บทที่ 5 เอาไปให้อีแร้งกิน

แม้เซวียนจีจะร้องตะโกนสุดเสียง แต่สุดท้ายกลับแลกมาด้วยใบหน้าเยือกเญ้นของอวี่จวินหลิน “ถลก...ต่อ” เหตุใดจิตใจมนุษย์ถึงเหี้ยมโหดได้ถึงเพียงนี้... เซวียนจีมองดูมีดที่แล่เนื้อมารดาอย่างไร้ซึ่งความปราณี มองดูเลือดที่รินไหลลงออกมาจากเรือนร่างของมารดา มารดากรีดร้องด้วยความเจ็บปวด เสียงครวญครางร