บทที่ 22
เสียงแห่งความรัญจวนยังคงอยู่แต่ในลำคอ เพราะปากหนายังคงเสาะแสวงหารสชาติปานน้ำผึ้งเดือนห้าต่อเนื่อง เขาไม่คิดเลยว่า ปากของหญิงสาวที่ตนมอบความเกลียดชังให้ จะหวานถึงเพียงนี้ ยิ่งได้ลิ้มรส...ก็รู้ว่าหวานล้ำจนร่างเขาสั่น แต่จะให้รสชาติของจูบเยี่ยมกว่านี้คือ หล่อนต้องจูบโต้ตอบ
“จูบตอบฉันสิ” เสียงทุ้มดัง