已经是第一章了
บทที่ 16 หนี…ฉันต้องหนี ! (3)
คงเพราะตัณหาไม่เข้าใครออกใคร สุดท้ายคมกริบก็ใจอ่อน ยอมออกไปข้างนอกพร้อมสมศักดิ์ เมื่อเสียงรถตู้แล่นไปจนลับแล้ว ร่างบางก็เดินผ่านประตูออกมาแล้วก้าวลงบันไดแผ่นเล็กๆด้วยใจสั่นรัว
เบื้องหน้ามืดมิด มีเพียงดวงจันทร์ทำหน้าที่ส่องสว่างรางเลือน แม้เห็นทุกอย่างไม่ชัด แต่หล่อนจะอยู่ที่บ้านหลังนี้ต่อไปไม่ได้
已经是最新一章了
加载中
