ตอนที่ 3 รักผิดบาป 2

“ไอไม่ไปกับวิทย์จริง ๆ เหรอ” ชายหนุ่มหันมาถามคนที่ยืนข้างตัวอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่ออดอ้อน “ไม่ดีกว่า” หญิงสาวตอบยิ้ม ๆ “วิทย์ไปสนุกกับเพื่อนเถอะ อีกอย่างไอไม่อยากให้คนอื่นมองว่า พอวิทย์มาคบกับไอแล้วก็ทิ้งเพื่อนทิ้งฝูงไปเลย” กรวิทย์นิ่งไปพักใหญ่ มันก็จริงอย่างที่คนตัวเล็กบอก เพราะตลอดเวลาที่ทั้งสองคนเป็นคนรักกันมา เวลาไปไหนมาไหนส่วนใหญ่ก็มักจะไปด้วยกันสองคนเสมอ เขาแทบจะเลิกเที่ยวเตร่สนุกสนานกับเพื่อนฝูงไปเลย นอกเสียจากว่าเพื่อนที่สนิทมาก ๆ ชวนไปเที่ยวเขาถึงจะไป ทันทีที่ไอศิกาเห็นสีหน้าที่ไม่สบายใจของกรวิทย์ เธอจึงเอื้อมมือของเธอไปกุมมือหนาของเขาพร้อมทั้งบีบมันลงไปอย่างเบามือ “ไอรักวิทย์นะคะ แต่วิทย์ก็ต้องมีสังคมของตัวเองด้วย เอาเป็นว่าวันนี้วิทย์ไปส่งไอที่หอก่อน แล้วพรุ่งนี้เราค่อยไปเที่ยวฉลองสอบเสร็จกันเนอะ” หญิงสาวพูดขึ้นมาพร้อมกับมอบรอยยิ้มแสนหวานให้กับเขา “ถ้าไอเอาแบบนั้น ก็ได้นะ” คู่สนทนาบอก พลางกระชับมือของคนตัวเล็กเอาไว้แน่น “แล้วนี่ไม่หิวแล้วเหรอ? เห็นเมื่อกี้บ่นหิวอยู่เลย” เขาถามขึ้นมาด้วยความเป็นห่วงเมื่อนึกขึ้นมาได้ว่า ถ้าหากศรุตไม่มาขัดจังหวะ ตัวเขาเองและคนรักคงไปนั่งทานข้าวที่ห้างสรรพสินค้ากันแล้ว “ไม่แล้วล่ะ” ไอศิกาตอบตามความจริง เพราะตั้งแต่ที่เธอได้ยินศรุตพูดเรื่องปาร์ตี้สายรหัส เธอก็รู้สึกอิ่มตื้อขึ้นมาเสียอย่างนั้น “งั้นวิทย์ไปส่งไอที่หอนะ” “ค่ะ” หอพักรวม ‘ร่มไม้ ชายน้ำ’ เป็นอาคารขนาดสี่ชั้นทาสีไข่ไก่ ตัดขอบด้วยสีน้ำตาลสวย ในแต่ละชั้นมีห้องพักทั้งหมด แปดห้อง บรรยากาศโดยรอบนั้นเงียบสงบและสะอาด มีต้นไม้สูงใหญ่อยู่รอบตึกเพิ่มความร่มรื่น กรวิทย์เดินมาส่งไอศิกาถึงหน้าห้องพัก ชายหนุ่มยังคงยืนรี ๆ รอ ๆ ไม่ยอมเดินกลับออกไปเสียที จนหญิงสาวเจ้าห้องห้องต้องตีลงไปที่แขนเบา ๆ “ไปได้แล้วค่ะ ถ้าไปช้ามันจะดูไม่ดีเอานะเพราะว่าวิทย์ให้รุ่นพี่รอ” “ก็.. วิทย์รอให้ไอเข้าห้องก่อน แล้วจะไป” กรวิทย์พูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจังแสดงออกถึงความห่วงใย “เข้าห้องแล้ว ดึก ๆ ก็ไม่ต้องออกมานะ ล็อคประตูให้ดี ๆ ” “จ้ะ” ไอศิการับคำยิ้ม ๆ “งั้นไอเข้าห้องก่อนนะ พรุ่งนี้เจอกันจ้ะ” เธอรีบพูดขึ้นมาพร้อมกับหยิบกระเป๋าที่ใส่พวงกุญแจออกมา เพื่อไขประตูเข้าไป ในจังหวะที่ไอศิกาเผลอ กรวิทย์โน้มตัวของเขาเองลงไปหอมแก้มนวลเบาๆ “ว้าย!” คนตัวเล็กกว่าอุทานขึ้นมาด้วยความตกใจ อีกทั้งยังหน้าแดงจัดด้วยความเขินอาย ก่อนที่จะเอามือของตนตีไปที่ต้นแขนของเขาพร้อมทั้งดุขึ้นมา “ทีหลังห้ามทำแบบนี้อีก เรายังไม่ได้เป็นอะไรกันนะ” “เราเป็นแฟนกันต่างหาก” คู่สนทนาตอบหน้าตาย “ใช่..เราเป็นแฟนกัน แต่เราก็ต้องให้เกียรติกันด้วยนะ เพราะอนาคตมันไม่แน่นอน ไอจะได้แต่งงานกับวิทย์หรือเปล่าก็ไม่รู้” “ทำไมพูดแบบนั้นล่ะไอ นี่วิทย์จริงจังนะ ทันทีที่เราสองคนเรียนจบ วิทย์จะให้พี่วีไปเป็นเถ้าแก่สู่ขอไอกับพ่อแม่อย่างเป็นทางการอีกครั้ง แต่ในระหว่างนี้ห้ามไอนอกใจวิทย์ไปชอบคนอื่นเด็ดขาด” ใบหน้าของไอศิการ้อนผ่าว หัวใจของเธอเต้นแรงและรัวราวกับจังหวะกลองที่ถูกคนตีกระหน่ำอย่างกระชั้นชิด รอยยิ้มเขินได้ถูกประดับขึ้นมาบนใบหน้าหวาน หญิงสาวรีบไขประตูห้องของตนออก ก่อนเข้าไปในห้องของตนเพื่อหลีกหนีสายตาหวานเชื่อมของแฟนหนุ่มที่มองจ้องมาอย่างตรงๆ ไม่อ้อมค้อม “วิทย์รักไอนะ” ไอศิกากำลังกึ่งนั่งกึ่งนอนอ่านนิยายรักอยู่บนเตียงนอนขนาดเล็กภายในห้องพักของตน สายตาของเธอเหลือบมองนาฬิกาที่อยู่บนหน้าจอโทรศัพท์มือถือซึ่งตอนนี้นั้นได้บอกเวลาอยู่ที่สามทุ่มกว่า ๆ ถึงแม้ว่าเธอจะเป็นห่วงไม่อยากให้กรวิทย์ต้องดื่มหนักจนถึงขั้นเมามายก็ตาม แต่ก็ต้องหักห้ามใจตัวเองไม่ให้โทรไปหาชายหนุ่ม เพราะในตอนนี้เขากำลังสนุกสนานอยู่กับกลุ่มเพื่อนที่สาขา ทันใดนั้นเองเสียงริงโทนเรียกเข้าของโทรศัพท์มือถือได้ดังขึ้นมาเสียลั่นห้องทำเอาคนเป็นเจ้าของห้องถึงกับสะดุ้งสุดตัว ก่อนที่จะก้มมองไปยังชื่อของผู้ที่โทรเข้ามาแล้วก็พบว่าเป็นชื่อของ ‘เนตรชนก’ เพื่อนสนิทคนนึงในกลุ่ม เธอจึงกดรับสาย “ฮือ ๆ ๆ ไอ” ไม่ต้องพูดพร่ำทำเพลงปลายสายก็ปล่อยโฮออกมาชุดใหญ่ อีกทั้งยังร้องไห้สะอึกสะอื้น ทันทีที่รู้ว่ามีคนกดรับสายสนทนาของเธอแล้ว “เป็นอะไรไปเนตร ใครทำอะไรเนตรเหรอ ไหนเล่าให้ไอฟังหน่อย เผื่อว่าไอจะช่วยอะไรได้นะ” ไอศิกาละล่ำละลักบอกด้วยความตกใจ เมื่อจู่ ๆ คนที่อยู่ปลายสายก็ร้องไห้คร่ำครวญราวจะขาดใจ “ระ..เรา..ละ..เลิก..กับ นัท..แล้ว” เนตรชนกค่อย ๆ พูดออกมาทีละคำอย่างยากลำบาก น้ำเสียงของเธอนั้นยังคงเจือไปด้วยเสียงสะอื้นไห้ “ระ..เรา ไม่..ยะ..ยาก อยู่ที่ห้องคะ..คนเดียว ฮือ..” “งั้นให้ไอไปรับเนตรที่ห้องเอาไหม?” ไอศิกาเสนอตัวด้วยความห่วงเพื่อน “มะ..ไม่เป็นไร เรามาเองได้” เสียงที่อยู่ปลายสายพูดตอบอย่างตะกุกตะกักอีกทั้งผู้ฟังยังได้ยินเสียงสูดน้ำมูกเบา ๆ “ได้ ๆ งั้นเดี๋ยวไอรออยู่ที่ห้องนี่แหละ มาถึงก็เคาะประตูก็แล้วกันนะ” “ฮือ ๆ ขอบใจนะ”