บทที่ 3 ท้ายที่สุดก็สิ้นใจ

นางเป็นงูขาว?！ ทหารผู้คุมตกใจจนตัวสั่น ตามตำนานของแคว้น งูดำเป็นอรสพิษดุร้าย งูขาวมีความเมตตา เมื่อหนึ่งพันปีก่อน นางพญางูขาวแปลงกายเป็นคน เคียงคู่กับจักรพรรดิแคว้นซีซย่า จักรพรรดิทำศึกสงครามจนตายในสนามรบ งูขาวใช้พลังปราณที่สั่งสมมากว่าพันปี ช่วยจักรพรรดิรักษาแคว้นซีซย่าเอาไว้ และช่วยชีวิตชาวแคว้นซีซย่าให้รอดพ้นปลอดภัย ส่วนนางพญางูขาวหลังจากช่วยพลังปราณของตนจนหมดสิ้น นางก็ใช้ดาบปาดคอตน แล้วสิ้นใจไปพร้อมกับจักรพรรดิ นางพญางูขาวมีคุณธรรมจริยธรรม ชาวแคว้นต่างเคารพนับถือ กราบไหว้บูชานาง ทั้งยังมีการสร้างวัดพญางูขาวเพื่อระลึกถึงคุณงามความดีของนาง พันปีที่ผ่านมานี้ ชาวแคว้นต่างซาบซึ้งในบุญคุณของนางพญางูขาวที่ใช้ชีวิตเพื่อปกป้องรักษาแคว้น ไม่ว่าครอบครัวใด หากพบเจองูขาวก็จะปล่อยไปทันที ไม่มีวันทำร้ายหรือฆ่าเด็ดขาด！ “นางมารชั่วร้ายพูดหลอกลวง มารเช่นเจ้ากล้าดีอย่างไรมาบอกว่าตนเป็นเซียนพญางูขาว?” “ฝ่าบาท เวลาไม่คอยท่า รีบถลกหนังนางมารชั่วนี่เถอะพะยะค่ะ” อวี้เซี่ยนติ้งผลักทหารผู้คุมทิ้ง ปลายมีดคมแหลมเข้ามาใกล้ เซวียนจีวิงวอนร้องไห้เจียนขาดใจ “ฝ่าบาท ฝ่าบาท อย่า...ฝ่าบาทสังหารหม่อมฉันได้ แต่อย่าทำร้ายบุตรในครรภ์ของหม่อมฉันเลยเพคะ บุตรในครรภ์เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของพระองค์เพคะ ได้โปรดอย่ากระทำเช่นนี้กับหม่อมฉันและลูก...ช่วยลูกด้วยเพคะ...ลูกไม่มีความผิด...ลูกบริสุทธิ์...” ท้องน้อยของเซวียนจีที่ถูกงูฉีกกัดมีเลือดสีดำแดงไหลรินลงมาไม่หยุด นางรวบรวมเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีเดินไปด้านหน้า คว้าข้อเท้าอวี่จวินหลินเอาไว้ ทว่าเสี้ยวเวลาต่อมา ชายที่รักกลับถีบนางทิ้ง “ยังจะชักช้าอยู่ใย? ไม่รีบลงมือเสีย หรือจะให้เจิ้นลงมือด้วยตนเอง！” “ไม่นะเพคะ ม่ายยย！！” อวี่จวินหลินคว้ากรีซมาจากมือของทหารผู้คุม มีดแหลมคมกรีดแทงแขนของเซวียนจี เลือดสีแดงดำรินไหล แขนเรียวยาวของนางถูกมีดแหลมคมกรีดยาวกว่าสิบนิ้ว เนื้อของนางถูกถลกออกมา เสียงกรีดร้องดังระงมทั่วทั้งคุกหลวง เซวียนจีหายใจรวยริน นางคลานอยู่บนพื้นด้วยสภาพที่น่าเวทนา น้ำตารินไหลอาบสองแก้ม เงยหน้าขึ้นมองบุรุษที่ตนรักสุดหัวใจ ชายที่เคยรักนางยิ่งชีพ เวลานี้กลับเป็นคนถลกหนังของนาง “ฝ่าบาท หม่อมฉันรักพระองค์ เหตุใดพระองค์ต้องทำเช่นนี้กับหม่อมฉันด้วยเพคะ?” อวี่จวินหลินหมุนตัวหันหลัง ทิ้งไว้เพียงห้าคำที่แสนเย็นยะเยือก “ลากตัวนางออกไป” เซวียนจีไม่ทันได้ครวญคราง นางถูกโยนลงไปในบ่ออสรพิษอีกครั้ง งูนับพันตัวกระโจนเข้าหาเซวียจี พร้อมกับกัดกินเรือนร่างของนาง เสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดดังระงม ...... “พวกเจ้าช่างไร้ประโยชน์เสียจริง ไหนบอกว่าหนังงูสามารถถอนพิษได้ เหตุใดฮองเฮาจึงยังไม่ฟื้น?！” ภายในตำหนักตะวันออก เสียงอวี่จวินหลินตวาดดังลั่น พระอาจารย์และอัครมหาเสนาบดีคุกเข่าอธิบาย “ปีศาจงูตนนี้ มีพลังแก่กล้า เพียงแค่หนังของมันไม่อาจถอนพิษให้ฮองเฮาได้ จำต้องให้มันแปลงกายเป็นงู ถอนพิษให้ฮองเฮาด้วยตนเองพะยะค่ะ” “วิธีบีบให้นางแปลงกายเป็นงูคืออะไร?！” “หากคิดไม่ออก เจิ้นจะโยนพวกเจ้าลงบ่ออสรพิษให้หมด！” พระอาจารย์เป็นกังวลจนเหงื่อเย็นไหลพล่าน เขาหันไปมองอัครมหาเสนาบดีครู่หนึ่ง อัครมหาเสนาบดีส่งสายตาให้เขา ก่อนหน้านี้อัครมหาเสนาบดีให้เงินเขากว่าหลายพันชั่ง เพื่อปรักปรำว่าเซวียนจีเป็นงู ทว่าเซวียนจีไม่ได้เป็นงูเสียหน่อย แล้วนางจะแปลงกายเป็นงูได้อย่างไร？！ ทว่าเวลานี้ สิ่งสำคัญที่สุดคือการรักษาชีวิต คำโกหกนี้จำต้องโกหกให้ถึงที่สุด “เรียกมารดาของปีศาจงูเข้าวังหลวง ลงโทษทัณฑ์มารดาของนางโดยการ “ถลกหนัง” ต่อหน้านางพะยะค่ะ เมื่อเป็นเช่นนี้นางต้องยอมแปลงกายอย่างแน่นอนพะยะค่ะ” โทษถลกหนัง คือโทษที่เหี้ยมโหดที่สุดในวังหลวง โดยการจับนักโทษมัดเอาไว้ พร้อมกับถลหนังลงมา จนกว่าจะเห็นกระดูก และสิ้นใจในที่สุด”