ตอนที่ 9 รอยราคี 4

“ไอจ๋า ชอบไหมแบบนี้ วิทย์ชอบมากเลยนะ” “อะ..อืม” เนตรชนกตอบรับเสียงเบา หญิงสาวเริ่มหมดแรงอยากจะนอนเต็มทน “ซี๊ด...อีกนิดนะที่รัก ทนอีกนิดนะ” ชายหนุ่มอารมณ์เตลิด เขาเคล้นคลึงหน้าอกของเธออีกทั้งยังบดบี้ปุ่มทรวงแรงขึ้น ทำเอาอารมณ์พิศวาสของเนตรชนกให้ลุกโพลนขึ้นมาอีกครั้ง “อะ..อ้า...วิทย์...ระ…เรา..ไม่ไหวแล้วนะ” “อีกนิดนะที่รัก วิทย์จะแตกอีกแล้ว” เขาพูดพลางซอยถี่ยิบอย่างเมามัน แรงที่มีเหลืออยู่เท่าไหร่เขาใส่มันไม่ยั้ง “อะ..อ๊า..” คนตัวเล็กเกร็งตัวก่อนซวนซบลงไปที่อกกว้าง เธอเสร็จอีกครั้งนึงแล้ว “วิทย์แตกแล้ว” ชายหนุ่มยืนเกร็งตัวนิ่ง ปล่อยให้ธารรักร้อนสีขาวขุ่นค่อย ๆ ไหลเข้าไปในโพรงดอกไม้งามจนเต็ม ก่อนที่จะทะลักไหลออกมาตามหน้าขาเรียว “ของไอยังตอดวิทย์อยู่เลย จะจัดอีกรอบไหมไอ” กรวิทย์เอ่ยถามคนตัวเล็กที่ตอนนี้ซวนซบลงบนตัวเขา อีกทั้งยังหลับตาพริ้มราวกับคนที่กำลังนอนหลับลึก ทันใดนั้นเองประตูห้องก็ได้ถูกเปิดออกโดยเจ้าของห้องตัวจริงคือ ไอศิกา “ขอโทษทีนะที่มาช้า พอดีร้านบะหมี่ข้างตึกไม่ขาย ไอเลยไปซื้อผัดไทยที่ตลาดมาให้..” หญิงสาวพูดขึ้นอย่างเจื้อยแจ้วพลางปิดประตูห้องลงอย่างแผ่วเบาโดยที่ยังไม่ได้หันไปมองคนที่อยู่ในห้องเพราะคิดว่าเนตรชนกกำลังนอนเล่นรอตนอยู่บนเตียง หากแต่เมื่อเธอหันไปก็พบว่าเพื่อนสนิทขิงเธอนั้นไม่ได้อยู่คนเดียว หากแต่มีกรวิทย์แฟนหนุ่มของเธออยู่ด้วย ‘กรวิทย์กับเนตรชนกมีความสัมพันธ์กันบนเตียงนอนในห้องเธอ’ “วิทย์…” ไอศิกาพึมพำเสียงเบา เมื่อมองเห็นภาพที่อยู่เบื้องหน้าคนที่เธอรักสองคน กำลังมีสัมพันธ์สวาทกันอยู่ ถุงใส่ผัดไทเจ้าอร่อยที่ตั้งใจซื้อมาให้เพื่อน มันร่วงหล่นลงไปกองอยู่ที่พื้นอย่างน่าเสียดาย “ถ้าอยากนอนด้วยกัน ทำไมต้องมาที่ห้องของไอ ทำไมไม่ไปนอนกันที่อื่น?” เจ้าของห้องตวาดดังลั่นด้วยความเสียใจ น้ำเสียงที่พูดออกมานั้นสั่นเครือ “อะ..ไอ” กรวิทย์เบิกตาออกกว้างด้วยความตกใจทันทีที่ได้ยินเสียงหวานตัดพ้อ เขาสร่างเมาแทบจะในทันที เมื่อเห็นหญิงสาวที่ตนรักยืนนิ่งอยู่ตรงหน้า น้ำตาไหลคลออาบแก้มนวลทั้งสองข้าง ชายหนุ่มจึงค่อย ๆ ก้มมองผู้หญิงอีกคนที่โอบกอดเอาไว้ด้วยความรักเมื่อครู่ ก็ต้องตกใจเมื่อใบหน้าของคนที่อยู่ในอ้อมกอดนั้นคือเนตรชนก “ดะ..เดี๋ยวก่อนไอ ฟังวิทย์ก่อน” ชายหนุ่มถอนลำแกร่งของตนออกมาจากช่องทางรักของคนตัวเล็กที่อยู่ในอ้อมแขนอย่างรวดเร็ว พลางประคองเนตรชนกให้นอนราบลงบนเตียงในขณะที่ธารรักยังคงเอ่อล้นออกมาจากโพรงดอกไม้งาม ก่อนรีบเดินเข้ามาหาสาวคนรักในสภาพที่เปลือยกาย “อะ..ไอ วิทย์ขอโทษ วิทย์เข้าใจผิดว่าเนตรเป็นไอ วิทย์รักไอ วิทย์ก็เลย…” กรวิทย์พูดยังไม่ทันจบ หน้าของเขาก็สะบัดหันทางด้านข้างด้วยแรงตบของฝ่ามือเล็กที่ตั้งใจเหวี่ยงตบลงไปบนใบหน้าคมเต็มแรง เพี๊ยะ! เสียงตบดังลั่น กรวิทย์ยกมือของเขาขึ้นมากอบกุมแก้มของตนเอาไว้ด้วยความเจ็บและชา ในขณะที่คนตบนั้นเจ็บที่มือและเจ็บที่ใจ “ออกไป!” ไอศิกาตวาดลั่นด้วยความโกรธ พลางเหลียวมองไปรอบ ๆ ตัวก็เจอเสื้อผ้าที่เขาถอดทิ้งเอาไว้อย่างเกลื่อนกลาด เธอเดินไปเก็บเสื้อผ้าของเขาทีละชิ้นจนครบ ก่อนจะปามันไปที่ตัวของเขาเต็มแรงด้วยความโมโห “แต่งตัวให้เรียบร้อยแล้วรีบออกไป อย่ามาให้ไอเห็นหน้าอีก ไป!” กรวิทย์ใส่กางเกงด้วยความรีบร้อน พลางเดินเข้าไปหาเจ้าของห้องสาวที่ตอนนี้กำลังเดินไปที่เตียงนอนด้วยความโมโห “ตื่นเดี๋ยวนี้เนตรชนก!” ไอศิกากระชากแขนของเธออย่างแรง เพื่อให้ลุกขึ้นจากที่นอน เนตรชนกลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างงัวเงียด้วยความอ่อนเพลียเพราะเพิ่งผ่านกิจกรรมรักที่เผ็ดร้อนมาเมื่อครู่ แต่ทันทีที่เห็นใบหน้าของคนที่ปลุกตนเต็มตา เธอถึงกับสะดุ้งสุดตัว “อะ..ไอ” “ออกไปทั้งคู่เลย ไปเดี๋ยวนี้” “ไอ..ฮือ ๆ ๆ เราไม่ได้ตั้งใจ วิทย์ปล้ำเรานะ ฮือ ๆ ๆ ” เนตรชนกพูดเสียงสั่นพลางจับไปที่แขนของเจ้าของห้องอย่างขอความเห็นใจ “วิทย์ขอโทษ วิทย์เมา วิทย์ไม่ตั้งใจ” ไอศิกานิ่งเงียบ ปล่อยให้หยาดน้ำตารินไหลออกมาจากดวงตาคู่สวยอยู่อย่างนั้น บางทีน้ำตามันอาจจะชะล้างเศษผงที่อยู่ในลูกตาออกและทำให้มองเห็นอะไรชัดขึ้นก็ได้ เมื่อเห็นเพื่อนสนิทยืนนิ่ง เนตรชนกลงจากเตียงนอนขนาดเล็กที่เธอเพิ่งใช้เป็นสังเวียนรักอย่างช้า ๆ ไม่กล้าสบตาของเจ้าของห้องก่อนที่จะรีบแต่งตัวแล้วเดินออกไปจากห้องเงียบ ๆ เช่นเดียวกับกรวิทย์ ทันทีประตูห้องได้ปิดลง หญิงสาวร่างเล็กผู้เป็นเจ้าของห้องค่อย ๆ ทรุดตัวลงนั่งกับพื้น แข้งขาที่พยายามฝืนให้ยืนอย่างมั่นคงเมื่อครู่นั้น มันเริ่มหมดแรงเสียแล้ว “ทำไม..ฮือ ๆ ทำไม” ไอศิกานั่งกอดเข่าพลางร้องไห้สะอึกสะอื้นจนตัวโยนด้วยความเสียใจ ภายในห้องพักของตัวเอง