บทส่งท้าย (จบ)

อลีนาคลี่ยิ้มขณะพยักหน้ารับในคำอ้อนวอนของคิวา พลางบอกว่า “เมื่อคืนวาเนียบอกกับฉันว่า หลังจากที่เขาได้เอ่ยคำขอโทษกับน้องลิซ่าที่นี่ เขารู้สึกได้ถึงอาการโล่งอกราวกับปลดบ่วงของความทุกข์ความทรมานออกจากตัวเขา” “ลิซ่าคงยกโทษให้วาเนียแล้ว เขาถึงได้รู้สึกเช่นนั้น” ดวงตาคมกริบทอดมองแน่นิ่งยังภาพถ่ายของน้อง