสมัยใหม่，ชีวิตนี้ผมจะแต่งงานกับผู้หญิงเพียงคนเดียวคือคุณ。” “เหยาเหยา，ผมจะออกรบเพื่อคุณ，นำชัยชนะมาเป็นของขวัญแต่งงานให้กับคุณ！” คำพูดที่เหยียนเส้าคุนชายหนุ่มผู้เลือดร้อนคนนั้นเคยพูดไว้，ยังดังวนไปมาอยู่ในหูของถังเหยา。 ชั่วชีวิตยาวนานขนานนั้น，เพิ่งผ่านไปเจ็ดปี，เขาก็ทนรอแทบไม่ไหวที่จะแต่งงานกับผู้หญิงคนที่สองซะแล้ว…… ถังเหยาดวงตาแดงกำขึ้นอย่างกลั้นไม่อยู่，แต่กลับดื้อรั้นไม่ยอมให้นำ้ตาไหลออกมา。 “วางใจเถอะ，ตำแหน่งฮูหยินของคุณไม่มีทางเปลี่ยนแปลง，เธอเป็นแค่คุณนายรองเท่านั้น。”เหยียนเส้าคุนรู้ตัวว่าทำผิดต่อถังเหยา，พูดอธิบายอย่างระอายใจเล็กน้อย。 “เหยียนเส้าคุน。”นำ้เสียงของถังเหยาติดขัดเล็กน้อย，“คุณอย่าลืมนะ……คุณเคยพูดว่าชีวิตนี้จะแต่งงานกับฉันแค่คนเดียว……” “นายพลทั่วประเทศใครบ้างที่ไม่ได้มีเมียหลายคน？ปีเจ็ดมานี้ผมก็มีแค่คุณ，คุณยังไม่พอใจอีกอย่างนั้นหรือ？”สีหน้าเหยียนเส้าคุนหงุดหงิดขึ้น。 “ปีหนึ่ง，ให้ความรักกับฉันเพียงคนเดียวอีกปีหนึ่ง。”ถังเหยาจ้องมองเขา，นำ้เสียงถังเหยายากที่จะเข้าใจ。 เหยียนเส้าคุนกวาดตามองไป，ไม่เข้าใจว่าปีหนึ่งที่ผู้หญิงคนนี้พูดมาหมายถึงอะไร。 สำหรับถังเหยา，เขายังคงเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดอยู่。 เพราะเธอได้ให้ช่วงชีวิตที่สวยงามที่สุดกับเขาไปทั้งหมด，อยู่กับเขาในช่วงเวลาที่ลำบากที่สุดอย่างไม่ทิ้งขว้างไปไหน。 แต่นิสัยที่เฉยเมยไร้ความรู้สึกนั้นของเธอ，ทำให้เขาเบื่อหน่ายไปนานแล้ว。 ผู้หญิงนอกจวนทั้งสาวทั้งสวย，รู้จักเอาอกเอาใจสารพัดวิธี，ทำให้ลิ้มรสอย่างไงก็รู้สึกตื่นเต้นไม่เบื่อ。 ท่านนายพลที่คุมเมืองคนหนึ่ง，ใครจะไม่ชอบให้ผู้หญิงกลุ่มหนึ่งสยบใต้ชุดทหารของตัวเองอย่างออดอ้อนบ้าง？ “เธอตั้งครรภ์แล้ว, สายเลือดของผมจะลำบากเร่ร่อนอยู่ข้างนอกนั้นไม่ได้。”เหยียนเส้าคุนตัดสินใจแล้ว，และไม่ได้หันมองถังเหยาอีก.