บทที่ 12 หนึ่งอดีตที่ลืมเลือน (1)

บทที่ 12 หนึ่งอดีตที่ลืมเลือน “บทลงโทษอะไร…คุณพูดถึงอะไร” ตากลมหวาดระแวง ลุกขึ้นเตรียมหนี แต่ยังช้ากว่าเขาเพราะมือใหญ่ฉุดต้นแขนนุ่มไว้ได้ทันก่อนจะดึงร่างบางเข้าปะทะอกกว้างแกร่ง “ยังทำไขสืออีก ผมก็บอกคุณชัดเจนตั้งแต่วันที่คุณลืมตาตื่นที่โรงพยาบาลแล้วไม่ใช่เหรอว่าคุณต้องชดใช้ความเจ็บปวดให้ผม” “มะ…