บทที่ 3 เธอไม่ใช่หนึ่งเดียวของเขาอีกต่อไป

เจ็ดวันให้หลัง。 โคมไฟสีแดงใหญ่เแขวนเต็มจวนนายพลไปหมด，ภายใต้หิมะขาวที่ตกปรวยปลายทำให้ดูสวยงามเป็นพิเศษ。 “ลานดอกบ๊วยของฉัน，ห้ามเแขวนโคมไฟแม้แต่โคมเดียว！” ถังเหยาสั่งให้คนรับใช้แกะโคมไฟและผ้าไหมแดงที่ลานนั่งเล่นกลับไป，นี้เป็นครั้งแรกที่เธอโมโหร้าย。 ห้องโถงใหญ่มีทั้งเสียงเพลงและการเต้นรำ，แต่ลานดอกบ๊วยของเธอเงียบเหงาเดียวดาย。 “ฮูหยิน，ได้เวลากินยาแล้ว。”เสี่ยวชียกนํ้าอุ่นมาแก้วหนึ่ง，และยาเม็ดที่มีสีสันหลากหลาย。 “ทิ้งไปเถอะ，ต่อไปก็จะไม่กินแล้ว。”ถังเหยานั่งอยู่ในศาลา，มองไปยังห้องโถงใหญ่。 หิมะปรวยลงบนเส้นผมดำเงาที่ฟาดตรงท้ายทอยของเธอ，ปรวยปลายลงมา，ละลายเป็นหยดน้ำเย็นในทันที，และซึมเข้าในเส้นผม。 “ฮูหยิน，ท่านต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปดีๆ，ถึงจะทำให้ท่านนายพลกลับใจได้……”นำ้เสียงเสี่ยวชีมีความสะอื้น。 “กลับใจไม่ได้นานแล้ว。”ถังเหยาพูดพึมพำ，นำ้เสียงลอยไปไกลมาก。 เสียงเฮฮาในห้องโถงใหญ่ดังจนกลางดึกถึงได้หยุดเงียบลง。 ถังเหยานอนตะแครงคดตัวอยู่บนเตียง，คางแทบจะชนเข้ากับหัวเข่า，ร่างกายผอมแห้งจนแทบดูไม่ได้。 กลางดึก，ความเจ็บปวดที่หน้าอกเธอก็ยิ่งรุนแรงขึ้น。 เหยียนเส้าคุนคนนั้นที่ให้คำมั่นสัญญาสาบานว่าจะดีกับเธอคนเดียว，ในคืนนี้จะนอนกอดผู้หญิงอีกคนหนึ่งอย่างโจ่งแจ้ง。 เธอถังเหยา，ไม่ได้เป็นหนึ่งเดียวของเขาอีกต่อไปแล้ว。 ชีวิตแต่งงานเจ็ดปี，เหยียนเส้าคุนเถลไถลอยู่ข้างนอกมาสามปี。 แต่นี้เป็นครั้งแรกที่เขาปล่อยให้ผู้หญิงคนอื่นตั้งครรภ์。 ถังเหยากัดที่หลังมือของตัวเองอย่างแรง，จนความเจ็บปวดที่ชัดเจนและต่อเนื่องนั้นทำให้ตัวเองสั่นสะท้านไปทั้งตัว。 เช้าวันต่อมา。 เหยียนเส้าคุนพาคุณนายใหม่ซู่ชิงชิงมาที่ลานดอกบ๊วย，บอกให้เธอมายกนำ้ชาให้ถังเหยาตามมารยาทในการแต่งเข้าจวน。 ถังเหยานั่งบนเตียงเช็ดเลือดกำเดาออก，ไม่สนใจกับความเคลื่อนไหวนอกประตู。 “ไม่เจอ。”ท่าทีเธอเด็ดขาด。 ต่อให้ป่วยตายในลานดอกบ๊วยนี้，ก็จะไม่ยอมเจอสาวงามในอ้อนกอดของเขา。 เสี่ยวชีห้ามไม่อยู่，เหยียนเส้าคุนพาซู่ชิงชิงเดินบุกเข้ามา。 เห็นถังเหยายังนอนอยู่ใต้ผ้าห่ม，สีหน้าของเขามีความไม่พอใจ：“กี่โมงกี่ยามแล้วยังนอนอยู่บนเตียง，มันใช้ได้เหรอ？” ซู่ชิงชิงที่ยื่นอยู่ด้านข้างกระพริบตาเบาๆ，พูดอย่างออดอ้อน：“ท่านนายพล，ชิงชิงเพิ่งแต่งเข้าจวน，ท่านก็อย่าโกรธคุณพี่เลย。” พูดจบเธอยังยกมือเล็กๆขึ้นลูบเบาๆบนแผ่นอกของเหยียนเส้าคุน，ท่าทางที่เห็นอกเห็นใจและอ่อนโยนนี้，ต่อให้ใครมองแล้วก็ต้องรู้สึกสบายใจกันทั้งนั้น。 ถังเหยาหัวเราะตัวเองดังเสียงออกมา，นัยน์ตาฟาดมัวไร้แสง。 สาระรูปแบบนี้ของตัวเอง，จะทำให้เขาชอบและมีความสุขไปกว่าคนใหม่ไปได้ยังไง？ “ไม่อยากเห็นก็ไม่ต้องมา。”ถังเหยาก็ไม่ไว้หน้า。 เหยียนเส้าคุนถูกคำพูดของถังเหยาทำเอาอึ้งไป，เขาหวังดีพาซู่ชิงชิงมาเจอฮูหยินใหญ่ในจวนนายพลหลังนี้อย่างเธอ，เธอกลับมีท่าทีแบบนี้เหรอ？ “คุณพี่ไม่อยากเจอชิงชิง，ชิงชิงไปก็ได้ค่ะ……”ซู่ชิงชิงวางแก้วชาในมือลงอย่างรู้จังหวะ，บนใบหน้ามีความน้อยใจเล็กน้อย。 ถังเหยายังคงไม่มองหน้าซู่ชิงชิงเลยแม้แต่น้อย，เธอเงยมองเพดาน，เพื่อป้องกันไม่ให้เลือดกำเดาไหลออกมาอีก。 แต่ท่าทางนั้น，ในสายตาเหยียนเส้าคุน，กลับดูห่างเหินเย็นชา。 รอจนในห้องเหลือเพียงแค่พวกเขาทั้งสองคน，เหยียนเส้าคุนบีบคางของถังเหยาเอาไว้แน่น，บีบบังคับให้เธอมองหน้าตัวเอง。 “ตอนนี้ชิงชิงกำลังตั้งครรภ์， คุณจะเห็นใจผมสักนิดไม่ได้เหรอ？”อารมณ์ในนัยน์ตาเขากระสับกระส่ายไม่หยุด。 ถังเหยามองจ้องเขา：“ฉันก็เคยตั้งครรภ์，ไม่ใช่เหรอ？” ใจของเหยียนเส้าคุนราวกับถูกแทงให้เจ็บไปทีหนึ่งอย่างบอกไม่ถูก，ตัวแข็งทื่อขึ้นมาทันที。 สี่ปีก่อนเหยียนเส้าคุนชนะศึกตีเมืองใหม่เอาไว้ได้，ถังเหยาที่ตั้งครรภ์หกเดือนไปร่วมงานเลี้ยงฉลองเป็นเพื่อนเขา，แต่คิดถึงว่าคนสนิทต่อกบฏกะทันหันกลางทาง，ใช้มีดแทงตรงมายังเขา。 เหยียนเส้าคุนหลบหลีกไม่ทัน，ถังเหยาที่นั่งอยู่ด้านข้างแบกท้องโตรับมีดแทนเขา。 ต้องเสียลูกไป，และมดลูกของถังเหยาก็ได้รับการกระทบกระเทือนอย่างรุงแรง。 แต่เหยียนเส้าคุนกลับไม่เป็นอะไรเลยแม้แต่น้อย。 ย้อนคิดถึงเรื่องราวที่ผ่านมา，เหยียนเส้าคุนเจ็บปวดใจเป็นอย่างมาก，คลายมือที่บีบคางของถังเหยาออกด้วยปริยาย。 “เหยาเหยา。”นำ้เสียงของเขาอ่อนโยนลงไม่น้อย，“ผมรู้ว่าทำให้คุณเสียใจ，รอให้ผู้หญิงคนนั้นคลอดเด็กออกมา，ผมก็จะยกให้กับคุณ，แม่ของเด็ก，ต้องเป็นคุณเท่านั้น。” “คุณไปเถอะ，ฉันเหนื่อยแล้ว。”ถังเหยาหลับตาลง，รู้สึกเริ่มเจ็บแน่นหน้าอกขึ้นมา。 นำ้เสียงที่เย็นชาของเธอทำให้เหยียนเส้าคุนไม่พอใจ，เขายอมถอยก้าวหนึ่งแล้ว，เพราะอะไรเธอถึงยังเป็นแบบนี้？ “เหยาเหยา，คนดี。”เหยียนเส้าคุนกอดเธอเอาไว้ในอ้อนกอด，จูบลงที่ใบหูของเธอเบาๆ。 “อย่าแตะต้องฉัน！”ถังเหยาเสียงสูงขึ้นมาทันที，นัยน์ตาแสดงออกถึงความรังเกียจ。 เหยียนเส้าคุนถูกคนล้อมรอบออกอกเอาใจจนทำให้เสียนิสัย，ทนไม่ไหวกับการไม่เชื่อฟังของคนเคียงหมอนไปตั้งนานแล้ว。 การตอบสนองของถังเหยา，ทำให้เขาโกรธเป็นฟืนเป็นไฟขึ้นมาทันที。 “หลายปีที่เลี้ยงดูคุณมาทำให้คุณกลายเป็นคนที่ไร้ความรู้สึกไปหมดแล้ว？ไม่ให้ผมแตะต้อง，อยากจะให้ชายชู้ที่ไหนแตะต้อง？” เหยียนเส้าคุนดึงผ้าห่มออก ，ล้วงมือเข้าไปถอดกางเกงชั้นในของถังเหยาออกอย่างรุนแรง！