บทที่ 15 ผมจะรีบไปช่วยคุณเดี๋ยวนี้ ! (2)

เหมือนเขมปัจน์จะหงุดหงิดไม่น้อยที่คนเป็นแม่เอาแต่โยกโย้มีแต่ปัญหาไม่ว่างเว้น เขาจึงหมุนกายเดินดุ่มออกนอกตัวบ้านโดยไม่พูดอะไรอีกสักคำ โดยมีแคล้วเดินตามไปติดๆ ซึ่งหนุ่มวัยเกือบ 50 ปีก็ไม่ลืมที่จะหันมาบอกอรจิราว่า “แต่คนนอกอย่างผมยินดีช่วยคุณข้าวเสมอ ส่วนคนเป็นแม่อย่างคุณจะนั่งๆนอนๆรออยู่ที่นี่ก็ไม่ได