บทที่ 6 คลุมถุงชน 1.2

“ไม่นะนัน ถ้านันไม่อยากแต่งก็ไม่ต้องแต่ง แม่ทนได้...ฮือ” เพ็ญแขรีบพูด “มึงอย่าสาระแนอีเพ็ญ” อำนวยชี้หน้าต่อว่าภรรยา “มันยอมก็ดีแล้ว หนี้เราจะได้หมด มีเงินใช้ฟรีๆ อีกตั้งล้านนึง กูจะได้สบายซะที ไม่ต้องหาเงินใช้หนี้งกๆ” “ฉันไม่อยากบังคับลูก มันทั้งชีวิตของนันเลยนะพี่ ฉันไม่อยากเห็นลูกทรมานใจ” หัวอกคนเป็นแม่ มีหรือจะทนเห็นลูกทรมานใจและกายได้ นางคนหนึ่งที่ทนไม่ได้ และไม่ยอมทนด้วย “แม่นี่ก็แปลกนะ พี่นันยอมแล้วก็ถือว่าจบ จะชักใบให้เรือเสียทำไม ถือซะว่าพี่นันตอบแทนพ่อที่เลี้ยงดูมาตั้งแต่เกิด ให้ข้าว ให้ที่อยู่ ส่งเสียเรียนทั้งที่ไม่ใช่ลูกในใส้ก็แล้วกัน” นันทราพูดกลางปล้อง เบ้หน้าใส่พี่สาว นึกสมน้ำหน้าในใจที่ได้เห็นน้ำตา และความเสียใจของคนเป็นพี่ “แล้วก็เลิกทะเลาะกันได้แล้วนะ ฉันจะนอน” “แกหยุดพูดไปเลยนะนา แกไม่ได้เป็นคนถูกบังคับให้แต่งงานนี่ แกก็พูดได้สิ แล้วไม่ต้องขุดเรื่องเดิมๆ มาพูด ฉันเป็นแม่ ฉันก็ออกเงินช่วยเลี้ยงนันเหมือนกัน” เพ็ญแขทนไม่ไหว ต่อว่าลูกสาวคนเล็ก “แกเป็นลูก แกก็น่าจะช่วยกันรับผิดชอบหนี้สินของบ้านด้วยไม่ใช่เหรอ ไม่ใช่ลอยตัวอยู่คนเดียว” นันทนาหน้าแดงเมื่อถูกตำหนิ รีบเข้าไปอ้อนบิดาเพื่อหาพวก “พ่อจ๋า ฟังแม่พูดสิ แม่ไม่รักนา รักแต่พี่นัน แม่ถึงพูดกับนาแบบนี้ ฮือ” นันทนาใช้ความรักที่อำนวยมีให้ให้เกิดประโยขน์ และได้ผลทุกครั้งด้วย “อีเพ็ญ มึงไม่ต้องมาว่าลูกกู มึงไปอบรมสั่งสอนลูกของมึงดีกว่า ให้มันรู้จักคำว่าบุญคุณบ้าง กูเลี้ยงมันมา มันก็ต้องตอบแทนกู ไม่อย่างนั้นกูจะตบมึงให้ตายคามือ” อำนวยเสียงเขียวใส่เพ็ญแข นันทนาแสยะยิ้ม หยักคิ้วให้พี่สาว นันทภัคเจ็บปวดใจกับคำพูดของอำนวยและนันทนา เธอรู้เต็มอกว่า อำนวยไม่เคยรักตนเลยสักนิดเดียว ที่เลี้ยงดูมาเป็นเพราะเห็นแก่เพ็ญแข อำนวยใช้โอกาสตอนที่เพ็ญแขไม่อยู่ ตบตีเธอเสมอ ดุด่าด้วยถ้อยคำรุนแรง บางครั้งเมากลับมาบ้านก็ทุบตี ทวงบุญคุณ นันทภัคเก็บความรู้สึกไว้เรื่อยมา ตระหนักว่า หากไม่มีอำนวย เธอคงไม่ได้ร่ำเรียนหนังสือ ไม่ได้มีชีวิตมาถึงทุกวันนี้ เพราะลำพังสองมือ สองเท้าของเพ็ญแข คงเลี้ยงเธอไม่รอด อีกทั้งเพ็ญแขบอกเธอเสมอว่า อำนวยเป็นผู้มีพระคุณของนาง นั่นหมายความว่า เป็นผู้มีพระคุณของนันทภัคด้วย เธอจึงกล่ำกลืนฝืนทนมาตลอดยี่สิบเก้าปี ไม่เพียงแค่อำนวยที่ตั้งแง่รังเกียจนันทภัค ยังมีนันทนาอีกคนที่ไม่ชอบหน้าตน อาจเป็นเพราะอำนวยสั่งสอนนันทนาแต่เด็กว่า ไม่ให้รักพี่สาวด้วยเหตุผลหลายอย่าง ความที่เป็นลูกคนละพ่อ ทำให้หน้าตาของสองพี่น้องต่างกัน นันทภัคหน้าตาสวย รูปร่างดี ความสูงตามมาตรฐานหญิงไทย นิสัยก็ดีกว่า เรียบร้อย พูดจาไพเราะ เรียนหนังสือเก่ง ซึ่งทุกอย่างที่กล่าวมาตรงกันข้ามกับนันทนาอย่างสิ้นเชิง ส่งผลให้ความเกลียดชัง อิจฉาริษยาที่มีต่อพี่สาวมีเพิ่มมากขึ้น ไม่เคยลดไปจากจิตใจแม้แต่นิดเดียว “พ่อไม่ต้องว่าแม่แล้ว นันยอมแล้ว ยอมทำตามที่พ่อต้องการ แต่พ่อต้องสัญญานะว่า พ่อจะไม่ทำร้ายแม่” นันทภัคเอ่ยเสียงสะอื้น น้ำตาไหลไม่หยุด เช่นเดียวกับความเสียใจที่อาบไปทั่วดวงใจบอบช้ำ “เออกูสัญญาว่าจะไม่ตบแม่มึง แต่ถ้ามึงเบี้ยวหรือไม่ยอมทำตามที่กูต้องการล่ะก็ กูจะฆ่าแม่มึง ถ้ามึงอยากลองดีกับกูก็เอา” อำนวยสัญญา ปรดกาศกร้าวเสียงดัง “นันอย่านะลูก แม่ไม่อยากเห็นนัน...” เพ็ญแขค้านยังไม่ทันขาดคำ มือใหญ่ของสามีก็ผลักที่หัว คล้ายเตือนว่าให้หยุดพูด “มึงหยุดพูดนะอีเพ็ญ ถ้ามึพูดอีกคำเดียว กูจะเลาะฟันออกจากปากมึง” ไม่เพียงแค่ห้ามด้วยการกระทำ เขายังห้ามด้วยคำพูดซ้ำลงไป “ส่วนมึงก็เตรียมตัวเป็นเจ้าสาวได้แล้ว ทางโน้นเขาเตรียมงานไว้หมดแล้ว อีกไม่กี่วันเขาจะพาไปลองชุดเจ้าสาว” “พ่อจ๋า ขอตังค์หน่อย นาอยากได้เสื้อผ้าชุดใหม่ราคาไม่แพงเลยพ่อแค่สองพันห้าเอง” นันทนาแบมือขอเงินบิดาต่อหน้ามารดาและพี่สาว อำนวยรีบควักเงินให้ลูกสาวสุดที่รักอย่างไม่ลังเล แถมควักให้มากกว่าที่ขอด้วย “เอาไปเผื่ออีกสามพันนะ เผื่อนาอยากได้อะไรเพิ่ม” “ขอบคุณค่ะพ่อ นารักพ่อที่สุดเลย” นันทนากราบบนอกบิดา หอมแก้มอย่างเอาใจ หันมายิ้มเยาะเย้ยพี่สาวที่น้ำตาหยดไหลด้วยประกายตาสะใจ ก่อนจะเดินขึ้นไปชั้นบนของบ้านอย่างอารมณ์ดี “อีนัน มึงจะไปเอารองเท้ากูที่ร้านไอ้ต้อยทีสิ เย็นนี้กูจะใส่ไปงานเลี้ยง” อำนวยสั่งลูกเลี้ยงที่ละล้าละหลังไม่อยากไป เพราะเกรงว่าอำนวยจะทำร้ายมารดาตน ทว่าเพ็ญแขพยักหน้าให้ลูกสาว เป็นการบอกอีกทางหนึ่งว่า ให้รีบทำตามคำสั่งของอำนวย นันทภัคจำต้องเดินออกไปจากบ้าน แต่ไม่วายหันมามองเพ็ญแขด้วยความเป็นห่วง “เป็นไงบ้างเพ็ญเจ็บหรือเปล่า” คำถามนี้ดังขึ้นหลังจากนันทภัคเดินออกไปนอกรั้วบ้าน น้ำเสียงของอำนวยเปลี่ยนเป็นคนละคน รวมทั้งสรรพนามที่เรียกภรรยาก็เปลี่ยนไปด้วย เขารีบเข้าประคองภรรยา ตรวจดูร่องรอยบนแก้มนาง “จะเป็นยังไงก็เจ็บน่ะสิ พี่เล่นตบจริง ตบซะแรงไม่ออมมือ แก้มฉันช้ำไปเป็นแถบ เลือดก็กบปากด้วย” เพ็ญแขตอบ หน้าเง้างอที่สามีแสดงละครได้สมบทบาทกว่าที่คิดไว้ มองหน้าสามีตาเขียว แล้วไม่ใช่ว่านางจะไม่เคยถูกสามีทำร้าย นางโดยบ่อยครั้งยามอำนวยดื่มสุรา พอเมาขาดสติ อำนวยมักเปลี่ยนนิสัย หาเรื่องทะเลาะและตบตีเพ็ญแขเสมอ แต่พอหายเมาก็งอนง้อด้วยสิ่งของที่ภรรยาชอบ “มันก็ต้องเล่นให้สมจริงสิ ไม่อย่างนั้นนันจะเชื่อเหรอ” อำนวยพูดขณะประคองภรรยาไปนั่งบนเก้าอี้ “แต่มันก็คุ้มไม่ใช่เหรอ นันยอมแต่งงานแล้ว นั่นเท่ากับว่าเงินก้อนโตกกำลังเข้ามาในกระเป๋าเรา” ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้ เป็นการแสดงสมบทบาทระหว่างอำนวยกับเพ็ญแข ทั้งสองรวมหัวกันคิดแผนการที่จะทำให้นันทภัคยินยอมแต่งงานกับนิรัติศัย และแผนนี้ตัวต้นคิดคือเพ็ญแขที่ใช้จุดอ่อนของบุตรสาวคนโตให้เกิดประโยชน์ ซึ่งก็ได้ผลดังใจคิด แผนที่ว่านี้คือ ทั้งสองจ้างกล้วยเด็กท้ายซอยให้ไปยืนคอยนันทภัคหน้าปากซอย หากเห็นนันทภัคมาก็ให้โทรศัพท์มาหาเพ็ญแข ต่อจากนั้นก็ให้อำนวยลงมือตบตี ด่าทอตนด้วยอารมณ์เกรี้ยวกราด พอนันทภัคมาถึงบ้านก็จะเห็นภาพนั้นพอเหมาะพอดี แล้วหากรู้ต้นเหตุที่นางโดนทำร้าย มีหรือนันทภัคจะไม่ช่วยเหลือมารดาสุดที่รัก “ก็เพราะคิดว่ามันคุ้ม ฉันถึงยอมให้พี่ลงมือลงไม้ไงล่ะ แต่ลืมบอกไปว่าอย่าให้มันหนักมือนัก เพราะกว่ามันจะหายตั้งหลายวัน โอ๊ย!” พูดไปก็เจ็บปากไป อำนวยรีบคว้าผ้าขนหนูใกล้มือมาซับเลือดตรงมุมปากภรรยา ก่อนจะเดินแกมวิ่งไปหยิบเจลในตู้เย็นมาประคบแก้มนาง “เอาน่า เดี๋ยวพี่จะชดเชยให้ด้วยทองสักสามบาทดีไหม กระเป๋าหลุยส์เพ็ญอยากได้ไม่ใช่เหรอ พี่จัดให้สักสองใบพอไหม” เพ็ญแขยิ้มกว้าง ลืมอาการเจ็บไปชั่วขณะเมื่อได้ยินสิ่งของที่อำนวยตั้งใจซื้อรับขวัญการเจ็บตัว “ดีพี่ ดีมากๆ เลย แต่ถ้าจะให้ดีกว่านี้ ฉันขอสร้อยคอ สร้อยข้อมือแล้วก็แหวนครบชุดนะ ฉันจะเอาไปอวดนังน้อยมัน แหมๆ ผัวมันถูกหวยแค่หยิบมือ ซื้อทองมาอวดชาวบ้านชาวช่อง ทั้งที่ทองคำหนักแค่สองสลึง แต่มันซื้อแบบโปร่งมาก็เลยดูเหมือนทองหนักหนึ่งบาท” เพ็ญแขยังหมั่นไส้น้อย เพื่อนบ้านรายหนึ่งที่นำทองมาอวดตนไม่หาย หนำซ้ำยังพูดอวดรวยใส่ ทั้งที่ฐานะไม่ได้เด่นไปกว่านางเลย หากได้เครื่องประดับตามที่เอ่ยออกไป พร้อมกระเป๋าแบรนด์หรูราคาหลายหมื่น เพ็ญแขตั้งใจจะใส่อวดไปทั่วซอย ให้มันรู้เสียบ้างว่าใครรวยจริง “ได้เลยจ้ะ ถ้าเราได้เงินมา พี่จัดให้เพ็ญทุกอย่างเลย” อำนวยรักเมียมาก มีหรือจะไม่ซื้อให้ “พ่อต้องซื้อให้นาด้วยนะ แล้วขอเงินนาไปเสริมความงามด้วย นาอยากเสริมจมูก ทำปาก ทำคิ้ว นาอยากสวยเหมือนพี่นัน” นันทนาที่ร่วมอยู่ในแผนการ เดินมาทรุดกายนั่งข้างมารดา “พ่อก็ให้ด้วย นาอยากได้อะไร พ่อให้ทั้งนั้น รับรองว่าสวยกว่านังนันร้อยเท่า” เหตุการณ์ตบตีเมื่อครู่เป็นการแสดง แต่มีเรื่องหนึ่งที่ไม่ใช่การแสดง มันมาจากความรู้สึกที่แท้จริงของเขาคือ เกลียดชังนันทภัค ลูกติดเพ็ญแข แต่ที่ยอมเลี้ยงดูมาตั้งแต่เล็กเพราะเห็นแก่ภรรยา ซึ่งเรื่องนี้เพ็ญแขก็รู้ดี และเมินเฉยยามที่เห็นอำนวยทุบตีนันทภัค แต่บางครั้งนางก็แสล้งทำเป็นปกป้องบ้างเพื่อไม่ให้คนอื่นต่อว่า จะได้ไม่ถูกนินทาว่ารักลูกไม่เท่ากัน ซึ่งในความเป็นจริงก็เป็นเช่นนั้น นางรักนันทนามากกว่านันทภัค อาจเป็นเพราะว่า บิดานันทภัคทิ้งนางไปตั้งแต่รู้ว่าตั้งครรภ์ ปล่อยให้นางเคว้งคว้างและลำบากเพียงลำพัง หากไม่พบอำนวยป่านนี้นางก็ไม่รู้ว่าจะเป็นเช่นไร เพ็ญแขจึงรักอำนวยมาก และนั่นทำให้ความรักที่มีต่อนันทนามากตามไปด้วย “แต่นาไม่เข้าใจเรื่องหนึ่ง ถ้าให้พี่นันแต่งงานกับลูกชายเจ๊หงส์ พี่นันไม่เป็นหนูตกถังข้าวสาร สบายไปทั้งชาติเหรอพ่อ ทั้งที่พ่ออยากให้มันตกระกำลำบาก ถูกเขากดขี่ไม่ใช่เหรอ” นันทนาถามในเรื่องที่ตนติดใจ “แกคิดเหรอว่าไปเป็นลูกสะใภ้คนจีนแล้วจะสบาย เจ๊หงส์ทั้งเขี้ยวและเอาแต่ใจตัวเองตัวแม่เลย คิดว่าตัวเองเป็นใหญ่ที่สุดในบ้าน มันไปเป็นลูกสะใภ้เจ๊หงส์ก็ต้องทำตามคำสั่งแม่ผัว ต้องถูกกดขี่ ให้ทำงานงกๆ ตั้งแต่เช้ายันค่ำ อีกอย่างมันต้องแต่งงานกับผู้ชายที่ไม่ได้รักแล้วเขาก็ไม่ได้รักมัน เป็นอย่างนี้มันจะมีความสุขได้ยังไง ตกนรกทั้งเป็นล่ะไม่ว่า” พอได้ยินเหตุผลของบิดา นันทนายิ้มกว้าง แววตาสาสมใจที่จะได้เห็นพี่สาวทนทุกข์ทรมาน เพ็ญแขไม่ได้แสดงออกถึงความห่วงใย สงสารหรือเห็นใจนันทภัคสักนิดเดียว นางยิ้มหน้าระรื่น นึกถึงจำนวนเงินที่นางหงส์จะให้มากกว่า หางนางนึกถึงบุตรสาวคนโตได้เสี้ยวหนึ่งที่ห่วงใยนันทนา เพ็ญแขคงไม่ทำเช่นนี้ สามพ่อแม่ลูกยิ้มหน้าบาน พุดคุยกันถึงเรื่องเงินหลักล้านที่นางหงส์จะมอบให้ในวันแต่งงาน ในเนื้อเรื่องที่คุยก็ไม่พ้นจะจับจ่ายใช้สอยสิ่งของที่ตัวเองต้องการ เสียงพูดคุยของทั้งสามอาจไม่ได้ยินไปถึงหน้ารั้วบ้าน ทว่าเสียงหัวเราะนั่นเล่า ดังเข้าไปถึงหูบุคคลหนึ่งที่ยืนอยู่ริมรั้ว ที่ได้ยินเสียงทะเลาะ เสียงตบตี และได้เห็นภาพนั้นอย่างชัดเจน รวมถึงถามไถ่เรื่องราวต่างๆ เกี่ยวกับครอบครัวนี้ แล้วพอได้คำตอบ ความคิดของบุคคลนั้นก็เปลี่ยนไป