บทนำ

กรุงปารีส ประเทศฝรั่งเศส มือเล็กค่อนข้างสั่นผลักประตูห้องที่ปิดไม่สนิทให้เปิดกว้าง คราวนี้ไม่เพียงแค่มือเท่านั้นที่สั่น ร่างกายสั่นด้วยความตกใจ หัวใจไม่ต่างกันเต้นจังหวะถี่แรง ดวงตาค้างเติ่งกับภาพตรงหน้า ภาพของสามีบรรเลงกามกิจกับหญิงอื่นที่เปลี่ยนไม่ซ้ำหน้า มันไม่ใช่ครั้งแรกที่เกิดขึ้น ครั้งที่เท่าไหร่หลังจากคืนแต่งงานไม่ทราบได้ ทุกครั้งที่เห็นความเจ็บปวด เสียใจเกิดขึ้นเสมอ ไม่เคยชาชิน ไม่เคยรู้สึกว่าทำใจได้ เปรียบเสมือนมีมีดปักเข้ากลางใจ แล้วกรีดเป็นทางจนเกิดแผลเหวอะหวะ คงไม่มียาใดรักษาให้หายขาดได้ คงเป็นความเจ็บช้ำซ้ำๆ ที่หล่อนต้องเผชิญ “ว้าย!” หญิงสาวชาวฝรั่งเศสที่กำลังหอบกระเส่าบนเตียงร้องอุทานตกใจ เมื่อพบว่ามีคนยืนจ้องมองตนกับคู่ขาหนุ่มร้อนแรงอยู่ ทว่าชายหนุ่มที่กำลังโยกตัวเหนือร่างสาวร้อนแรง ไม่มีทีท่าตกใจ กลับหน้าบึ้งตึง ไม่พอใจที่มีคนมาขัดจังหวะความสุข เขาหยุดกิจกรรมทางเพศ ขยับตัวลงมายืนบนพื้นห้อง ก่อนจะเดินมาหาภรรยาที่จ้องมองเขาไม่วางตา และไม่คิดจะหยิบฉวยสิ่งใดมาปกปิดบุรุษเพศที่มีเครื่องป้องกันสวมอยู่ “มารความสุข...ปัง!” เดลฟีน โบวิเย่ห์ เดอมาแตงค์กระแทกเสียงใส่สิรินยา ภรรยาที่ถูกต้องตามกฏหมาย และเป็นผู้หญิงที่เขาเกลียดที่สุดในชีวิต ก่อนจะปิดประตูใส่หน้าหล่อนโดยไม่สนใจความรู้สึกของผู้เป็นภรรยา เขาสนใจแต่ความรู้สึกของตัวเองเท่านั้น เกลียดก็คือเกลียด สิรินยาช้ำชอกกับการกระทำของสามีไม่พอ คำพูดของเขาตอกย้ำความเสียใจมากขึ้นไปอีก น้ำตาสิรินยาไม่เพียงแค่ไหลอาบแก้ม แต่มันไหลลงไปในหัวใจ ไหลนองอยู่ในนั้น ไม่รู้ว่าวันใดน้ำตาของตนจะเหือดหายไปจากดวงใจเจ็บช้ำเสียที หรืออาจะไม่มีวันนั้นก็เป็นได้ “ทำไมคุณถึงทำกับฉันแบบนี้” “ก็เพราะเธอไม่ใช่เมญ่ายังไงล่ะ แต่เป็นผู้หญิงที่ฉันจะเหยียบหัวใจให้จมดิน” หล่อนเคยถามเขาถึงเหตุผลที่ทำเช่นนี้ และนี่คือคำตอบจากปากของชายที่สิรินยารักสุดหัวใจ เดลฟีนทำตามที่พูดไม่ผิดสักคำ เขาเหยียบหัวใจสิรินยาจนจมดิน กระทืบซ้ำๆ จนแหลกลาญ ความเจ็บช้ำกล้ำกลืนของสิรินยาเกิดจากความรัก หล่อนรักเขา รักมากและต้องการมาครอบครอง รู้ทั้งรู้ว่า เดลฟีนคือคนรักของพี่สาว แต่เลิกรักไม่ได้ แล้วยังแย่งชิงมาเป็นของตนด้วยวิธีสกปรก การที่ถูกเขาเกลียดชัง หมางเมิน ไม่ใส่ใจความรู้สึก คงเป็นผลกรรมที่หล่อนทำไว้ ย้อนเข้าหาตัวหล่อนได้อย่างเจ็บปวดเหลือคณา แต่ไม่ว่าจะร้าวรานใจเพียงใด หล่อนก็มิอาจไปจากเขาได้ ตราบใดที่ยังมีบ่วงรักร้อยรัดดวงใจอยู่ ตราบนั้นความทุกข์ ความเศร้าเคล้าน้ำตาก็ยังคงอยู่กับหล่อนตราบนานเท่านั้น