บทที่ 2 ยังไม่ลงมืออีก?

“ฝ่าบาท พระองค์ยังจำถ้อยคำที่เคยบอกหม่อมฉันได้หรือไม่เพคะ ฝ่าบาทเคยบอกว่าจะรักเซวียนจีไปชั่วชีวิต แม้ว่าหม่อมฉันจะต้อยต่ำ ฝ่าบาทก็พร้อมจะตายไปกับหม่อมฉัน รักหม่อมฉันชั่วนิรันดร์ไม่เปลี่ยนแปลง?” ทุกคนทั่วใต้หล้าต่างรู้ดี ตลอดสามฤดูกาลหมุนเปลี่ยน ฮ่องเต้แห่งแคว้นซีซย่ารักใคร่หญิงชาวบ้านเซวียนจี พระองค์รับสั่งให้นางเข้าวัง พระราชทานตำหนักตะวันตกพร้อมแต่งตั้งให้นางเป็นเช่อเฟย มีค่ำคืนที่หวานชื่นทุกคืนวัน ทั้งยังเคยลั่นวาจา ตำแหน่งฮองเฮาต้องเป็นของเซวียนจีเพียงผู้เดียวเท่านั้น เมื่อสามเดือนก่อน เซวียนจียังคงเป็นชายาที่โปรดปราณเพียงหนึ่งเดียวของฮ่องเต้... ทว่าหลังจากอวี้จูเหยาเข้ามาในวังหลวง อวี่จวินหลินกลับกลายเป็นฮ่องเต้ผู้กระหายเลือด ยามที่แววตาคู่นั้นจดจ้องมายังเซวียนจี แววตาใสราวกับน้ำในสาร์ทฤดู คล้ายเมื่อพันปีก่อน...หนึ่งพันปีก่อน เขาคือฮ่องเต้ นางคือฮองเฮา เขาตายในสนามรบ นางคว้าดาบมาปาดคอตน เพื่อตายไปพร้อมกับเขา พวกเขาเคยสาบาน ทุกชาติทุกภพ อยู่และตายไปด้วยกัน เขาเกิดภาพหลอน หรือเพราะเขาเห็นภาพเมื่อชาติภพก่อน เมื่อพันปีก่อนจริงๆ?！ “เซวียนจี...” อวี่จวินหลินรองเรียกชื่อของนางด้วยน้ำเสียงลุ่มลึก เป็นเสียงที่เขาขานเรียกนางทุกคืนวัน แววตาขุ่นมัวเริ่มกระจ่างชัดขึ้น เซวียนจีคนนี้ไม่อาจดูแคลนได้ แววตาอวี้เซี่ยนติ้วราวกับอสรพิษ พูดแทรกขึ้นมา “ฝ่าบาท อย่ามองดวงตาของปีศาจพะยะค่ะ นางมารร้ายกำลังร่ายมนตร์ให้พระองค์！ ฝ่าบาทพะยะค่ะ เวลานี้ฮองเฮาเหนียงเหนียงหายใจรวยริน หากยังไม่ฟื้นขึ้นมา เกรงว่าบุตรในครรภ์จะไม่อาจรักษาเอาไว้ได้！” เหยาเอ๋อร์...？！ ทันใดนั้นเอง แววตาอวี่จวินหลินเปี่ยมไปด้วยความเหี้ยมโหด ถูกต้อง ในครรภ์ของเหยาเอ๋อร์มีเลือดเนื้อเชื้อไขของเขา นางมารร้ายตนนี้สมควรตาย ไม่เพียงแต่ทำให้เหยาเอ๋อร์ต้องสิ้นใจ แต่ยังเหี้ยมโหดทำร้ายเลือดเนื้อเชื้อไขของเขา “นางมารร้าย！ เจิ้นจะทำให้เจ้าแปลงกายเป็นมารให้ได้ ขอเพียงเหยาเอ๋อร์และทารกในครรภ์ปลอดภัย เจิ้นจะให้เจ้าตายด้วยร่างที่บริบูรณ์” น้ำตาเซวียนจีรินไหล น้ำตาไหลอาบสองแก้มพร้อมกับมือที่กุมท้องน้อยเอาไว้ “ชีวิตของอวี้จูเหยาคือชีวิต ทารกในครรภ์ของอวี้จูเหยาคือเลือดเนื้อเชื้อไขของฝ่าบาท เช่นนั้นหม่อมฉันล่ะเพคะ? ลูกของฮ่องแต้และเซวียนจีล่ะเพคะ? ฝ่าบาทจะจัดการเช่นไร?！” ตรงท้องน้อยของเซวียนจีมีงูสีดำทมิฬเลื้อยผ่าน นางตั้งครรภ์ได้ห้าเดือนแล้ว งูดำทมิฬกัดมายังท้องน้อยของนาง เลือดและเนื้อถูกฉีกลงมา แววตาของบุรุษมองดูด้วยความเย็นยะเยือก “ตายก็เอาไปให้อีแร้งกิน” เซวียนจีอาเจียนเลือดพิษออกมา หัวใจของนางคล้ายถูกฉีกจนแหลกสลาย สามวันสามคืน นางถูกงูนับร้อยนับพันกัดกิน เกรงว่าทารกในครรภ์คงจะมีโอกาสรอดน้อยยิ่งนัก น้ำตารินไหลลง ครั้งหนึ่ง เคยรักใคร่ร่วมเคียงหมอน ถ้อยคำหวานกลับกลายเป็นเพียงคำโกหก รักกันชั่วชีวิตตราบฟ้าดินสลาย ร่วมเป็นร่วมตาย ทั้งหมดเป็นเพียงคำลวง เป็นเพียงคำโกหก！ “ฝ่าบาทอย่าได้เสียเวลาเสวนากับนางมารร้ายเลยพะยะค่ะ อสรพิษสามารถลอกคราบได้ ถลกหนังของนางออกมา ดูว่าซ่อนเกล็ดงูเอาไว้หรือไม่ เช่นนี้ก็สามารถทำให้นางแปลงกายเป็นร่างเดิมแล้วพะยะค่ะ” “อีกทั้งหนังของงูสามารถถอนพิษได้！ ถลกหนังงูของนางออกมาทำเป็นยาถอนพิษให้กับฮองเฮา ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว” เซวียนจีหลุดจากภวังค์ความเจ็บปวด พวกเขาจะทำสิ่งใดกับนาง?！ อวี่จวินหลินออกคำสั่งโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย “ลากตัวนางมา” เซวียนจีไม่อาจต่อต้านได้ เรือนร่างที่เต็มไปด้วยเลือดถูกลากไปมาบนพื้น แววตาทหารผู้คุมในคุกหลวงเหี้ยมโหด คว้ามีดกรีซที่แหลมคมออกมา “หม่อมฉันไม่ใช่งูเพคะ หม่อมฉันไม่ใช่งู ฝ่าบาท ทำเช่นนี้กับหม่อมฉันไม่ได้เพคะ！！” “ยังไม่ลงมืออีก！” อวี่จวินหลินออกคำสั่งโดยไร้ซึ่งความเมตตาต่อคำวิงวอนร้องขอของนาง เซวียจีไร้ซึ่งความหวัง ร้องตะโกนเสียงดัง “หากข้าเป็นงู ข้าก็เป็นงูขาว พวกเจ้าไม่กลัวว่าเวรกรรมจะตามสนองรึ?”