บทที่ 1 โยนนางลงไป

“โยนนางลงไป” ใต้บ่อน้ำมีงูยั้วเยี้ยเต็มไปหมด “ไม่ ข้าขอพบฮ่องต้ ข้าขอพบฮ่องเต้” เซวียนจีกรีดร้องจนแทบสุดเสียง ทว่านางก็ถูกโยนลงไป วินาทีนั้น เสียงกรีดร้องของนางดังระงมไปทั่วทั้งคุกหลวง... สามวันผ่านไป “เอาตัวนางขึ้นมา” มือทั้งสองข้างของเซวียนจีถูกล่ามด้วยโซ่เหล็ก นางถูกคนลากตัวขึ้นมาจากบ่ออสรพิษ หญิงสาวที่เคยงดงามเลื่องชื่อไปทั้งแคว้น เวลานี้นางกลับน่าเวทนาเสียจนจำไม่ได้ งูจำนวนมากมายทั้งตัวเล็กและตัวใหญ่โอบรัดเรือนร่างของนางเอาไว้ เขี้ยวแหลมคมกัดไปที่ร่างบาง กัดกินเรือนร่างของนางจนฉีกขาดเต็มไปด้วยเลือด กลิ่นคาวของเลือดเหม็นฟุ้งไปทั่ว ภาพตรงหน้า ทำให้คนที่ได้เห็นขนลุกชัน บ่ออสรพิษในคุกหลวงมีงูพิษมากมายนับหมื่นตัว โยนคนทั้งเป็นลงไป หากไม่ถูกกัดกินจนตาย ย่อมต้องตกใจจนสิ้นลม “ฝ่าบาท เซวียนจีคงจะสิ้นใจไปแล้วกระมังพะยะค่ะ” สิ้นเสียง... “อวี่จวินหลิน...จวินหลิน...จวินหลิน...ฝ่าบาทมาช่วยหม่อมฉันแล้วใช่ไหมเพคะ?” เสียงแหบพร่าของสตรีดังขึ้น เซวียนจีหายใจรวยริน เรือนร่างของนางเต็มไปด้วยเขี้ยวงู เลือดสีดำทมิฬรินไหลออกมา... ด้านนอกรั้วเหล็กหนา บุรุษในชุดสีเหลืองทองยืนมองนางด้วยแววตานิ่งงัน ในที่สุดนางก็รอจนเขามา ในที่สุดบุรุษที่นางรักก็มาพบนาง เพียงแต่รอยยิ้มบนดวงหน้าของสตรียังไม่ทันได้คลี่ยิ้ม บุรุษหนุ่มกลับพูดด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก คล้ายอยากฉีกร่างนางเป็นชิ้น “นางมารร้าย เจ้ายังไม่ยอมรับความผิดอีกรึ！” เซวียนจีสั่นเทาไปทั้งตัว ดวงหน้าของนางเต็มไปด้วยแผลที่ถูกงูกัด ความเจ็บปวดทุกข์ทรมานที่นางอดทนมานานกว่าสามวันสามคืน กลับแลกมาด้วยคำว่า “นางมารร้าย?” ไม่！ “ฝ่าบาท หม่อมฉันไม่ใช่งู พระองค์อย่าได้เชื่อคำพูดของผู้อื่น หม่อมฉันไม่ได้วางยาพิษฮองเฮา หม่อมฉันถูกปรักปรำเพคะ” สามวันก่อน อวี่จวินหลินแต่งตั้งอวี้จูเหยาบุตรีอัครมหาเสนาบดีเป็นฮองเฮา ทว่าในพิธีแต่งตั้งฮองเฮา อวี้จูที่เพิ่งได้รับการแต่งตั้งกลับหมดสติกะทันหัน ท่านพระอาจารย์กล่าวว่าอวี้จูถูกปีศาจงูวางยาพิษ อีกทั้งปีศาจงูที่วางยาพิษนี้ซ่อนตัวอยู่ในตำหนักทิศตะวันตกของวังหลวง ทหารรักษาการณ์จำนวนมากบุกรุกเข้ามาในตำหนักตะวันตกของเซวียนจี พวกเขาตรวจพบซากงูดำกว่าสิบตัวบนเตียงนอนของนาง ท่านพระอาจารย์ชี้ว่าเซวียนซีเป็นปีศาจงูแปลงกายมา พร้อมครหาว่านางเกลียดชังฮองเฮาอวี้จูเหยาคนใหม่จึงได้คิดวางยาพิษสังหารฮองเฮา “หุบปาก นางมารร้าย！ ทหารรักษาการณ์ตรวจพบซากงูดำนับสิบตัวในตำหนักตะวันตก มีหลักฐานชี้ชัดเช่นนี้ เจ้ายังอยากจะแก้ตัวอีกหรือ?！” อัครมหาเสนาบดีอวี้ปรากฏตัวขึ้นมาด้านหลังอวี่จวินหลิน ผู้เฒ่าคนนี้ร่วมมือกับพระอาจารย์กล่าวหาว่านางเป็นปีศาจแปลงกายเป็นคน “ฝ่าบาท เวลานี้ฮองเฮายังคงนอนไม่ได้สติเพราะพิษงู หากนางไม่คืนร่าง เกรงว่าจะไม่อาจช่วยฮองเฮาได้พะยะค่ะ” คำพูดเพียงคำเดียวของอวี้เซี่ยนติ้ง จุดประกายเพลิงโทสะของอวี่จวินหลิน เดิมทีเซวียนจีไม่เชื่อว่าอวี่จวินหลินเป็นผู้สั่งการให้ทหารโยนนางลงบ่ออสรพิษ นางทุกข์ทรมานอดทนข้ามคืนวัน รอให้เขามาช่วยด้วยความโง่เขลา ทว่าเวลานี้... “หากเหยาเอ๋อร์ไม่ฟื้นขึ้นมา เจิ้นจะฉีกร่างเจ้าเป็นชิ้นๆ ให้วิญญาณของเจ้าแหลกสลาย！” เทียบกับบาดแผลที่ถูกงูกัดบนเรือนร่าง คำพูดสาปแช่งของอวี่จวินหลินทำให้เซวียนจีรู้สึกตายทั้งเป็น ครั้งหนึ่งเคยรักใคร่ร่วมเคียงหมอน ผู้ที่เคยบอกว่าจะรักนางไปชั่วชีวิต เขาคือคนเดียวกันกับบุรุษตรงหน้าหรือ?！"