บทที่ 2 สามีจอมซื่อ

"เหอะ ภรรยา เจ้าคิดอะไรอยู่ ไยถึงเหม่อลอยเช่นนี้?" ชายที่นอนคว่ำเหมือนเด็กอยู่บนเตียง หลังจากที่ทุกคนถูกเขา "ไล่" ออกไป ในเรือนถึงเหลือแค่เขากับอวี๋หนาน นัยน์ตาสีนิลประกายแววใสที่ดูไร้เดียงสา เขาดึงชายเสื้อของอวี๋หนานเล่นด้วยความแปลกใจ เหมือนหลายนาทีก่อน คนที่เป็นลมเป็นแล้งไม่ใช่เขา อวี๋หนานไม่สนใจ เธอแค่เดินไปยังคันฉ่องทองแดงตรงโต๊ะ จากนั้นสูดลมหายใจเข้าลึกๆ พลางหลับตาลง จากนั้นก็เอาคันฉ่องขึ้นด้วยความกล้าหาญ แล้วลืมตา ในกระจก เธอก็ยังเป็นเธอ เป็นเธอชัดๆ ไม่มีของปลอมเจือปนแม้แต่น้อย "ภรรยา......" เหลิ่งเชียนเย่ว์ทำปากไม่พอใจอย่างน่าเกลียดทำชัง ลมหายใจในรูจมูกก็เป่าออกมาโดยตรง พระเจ้า...... ใครมาบอกเธอว่านี่เกิดอะไรขึ้น?! อวี๋หนานร้องไห้ไม่มีน้ำตา เธอไม่ใช่พระชายาท่านซื่อจื่อที่อยู่ในสามวัน แล้ว "หนีออกจากบ้าน" ที่พวกเขาพูดถึง! ใครก็ได้มาช่วยเธอที? ใครก็ได้มาลากไอ้ซื่อบื้อที่ตัวติดกับคนอื่นออกมาที?! "ฮือ.......ภรรยา ไยเจ้าถึงขมวดคิ้วตลอดเช่นนี้? เจ็บที่ไหนไหม? มา สามีรักและเอ็นดูเจ้า สามีจะนวดให้เจ้าเอง" กล่าวสิ้นเสียง ตัวของเหลิ่งเชียนเย่ว์ก็ขยับมาอยู่ด้านหลังของอวี๋หนาน แขนยาวๆทั้งสองข้างโอบเอวของเธอไว้ แล้วกำลังกดและลูบท้องของเธอ ความใกล้ชิดที่เร่าร้อนเยี่ยงนี้ ทำให้อวี๋หนานรู้สึกไม่สบายไปทั้งตัว ในปากของเขาเป่าลมอันร้อนแผ่วออกมา แล้วกำลังกระทบลงบนซอกคออันหอมหวานของเธอ เรือนร่างของเธอเกร็งขึ้นมาทันที "ภรรยา?" เสียงทุ้มต่ำอันอ่อนโยนและน่าดึงดูดและคล้ายกับเสียงเด็กน้อยกำลังเรียกเธอ อวี๋หนานสูดลมหายใจเข้าลึกๆ พลางพูดแค่ประโยคเดียว....... "ไสหัวไป......." เธอใกล้จะเป็นบ้าจริงๆ คนๆนี้ที่หน้าตาเหมือนแฟนเก่าของเธอ แล้วยังเป็นไอ้ซื่อบื้อที่มีชื่อเหมือนกัน เขาเป็นใครกันแน่? กลับอยากจะล่วงเกินเธอแบบบนี้! "ภรรยา......." "ไสหัวไป! ข้าบอกให้เจ้าไสหัวไป ได้ยินไหม?" "ฮือๆ ภรรยาดุจังเลย!" หรือว่า...... ฉันทะลุมิติมาจริงๆ? "โอ๊ย เจ็บ!" "ให้ตายเถอะ ทำไมใบหน้าของเจ้าต้องเข้ามาใกล้ปานนี้?" อวี๋หนานจับจ้องนิ้วมือของตนเอง ภายใต้นิ้วมือของเธอ คือใบหน้าที่หล่อเหลาหนึ่ง บนใบหน้าเกลี้ยงเกลาและขาวผ่อง มีรอยแดงที่เธอเพิ่งจะทิ้งไว้สองที่ เหลิ่งเชียนเย่ว์จับหน้าของตนไว้ด้วยความน่าสงสาร แววตาสีนิลเป็นประกายเหมือนกำลังจะร้องไห้ "เค้า.......เค้ากลัวว่าภรรยาของดึงโดนแขนของตนเอง จะรู้สึกเจ็บ รู้สึกเจ็บมาก........" "เหลิ่งเชียนเย่ว์!" ไอ้หมอนั่นบิดหูของตนด้วยความน่าสงสาร เหมือนกำลังสำนึกผิด ทำเอาความโมโหของอวี๋หนานที่ไม่ทราบสาเหตุ ต้องอดกลั้นเอาไว้ จากนั้นก็โอบไหล่ของเหลิ่งเชียนเย่ว์ด้วยสีหน้าที่คล้ายยิ้มและไม่ยิ้ม แล้วโอบไหล่เขาเดินไปถึงหน้าตั่งไม้เหมือนสนิทมิตรแท้ แล้วกดลง จากนั้น เธอก็นั่งลงข้างๆเขา เรือนร่างทั้งสองแนบชิดกันมาก "ภรรยา......" ใบหน้าของเหลิ่งเชียนเย่ว์กลับแดงขึ้นมาทันที แล้วก้มหน้าลงพลางถามด้วยเสียงเบา "คือว่า......คือว่าภรรยา.......พวกเราจะฝึกเข้าเรือนหอหรือ?" "เรือนเรือนเรือน.......เรือนหอ? อวี๋หนานชักสีหน้า จากนั้น เธอก็ฝืนยิ้มขึ้น "เหอะๆ คือว่าเชียนเย่ว์ อันนั้นเราไม่รีบ เจ้าบอกข้ามาก่อนว่า......." ผ่านไปไม่นาน พระชายาเอกพานางกำนัลสองคนเข้ามา แค่เห็นนางเปลี่ยนชุดชาววังสีไพลินตัวหรู เครื่องหัวเปล่งประกายแสงสีทอง เมื่อเห็นใบหน้าเป็นรอย ดวงตาคู่หนึ่งเขียวช้ำ ตอนที่เห็นเหลิ่งเชียนเย่ว์กำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ด้วยท่าทางที่น่าสงสาร น้ำตาของนางไหลรินลงมาทันที จากนั้นก็ใช้ผ้าเช็ดหน้าซับลงบนใบหน้าอันหล่อเหลาของบุตรชาย แล้วมองอวี๋หนานที่นั่งอยู่บนตั่งไม้อย่างสง่าด้วยความไม่พอใจ "ข้าบอกเยี่ยนเอ๋อร์ ต่อให้เยี่ยเอ๋อร์จะซื่อบื้อ เจ้าก็ไม่ควรปฏิบัติเช่นนี้กับเขา...... อวี๋หนานขยับริมฝีปากเล็กน้อย แล้วไม่พูดไม่จา เธอๆๆ.......เธอก็ไม่รู้ว่าทำไม พอเห็นใบหน้าของหนานเชียนเยี่ย กำลังอันรุนแรงทั้งหมดของเธอถึงได้แสดงออกมาแบบนี้ หรือว่าเพราะว่าเขาเหมือนผู้ชายคนนั้นเกินไป? นางกำนัลสองคนที่อยู่ข้างหลังของพระชายา จึงจับจ้องไปในเรือนด้วยความตื่นเต้น พอมั่นใจว่าพระชายาหนิงไม่ระบายความโมโหออกมา พวกนางถึงจะจับถาดไม้แดงอันหรูหราเข้าเรือน แล้วค้อมตัวลงด้วยความเคารพพลางพูดขึ้น "ทูลพระชายาซื่อจื่อ เวลาไม่เช้าแล้ว ให้พวกบ่าวปรนนิบัติรับใช้หวีผมล้างหน้าเถอะเพคะ" อวี๋หนานมองพระชายหนิง เธอไม่ไปได้หรือไม่? เธอยังไม่ได้ทำความเข้าใจอะไรเลย ไปแล้วควรทำยังไง? พระชายาหนิงยังคงเช็ดหน้าให้บุตรชาย แม้แต่หน้ายังไม่หันไป "เยี่ยเอ๋อร์เป็นเด็กดี วันนี้ลูกไม่ต้องไปแล้ว เสด็จแม่จะทูลฮองเฮาเหนียงเหนียงเอง......." "ไม่ เสด็จแม่ เยี่ยเอ๋อร์อยากไป เยี่ยเอ๋อร์จะไป เยี่ยเอ๋อร์จะไปกับภรรยา" ดวงตากลมโตมาน้ำตาไหลพรากลงมาพลางมองไปยังอวี๋หนาน มองจนเธอยังรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย จึงรีบลุกขึ้น แล้วปล่อยให้นางกำนัลสองคนเปลี่ยนเสื้อให้ตนเอง "ไม่ได้ เจ้ากำลังป่วยอยู่" "ทว่า......." "ไม่มีทว่า" "ทว่าฮองเฮาเหนียงเหนียงยังคอยเยี่ยเอ๋อร์ไปทูลเรื่องน่ายินดี" "เรื่องน่ายินดีอะไร?" "ทารกไง......" "แค่ก" อวี๋หนานหน้าแดงก่ำ แล้วรู้สึกเขินอายนัก