已经是第一章了
บทที่ 22 ความรัก ความหวัง และความสุข (ตอนอวสาน) (2)
“ผมจำได้ครับ” เด็กชายวัยสิบสี่ปีที่ยืนแทะไอติมอยู่ได้ยกมือขึ้น ซึ่งแม่ค้าก็หันขวับไปมอง
“หัวขี้เลื่อยอย่างแกเคยจำอะไรได้ด้วยเหรอไอ้ป๊อด”
“เรียกผมว่าปกรณ์สิครับแม่ อย่ามาเรียกป๊อดนะ” เด็กชายค้อนขวับ กัดเนื้อไอติมคำโต
“เออ…อย่ามัวเถียงแม่อยู่เลย จำเลขอะไรได้ก็บอกเขาไปเสีย”
ปกรณ์หันมามองทางเบ็คแล้ว
已经是最新一章了
加载中
