ตอนที่ 2

“ได้ยินค่ะแม่ เสียงแม่ดังไปแปดกิโลแบบนี้ ถ้าบีไม่ได้ยินก็หูหนวกแล้วล่ะค่ะ” สะบันงาตอบ ขณะดวงตาสวยหวานยังคงมองสำรวจดูสวนที่เป็นกรรมสิทธิ์ของเธออย่างชอบธรรม สองเท้าก้าวเดินไปตามทางที่ลุงพงษ์เอารถมาไถหญ้าออกไว้รอเธอมา ตั้งแต่เธอโทร.มาบอกข่าวดีให้ทราบเมื่อสัปดาห์ก่อน มือบอบบางแตะสำรวจต้นไม้ใบหญ้าข้างทาง ราวกับสิ่งที่สัมผัสอยู่ตรงหน้านั้นรื่นรมย์นักทั้งที่เสียงของแม่นั้นน่าจะทำให้เธอขุ่นใจ แต่เธอกลับใจเย็นได้อย่างไม่น่าเชื่อ อาจเพราะสิ่งนี้แหละที่ทำให้เธอมีความสุขที่สุดและสามารถประคองชีวิตตลอด ๕ ปีที่ผ่านมาได้ “ยัยบี แกไม่ต้องมาทำเป็นพูดดี แกรีบกลับมากรุงเทพฯ เดี๋ยวนี้เลยนะ หัวเด็ดตีนขาดยังไงฉันก็จะไม่ยอมให้แกไปทำไอ้สวนบ้าๆ นั้นอีกแน่ รีบกลับมากรุงเทพฯ ส่วนที่ดินนั่นเดี๋ยวฉันจะหาคนไปซื้อเอง แกไม่ต้องห่วง ทุกบาททุกสตางค์ฉันจะให้แกทั้งหมด นี่แกได้ยินที่ฉันพูดไหม ยัยบี!” สินีนาถระงับอารมณ์ไม่อยู่เพราะเหมือนว่าเธอกำลังพูดอยู่คนเดียวเสียมากกว่า สะบันงาไม่อือไม่อาอะไรด้วยเลยสักนิด “ได้ยินค่ะแม่” เสียงเนือยๆ ไม่แสดงอารมณ์ว่าขุ่นมัว นอกจากเศร้าๆ นิดหน่อย ที่จนป่านนี้แล้วแม่ก็ยังไม่เข้าใจเธอ “ดี เข้าใจที่ฉันพูดใช่ไหม” เสียงมีอำนาจถามย้ำให้แน่ใจ “เข้าใจค่ะ” “ดีมาก แกนี่มันเป็นลูกที่ได้ดังใจฉันจริงๆ เลย เออ... พรุ่งนี้ถ้าว่างก็มากินข้าวด้วยกันนะ น้องๆ เขาอยากเจอ” น้องๆ ที่หมายถึงก็คือ ลูกชายฝาแฝดวัยเกือบ ๑๐ ปีของเธอที่เกิดจากสามีใหม่ เพราะหลังจากเธอหย่าขาดกับ ‘อิฐ’ พ่อของสะบันงาเมื่อ ๑๐ ปีก่อน เธอก็แต่งงานใหม่กับเจ้าของร้านอาหารในกรุงเทพฯ ใบหน้างดงามตามวัยยิ้มออกมาได้หลังจากเคร่งเครียดมาตลอดทั้งช่วงวัน เพราะกว่าจะโทรศัพท์ติดต่อสะบันงาได้ก็ปาเข้าไปช่วงบ่าย แต่เมื่อรู้ว่าลูกสาวคนโตพูดง่ายเธอก็เหมือนจะอารมณ์ดีขึ้นมาในทันที แต่ความดีใจก็อยู่ได้ไม่นานเมื่อ... “บีคงไปไม่ได้หรอกค่ะ” สายตามุ่งมั่นทอดมองอาณาเขตที่ดินของเธอ หัวสมองนึกวาดภาพว่าจะทำอะไรตรงไหนก่อนหน้า และไม่มีอะไรจะมาทำให้เธอเปลี่ยนใจได้ แม้แต่แม่ก็ตาม “ทำไมล่ะ น้องๆ บ่นคิดถึงพี่บี” น้ำเสียงสั่นเล็กน้อย อาจเพราะกำลังได้รับความสะเทือนใจ หรือกำลังพบกับสิ่งที่ไม่ได้ดังใจ “บีจะยังไม่กลับกรุงเทพฯ ค่ะแม่ บีจะอยู่ที่นี่ บ้านของบี” “ยัยบี!...” “ขอโทษนะคะแม่” คำพูดมากมายที่ผู้เป็นแม่สรรหามาต่อว่าเพื่อให้เธอเปลี่ยนใจแล้วกลับไปสู่กองเงินกองทองไม่อาจทำให้สะบันงาเปลี่ยนใจได้ เมื่อนิ้วมือเลื่อนกดวางสายสนทนาก่อนจะกดปิดเสียงโทร.เข้า ในเวลานี้เธอควรทำตามความฝันที่ตั้งใจไว้ให้ดีที่สุด เพื่อให้สิ่งที่เธอสูญเสียไปนั้นมีคุณค่าตามที่ตั้งใจ เมื่ออิสรภาพที่เธอสูญเสียไปกว่า ๕ ปี ในเวลานี้เธอได้กลับคืนมาอย่างสมบูรณ์แล้ว และเธอจะไม่มีวันยอมให้มันหลุดลอยไปอีก ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม เรือนร่างสูงโปร่งในชุดเสื้อเชิ้ตลายสก๊อตสีชมพูแขนยาวกับกางเกงยีนพอดีตัว ที่กำลังเดินไปเดินมาอยู่บนที่ดินที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นสวนกุหลาบที่ใหญ่ที่สุดในละแวกนี้ ทำให้คนที่ยืนมองอยู่อีกฝั่งถึงกับน้ำตารื้นขึ้นมาอีกครั้ง เพราะอดกลั้นไว้ไม่ไหว บุตรสาวคนเดียวของ ‘อิฐ อิสระพงษ์’ เจ้าของที่ดินแห่งนี้ และเป็นเจ้านายเก่าแก่มาช้านานกลับมาเยือนที่นี่อีกครั้งในรอบเกือบ ๕ ปี เพราะหลังจากวันนั้น ‘สะบันงา’ หรือ ‘คุณหนูบี’ ของเหล่าคนงานทุกคนก็ไม่ได้กลับมาที่นี่อีกเลย “พี่พงษ์ พี่คิดยังไง” “จะให้คิดยังไงล่ะ” พงษ์หันมอง ‘จันทร์’ หญิงวัยกลางคน เมียคู่ทุกข์คู่ยากที่พบรักกันที่สวนแห่งนี้และอยู่กินเป็นผัวเมียแต่ไม่มีลูกสืบสกุล ตลอดระยะเวลาทำงานที่นี่ได้เห็นความเป็นไปของสวนแห่งนี้ ตั้งแต่รุ่งเรืองสุดขีดจนถึงตกต่ำต้องถูกธนาคารยึด คนงานในสวนต่างกระจัดกระจายไปอยู่ที่อื่น แม้แต่ตัวแกและเมียก็ต้องระเห็จไปอาศัยทำงานอยู่ที่สวนข้างเคียง แต่เมื่อสะบันงาซึ่งไม่ลืมพวกเขาติดต่อมา เขาและเมียจึงไม่รอช้ารีบกลับมาตามคำเชื้อเชิญทันที กลับมาเพื่อช่วยกันพลิกฟื้นสวนร้างแห่งนี้ให้มีชีวิตอีกครั้ง “เอ็งกลัวลำบากหรือเปล่าล่ะจันทร์” พงษ์ถาม เพราะจันทร์ในวันนี้ไม่ได้เป็นสาวแข็งแรงเหมือนแต่ก่อน สังขารร่วงโรยไปตามวัย ในวันนี้จันทร์น่าจะได้พักผ่อนปลูกผัก ปลูกหญ้า เลี้ยงไก่เป็ด อยู่ในที่ดินเล็กๆ ที่เก็บหอมหาซื้อไว้ได้ จันทร์ไม่น่าต้องมาลำบากลำบนพร้อมกับเขาอีกครั้ง “ความลำบากฉันผ่านมันมาแล้วพี่ ตั้งแต่วันที่พวกเราต้องไปจากที่นี่ ตอนนี้ฉันแค่อยากเห็นสวนอุ่นรักกลับคืนมา ไม่ว่าคุณหนูจะตัดสินใจยังไง ฉันก็จะทำตามทุกอย่าง ฉันห่วงแต่เพียงว่าคุณหนูจะทนไม่ไหว เพราะขนาดคุณนาถ...” จันทร์อยากจะพูดว่าขนาดสินีนาถที่เป็นภรรยาของอิฐยังทนไม่ไหวที่จะแบกรับภาระอันหนักอึ้งของสวนแห่งนี้ ผู้หญิงเมืองกรุงที่กลายเป็นเรื่องเล่าในเวลางาน เมื่อเธอไม่อาจทนความลำบากอยู่ที่ปากช่องได้ สินีนาถจึงหย่าขาดกับอิฐ และปล่อยให้อิฐในเวลานั้นต้องเลี้ยงดูลูกสาวที่กำลังเติบโตอยู่เพียงลำพัง