บทที่ 37 เริ่มมีความหวัง 1.1

“พี่เทพ...อา...อ๊า...พี่เทพ...อา” เสียงรัญจวนใจของเธอดังถี่ขึ้น เช่นเดียวกับแรงรักที่เธอควบคุมเกมเองก็เพิ่มอานุภาพเท่าทวี เนื่องจากเวลานี้เธอเห็นแสงแห่งหมู่ดาวกำลังเรืองรองตรงหน้า ท้องนภาสว่างไสวด้วยแสงระยิบระยับ ตัวเธอเบาโหวงและคล้ายลอยขึ้นสู่ฟากฟ้า พามิลาจึงเร่งความเร็วขึ้นอีกเพื่อทะยานตัวขึ้นไป