ตอนที่ 5
“๓๖-๒๔-๓๖ โอ้ว... แม่คุณเอ๋ย... ทำบุญด้วยส้มโอหรือยังไงนะ ถึงได้ใหญ่โตมโหฬารอย่างนี้”
ความคิดพวยพุ่งอย่างฉุดไม่อยู่ ฝ่ามือทำท่าคล้ายกะขนาดความเต็มไม้เต็มมือนั้นอย่างไม่รู้ตัว ทว่าความสัปดนที่เป็นหนึ่งในนิสัยผู้ชายเต็มตัว จำต้องถูกสั่งให้ระงับโดยเร็วที่สุด เพราะดวงตาสวยหวานปรายมองมาทางนี้
เธอไม่ได้ยิ้มแต่เลือกที่จะมองผ่านเขาไปด้านหลังที่ตกแต่งเป็นโซนน้ำตกน้อยๆ ก่อนจะเดินเข้าไปสั่งกาแฟและขนมเค้กเพื่อเป็นของว่าง พร้อมแจ้งกับพนักงานว่าเธอจะนั่งในบริเวณที่หมายตาไว้
ใจไวเท่าความคิดและร่างกายก็สนองตอบในทันที เมื่อเธอนั่งลงยังไม่ทันจะได้หายใจ ชยพลก็ไม่รอช้าที่จะเข้าไปทำความรู้จัก
“หากไม่รังเกียจ...”
เสียงทุ้มเอ่ยออกตัวอย่างสุภาพและทิ้งจังหวะให้เธออนุญาตเมื่อเขาแสดงออกอย่างชัดเจนว่าต้องการสนทนาด้วย
ดวงตาคมเข้มจ้องดอกไม้งามตรงหน้าไม่กะพริบ กลางดงกลางป่าอย่างนี้ แม้จะมีดอกไม้แวะเวียนมาให้เชยชมได้ไม่ขาด แต่ก็ไม่เคยมีดอกไหนที่เร้าหัวใจเขาจนสั่นระทึกได้เท่าดอกนี้ และในทันทีที่เธอปรายสายตาขึ้นมองเขา ชยพลก็นึกประหม่าในรูปลักษณ์ของตัวเองเป็นครั้งแรกในชีวิต
เพราะดวงตาสวยหวานที่เขารู้สึกว่ามันคมราวกับมีดโกนซื้อมาใหม่ๆ นั้นจ้องมา เขากลับรู้สึกว่ากำลังถูกเธอบาดหัวใจจนขาดวิ่น นี่เขากำลัง ‘ตกหลุมรัก’ อย่างนั้นเหรอ
‘ไม่น่า... เรื่องแบบนี้จะไม่เกิดซ้ำ’
“รังเกียจค่ะ ต้องการความเป็นส่วนตัว”
แม้เสียงจะยังคงหวานใสแต่คำตอบกลับแห้งราวมะนาวไม่มีน้ำ ซึ่งเธอหมายความตามที่พูดจริงๆ ในเวลานี้เธอไม่มีอารมณ์จะมานั่งให้ใครจีบ แม้ว่าผู้ชายตรงหน้าจะหล่อราวกับเจ้าชายแขกขี่ม้าขาวมาหยุดอยู่ตรงหน้าก็ตาม เพราะไม่พ้นที่จะเข้าอีหรอบเดิม
เมื่อผู้ชายเหล่านั้นรู้ว่าเธอไม่โสด แถมในเวลานี้เธอยังพ่วงสถานะ ‘ม่าย’ อีกตำแหน่ง ผู้ชายที่ขยันมาขายขนมจีบเหล่านั้นก็จะรีบจรลีจากไปอย่างเร็ว และนี่ก็คือเหตุผลที่เธอปิดกั้นตัวเองเพราะไม่อยากเห็นสายตามองแบบกำลังเจอเรื่องอัศจรรย์ใจจากผู้ชายคนไหนๆ อีก และคนนี้ก็คงจะไม่ต่างกัน
“ผมรับรองว่าจะนั่งเฉยๆ ไม่กวนคุณเด็ดขาด”
ชยพลยังรุกเร้า ยิ่งเธอยากเขายิ่งชอบ เพราะง่ายๆ น่ะของตาย เขาเจอมาเยอะแล้ว
“งั้นเชิญคุณนั่งไปนะคะ ฉันจะไปนั่งทางโน้น และหวังว่าคงจะไม่ตามมาอีก”
สะบันงากลอกตามองบนพร้อมลุกขึ้นหนีอย่างเบื่อหน่ายที่สุด คิดในใจว่าเมื่อไรเธอถึงจะพ้นวังวนนี้เสียที เธอเบื่อผู้ชายขี้ตื้อ นี่ขนาดว่าเธอไม่แต่งหน้าทาปากอะไรเลยก็ยังไม่พ้น หรือครั้งต่อไปเธอจะต้องใส่หมวกปิดหน้าปิดตาเวลาออกนอกบ้านแล้วกระมัง
“ทำไมล่ะครับ หรือว่าคุณกลัวที่จะตกหลุมรักผม”
ได้ผล แค่คำนี้เธอคนสวยก็ชะงักร่างที่กำลังจะหันเดินในทันที ดวงตาสวยหวานตวัดขึ้นมองเขาอย่างกราดเกรี้ยว ซึ่งเธอไม่คิดจะเก็บอารมณ์นั้นสักนิด
“อ้อค่ะ ฉันกลัวจะตกหลุมรักคุณ พอใจไหม กรุณาอย่าตามมาอีก ไม่อย่างนั้นจะหาว่าฉันไม่เตือน”
สะบันงาเค้นคำพูดให้รู้ว่าเธอไม่พอใจที่สุด แต่คนหล่อที่เอาแต่ยิ้มกวนก็ทำให้เธออยากจะตะบันไอ้หน้าหล่อๆ นี้สักครั้ง เพราะเขาจะรู้ไหมว่า ยิ่งเขายิ้ม เธอยิ่งจะทนไม่ไหว ก็ไอ้หน้าหล่อกวนๆ นี้แหละมันคือสเปกผู้ชายในฝันของเธอซะงั้น
“คุณกลัวจริงๆ”
ชยพลแหย่ต่อ เพราะใบหน้าที่แดงระเรื่อนั้นเขาเหมาว่าเธออายมากกว่าที่จะโกรธ เขาจะไม่ยอมให้มีอะไรมาทำลายความมั่นใจในความหล่อของตัวเองแน่
“กลัวอะไร” เสียงหวานแต่ห้วนเอ่ยถามแสดงความไม่พอใจกลบเกลื่อนสายตารู้ทันของคนหล่อตรงหน้า
“ตาคุณมันฟ้อง”
“ฟ้องว่าอะไร”
“ฟ้องว่าคุณกำลัง... ตกหลุมรักผม” นั่นล่ะเขามั่นใจที่สุด ไม่มีผู้หญิงคนไหนที่จะไม่สนใจเขา
“อ๋อเหรอคะ แสนรู้จริงๆ เลยนะคะ มีลูกขอตัวละกัน”
จริงอย่างที่เขาบอกเธอกำลังตกหลุมรักคนหล่อจริงๆ แต่หล่อกวนๆ หลงตัวเองแบบนี้ก็ต้องเจอลูกย้อนของเธอกลับไปเช่นกัน ประสบการณ์สอนให้เธอกล้าและแกร่งขึ้น ไม่อย่างนั้นคงไม่สามารถฟาดฟันกับบรรดาลูกๆ ของสามีมาได้จนถึงป่านนี้
“ได้เลยครับคุณผู้หญิง ลูกของเราคงต้องช่วยกันเลี้ยง”
“ไว้รอน้ำท่วมหลังเป็ดก็แล้วกัน”
“ผมจะรีบจับเป็ดกดน้ำ”
“อ้อ... หวังว่านั่นคงจะไม่ใช่เป็ดในบ้านฉัน เพราะหากเป็ดตัวอื่นแหยมจะเข้ามา รับรองว่าฉันยิงมันตายก่อนแน่ หยุด... ถ้าตามมา ฉันจะร้องว่าคุณลวนลาม” เธอชี้หน้าเขาในทันทีที่ขยับ
“อะไรกันคุณ! ผมก็แค่อยากทำความรู้จัก”
“ใครอยากรู้จักกับคุณไม่ทราบ กรุณานับถือความเป็นส่วนตัวด้วย”
สะบันงาสะบัดหน้าเดินไปนั่งอีกทาง ไม่สนใจด้วยซ้ำว่าผู้ชายที่เข้ามาตอแยจะยืนทำสีหน้ายังไง เพราะเธอไม่สนอยู่แล้ว แม้ความหล่อนั้นจะสะดุดตาจนซึมไปถึงหัวใจก็ตาม เวลานี้เธอไม่มีอารมณ์จะหวานกับใครทั้งนั้น
“ฝากไว้ก่อนเถอะคนสวย... พรหมลิขิตจะพาให้เรามาเจอกันอีก ผมมั่นใจ”
ดวงตาคมเข้มมองเบื้องหลังของคนสวยที่ทำให้หัวใจเขาสะท้าน บางสิ่งที่สะท้อนอยู่ข้างในไม่ใช่เพียงความพึงพอใจในความสวยของใครสักคน แต่มันเป็นอีกหนึ่งความรู้สึกที่เขาลืมเลือนไปนานแล้ว และแทบไม่น่าเชื่อว่าเพียงเห็นเธอ สิ่งที่หลับใหลนั้นจะถูกปลุกให้ตื่นขึ้นมา