ตอนที่ 3

“คุณมาคนเดียวเหรอ” แฟรงค์เอ่ยขึ้นทันทีที่เห็นแพรวาเดินเข้ามาเพียงลำพัง “คุณอยากเจอทามหรืออยากเจอฉันกันแน่คะ” แพรวาหลี่ตามองแฟรงค์ “แน่นอนว่าถ้าเป็นไปได้อยากเจอพวกคุณพร้อมกัน” แพรวายิ้มออกมาในทันที “ฉันชักสงสัยเสียแล้วสิว่าตกลงคุณ...เอ่อ...คุณ” คำพูดส่อพิรุธของแพรวา ไม่ได้ทำให้แฟรงค์ตกใจ ในทางตรงข้ามกลับทำให้เขายกยิ้มมุมปากอย่างเปิดเผย จับจ้องสบประสานสายตาแพรวาอย่างตรงไปตรงมา “คุณนัดฉันมาทำไมคะ” แพรวาเข้าเรื่องโดยทันที เธอไม่เคยชนะการมีปากมีเสียงกับคนตรงหน้าเลยสักครั้งสำหรับเรื่องของทาม “นั่งลงก่อนสิ ขอโทษที่เสียมารยาท” แฟรงค์เปลี่ยนอารมณ์ไปทันที เมื่อกลับเข้าถึงธุระที่นัดแพรวามา แพรวาทรุดนั่งลงเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับเขา และต้องแอบลอบมองชายตรงหน้าทุกครั้งที่ได้เจอกับเขาในระยะแบบนี้ ความหล่อเหลาของแฟรงค์โดดเด่นไม่ต่างกับทามแต่ไปคนละแนว แฟรงค์มีใบหน้าที่หวานเหมือนหญิงสาว แต่นัยน์ตากลับซ่อนเร้นบางอย่างไว้อย่างเจ้าเล่ห์ ต่างกับทามที่ดวงตาเขามักเปิดเผยความรู้สึก ซึ่งความรู้สึกเดียวที่ทามมีคือความสงบนิ่งเฉย พรึ่บ แฟรงค์เลื่อนแฟ้มบางๆ ไปตรงหน้าแพรวา เธอรับมาและเปิดดู ข้างในมีกระดาษอยู่ไม่กี่แผ่น “ประวัติ” แพรวาพึมพำออกมา เพราะเป็นประวัติของหญิงสาววัยประมาณเธอ “ผมไม่ปิดบัง ถ้าสิ่งที่คุณคิดไว้ตรงกับที่ผมต้องการ” “แม้จะเคยมีผลงานวัยเยาว์ แต่ก็ถือว่าเป็นหน้าใหม่ ฉันไม่เข้าใจ บริษัทของคุณน่าจะดันเธอได้ดีกว่าฉันนะคะ” “นั่นคือสิ่งที่ผมไม่ต้องการให้เกิดขึ้น ผมอยากให้ทุกอย่างค่อยเป็นค่อยไป เอาง่ายๆ ว่าผมต้องการให้เธอมีรายได้ต่อเดือนเพียงแค่หนึ่งล้านบาทเท่านั้น” “เดี๋ยวนะ! นี่คุณจะให้ฉันกลั่นแกล้งเธอเหรอ...” แฟรงค์ไม่ตอบในทันที “ฉันมีจรรยาบรรณของฉัน ฉันทำไม่ได้ ดูจากหน้าตาของเธอ ในช่วงแรกก็อาจจะได้อยู่หรอกค่ะ ถ้าความสามารถเธอเข้าตาจริง เราต่างรู้ดีว่าหนึ่งล้านบาทต่อวันซิไม่ว่าสำหรับเธอที่หน้าตาแบบนี้ นี่ฉันมองเว็บเดียวก็ดูออกว่า สวยอย่างเธอธรรมชาติรังสรรค์มาให้” “เหมือนคุณนั้นแหละแพรในข้อหลัง” “นี่! ไม่ใช่เวลาที่จะพูดเรื่องนี้ แฟรงค์ฉันไม่รับงานนี้ และฉันก็เสียใจมากที่ในสายตาคุณ ฉันเป็นคนแบบนี้” แพรวาพูดจบเธอวางแฟ้มลงและเตรียมจะลุกขึ้นและเดินจากไป “เดี๋ยวก่อนแพร คุณยังฟังผมไม่จบเลย คุณคิดเองเออเองทั้งนั้น และอีกอย่างที่คุณเดินออกไปโดยที่มีความคิดแบบนี้กับผม ผมก็พลันเสียใจเช่นกันที่คุณเห็นผมเป็นคนแบบนั้น” ฮึ แพรวามองเข้าไปในดวงตาเขา “แต่ถึงอย่างไร ผมยังต้องการให้คุณทำตามที่ผมขอ...เพราะนอกจากคุณแล้วผมไม่ไว้วางใจใครเลย” แพรวามุ่นคิ้วอย่่างสงสัย “ผมไม่ขอปิดบังคุณแพรวา...” แพราวาตั้งใจฟังคำพูดของชายหนุ่ม คิ้วเรียวที่ขมวดเข้าหากันค่อยๆ คลายออก ในเวลาเดียวกันที่บ้านไม้ทรงไทยท่ามกลางแมกไม้นานาพันธุ์ราคาสูงลิบลิ่ว ทามนั่งลงอย่างสงบนิ่ง เสียงฝีเท้าสองคู่ค่อยๆเดินเข้ามาใกล้ หนึ่งคนนั่งลงบนเก้าอี้ตรงข้ามเขา “สวัสดีครับนายแม่” ทามทำความเคารพ แต่คนที่อยู่ฝ่ายตรงข้ามกลับไม่แสดงความเป็นผู้ใหญ่เลย ความเงียบครอบคลุมอยู่นาน ทามไม่ได้สบตาคนตรงข้าม สามปีมานี้เขาเรียนรู้ที่จะผ่อนหนักเป็นเบา อย่างไรแล้วหญิงตรงข้ามเขาตอนนี้ก็เป็นมารดาบังเกิดเกล้าของหญิงสาวที่เขารักยิ่ง ควับ! บางอย่างถูกวางไว้ตรงหน้า ทามเงยหน้าขึ้นยิ้มให้กับป้านิด ที่บรรจงค่อยๆวางซองน้ำตาลตรงหน้าเขาอย่างนอบน้อม และก็ต้องก้มหน้ามุดลงเมื่อเจอสายตาของนายแม่ที่มองมาอย่างไม่พอใจ “เปิดดูสิ” เสียงทรงพลังเต็มไปด้วยอำนาจและความเอาแต่ใจ ทามทำตามนั้น ข้างในเป็นเอกสารสองสามแผ่นกับรูปภาพ “อ่านและจงสำเนียกตัวเองด้วย เขาคนนี้คือผู้ชายที่จะดูแลยายแพรไม่ให้ต้องเหน็ดเหนื่อยสายตัวแทบขาด...” ทามขมวดคิ้วเงยหน้ามองนายแม่เป็นครั้งแรก เขาไม่เอ่ยถามใดๆ เพราะหาประโยชน์ไม่ได้ “นายแม่ได้โปรดเลิกบังคับแพรเถอะครับ...!!!” ผลั่ก จู่ๆ หมอนอิงข้างกายนายแม่ก็กระเด็นไปด้านหน้าของทาม เขาไม่หลบเลี่ยงไม่แม้จะกระพริบตา หรือแสดงความหวาดกลัว “คนชั้นต่ำอย่างแก...” ป้านิดเข้าประคองนายแม่ที่หายใจหอบ “สองคนนี้เขารู้จักกันตั้งแต่เล็กแต่น้อย ยายแพรติดพ่อโอยิ่งกว่าอะไร ตอนที่พ่อโอต้องไปเรียนต่อยายแพรร้องไห้ไม่หยุดสามวันสามคืน ตอนนี้เขากลับมาแล้ว ฉันจะให้ยายแพรหมั้นกับพ่อโอ” คำก็พ่อโอสองคำก็พ่อโอ ป้านิดฟังแล้วยังหดหู่ใจ แล้วคุณทามที่เป็นที่รังเกลียดของนายแม่มาโดยตลอดจะเจ็บปวดหัวใจเพียงใด ป้านิดจึงทำเพียงส่งสายตาเอื้ออารีย์ให้กับเขาอย่างเงียบๆ “ถ้ายายแพรรักแกจริง ผ่านมาสามปีแล้วทำไมฉันยังไม่เคยได้ยินสักคำจากปากยายแพรว่าอยากแต่งงานกับแก” ป้านิดได้ยินแอบค้านในใจ อย่าว่าแต่คำว่าแต่งงานเลย สองแม่ลูกแค่ทักทายกันก็แทบจะทำไม่ได้ จะเอาเวลาไหนมาคุยถึงเรื่องแต่งงาน พูดออกมามากมาย ทามก็ได้แต่ฟังเงียบๆ ไม่โต้แย้งใดๆ แม้หัวใจจะว้าวุ่น ไม่ใช่ว่าเขาไม่เชื่อคนรักของตนแต่ว่า... “ถ้าแกรักยายแพรจริง ก็ควรจะปล่อยมือให้ยายแพรไปมีชีวิตที่ดี ครอบครัวของพ่อโอมีทั้งทรัพย์สินเงินทอง อำนาจ ชาตินี้ทั้งชาติยายแพรไม่มีอะไรต้องทุกข์อกทุกข์ใจ และทรัพย์สมบัติของฉัน ฉันก็จะยกให้พวกเขาสองคน ยายแพรจะได้ไม่ต้องทำงานหนักจะได้มีเวลาดูแลตัวเองมีหลานให้ฉันสักที” ทามมุ่นคิ้วกักเก็บความรู้สึกไว้ แพรวาอายุแค่ยี่สิบสี่เท่านั้น เธอยังสนุกมีความสุขกับการใช้ชีวิตตามประสาวัย นายแม่หารู้ถึงสิ่งเหล่านี้ไม่ สิ่งเดียวที่สองแม่ลูกคู่นี้เหมือนกัน นั่นก็คือ ความดื้อรั้น “ผมเคารพในการตัดสินใจของแพรครับ” คำพูดยืดยาวของนายแม่จบลงเพียงประโยคเดียวของทาม นายแม่ย่อมไม่พอใจเพราะถ้าเธอควบคุมบุตรสาวได้เหตุใดจะต้องเรียกชายคนนี้มาให้ขัดหูขัดตารำคาญใจ “บาทเดียวฉันก็ไม่ให้ยายแพร ถ้าแกยังอยู่ข้างกายเธอ” ทามไม่เคยรู้ไม่เคยสนใจว่าทรัพย์สินของนายแม่มีมากแค่ไหน แต่สามปีมานี้ทุกบาททุกสตางค์ที่เขาขยันขันแข็งหามา เขามอบให้แพรวาจนหมดสิ้น นายแม่มองทามอย่างอาฆาตแต่ทำอะไรไม่ได้ นอกจากด่าทอ ตบตีเขาบ้าง ตลอดเวลาสามปีที่ผ่านมา นอกจากความสงบนิ่งเธอก็ไม่เคยเห็นอะไรในตัวผู้ชายคนนี้เลย หลังการกระทำเหล่านั้น พรึ่บ! นายแม่ลุกขึ้นและเดินจากไปอย่างขัดใจ แม้จะโกรธเกรี้ยวไม่พอใจ แต่ใจก็อดคิดไม่ได้ว่าล้มครืนไม่ได้ก็ต้องสั่นสะเทือนแตกร้าวบ้างก็ยังดี ขี้คร้านถ้าตาโอกับยายแพรได้เจอกันดีไม่ดีการลงแรงไปวันนี้คงจะเป้นการด่วนลงมือเกินไป คิดแบบนี้นายแม่ก็เปลี่ยนจากขุ่นเคืองใจเป็นอิ่มเอมใจในฉับพลัน ป้านิดส่งสายตาให้ทามรีบกลับออกไปในทันที เมื่อนายแม่จากไปแล้ว ป้านิดมองตามแผ่นหลังร่างสูงโปร่งอย่างสงสาร แม้ชายที่จากไปยังคงองอาจนิ่งสงบก็ตาม คนดีจริงๆ ป้านิดคิดในใจ เธอที่เป็นเพียงหญิงวัยกลางคน ความรู้ก็น้อยนิดแต่กลับมองเห็นอะไรทะลุปรุโปร่ง ทางด้านแพรวาเมื่อออกมาจากแฟรงค์ เธอก็ไปคลีนิคเพื่อไปฉีดยาคุมกำเนิด หลังจากตรวจร่างกายหมอก็อดเตือนเรื่องน้ำหนักร่างกายของเธอมาด้วย ช่วงนี้เวลากินเวลานอนของเธอไม่เป็นเวลาเลย เธอจึงผอมลงไป แพรวาตัดความคิดเกี่ยวกับตัวเองทิ้งไป นานแค่ไหนแล้วที่เธอไม่สนใจความรู้สึกของตัวกันนะ และจู่ๆเธอก็ยิ้มออกมา เมื่อคิดออกว่าทุกอย่างในตัวเธอเปลี่ยนไปเมื่อสามปีก่อน ในเช้าวันที่เธอลืมตาขึ้นรับแสงตะวันเจอกับใบหน้านิ่งสงบหลับตาลมหายใจสม่ำเสมอข้างกายเธอ...ทาม