ตอนที่ 5

“ท่านธาธีขอรับ ดอกไม้งามแห่งสุเมตราพร้อมรอสำหรับท่านชี้คฟีรอสและท่านองครักษ์ทุกๆ ท่านแล้วนะขอรับ แต่น่าเสียดายที่กระผมเตรียมดอกไม้ไว้ถึง 5 นางด้วยกัน ท่านมากันแค่ 4 อีกนางหนึ่งนั้นหากจะขอให้ท่านชี้คฟีรอสรับไว้ด้วยนั้นจะได้หรือไม่ เพราะไม่ดังนั้นอีกนางก็จะต้องเสียใจที่ไม่ได้อยู่รับใช้” “เอ่อ.. เห็นทีจะรับไว้ไม่ได้ทั้ง 5 นางนะขอรับ เพราะท่านชี้คเป็นหวัดอย่างนี้ ดีไม่ดีทั้ง 5 นางจะติดกันเสียทั้งหมด ถึงตอนนั้นอาจจะกลายเป็นว่าเราต้องมารับมือกับไข้หวัดอีกทาง กระผมและท่านชี้คคงต้องน้อมรับด้วยใจแทนขอรับ” ธาธีค้อมศีรษะให้ท่านผู้เฒ่าผู้นำเผ่าด้วยความสุภาพ ทว่าดวงตาคมกลับมีแววกรุ่นโกรธอะไรบางอย่างก่อนจะเงยขึ้นสบสายตาองครักษ์ทุกนายที่นั่งประจำการอยู่ที่นั่นไม่เว้นแม้แต่ท่านชี้คฟีรอสที่เพียงแค่ปรายตามองมาเท่านั้น ก๊อก ก๊อก ก๊อก.. ดวงตาคมเข้มแนบดูที่ตาแมวก่อนจะเปิดออกให้ผู้ที่มาใหม่เข้ามา เจ้าของห้องเดินตรงไปที่เคาร์เตอร์บาร์เครื่องดื่มที่อยู่ไม่ไกลก่อนจะหันมามองผู้มาใหม่เป็นเชิงถาม คนมาใหม่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะหันไปบอกด้วยน้ำเสียงเครียดๆ “กาแฟดำ เข้มได้มากเท่าที่นายต้องการ” เจ้าของห้องตวัดสายตามองแขกในยามวิกาลที่เป็นเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวที่มีอยู่ในเมืองไทยนี้ ถ้าไม่นับน้องสาวเพียงคนเดียวของเขาที่ย้ายตามสามีของเธอมาอยู่ที่เมืองไทยได้กว่า 4 เดือนแล้ว รอยยิ้มปรากฏขึ้นที่ริมฝีปากบางเหมือนอิสตรีอย่างไม่ทุกข์ร้อนที่จะเห็นเพื่อนรักไม่พอใจที่รู้ว่าเขามาที่นี่ กาแฟคั่วบดชั้นดีส่งกลิ่นหอมกรุ่นตรงหน้าไม่ได้ช่วยให้อารมณ์เดือดๆ ของเขาเย็นลงได้เลย เพราะคนที่เป็นสาเหตุก็ยังคงนั่งยิ้มอย่างไม่ทุกข์ร้อนเช่นเคย จนทำให้อารัทธาอดไม่ได้ที่ต้องเป็นฝ่ายโพล่งคำถามออกมาก่อน “นายมาที่นี่ทำไมฟีรอส ขอแค่เหตุผลเท่านั้น ถ้ามันดีพอฉันก็จะไป” “เอริท.. นายต้องการรู้แค่นั้นจริงเหรอ ฉันคิดว่านายจะมาถามฉันเสียอีกว่าสะกดรอยตามน้ำตาลทำไม” “ถ้าเหตุผลของนายดีพอ ฉันก็คงไม่ต้องถามคำถามนั้น” ดวงตาที่จ้องสบไม่หลบกันและกันอย่างจะประเมินมองถึงความเชื่อใจในกันและกันว่ายังมีอยู่หรือไม่ ซึ่งมันก็ได้ผลเพราะชี้คฟีรอสเป็นฝ่ายที่จะเอ่ยตอบคำถามนั้นเสียก่อน “ฉันมาตามหาของที่หายไป” “ของที่หาย.. อะไร” “หัวใจของฉัน ชัดเจนมั้ย และพอจะเป็นเหตุผลที่ฟังดูดีมีน้ำหนักได้มั้ยล่ะ” “ก็โอ.. แล้วนายเจอหรือยังล่ะ และหวังว่าหัวใจนายคงไม่ไปหล่นบ่อยๆ แถวๆ ร้านนายนิตรวีนะ” “และถ้าจะตอบว่าใช่ล่ะ นายจะทำไม” “ก็ไม่ว่าไง แค่นึกสงสัยรสนิยมของนายเท่านั้น ที่ท้ายที่สุดแล้ว ชี้คฟีรอสก็เป็นพวกชอบไม้ป่าเดียวกันจริงๆ” “ไอ้บ้า! เอริท.. นายมันบ้า!” ชี้คฟีรอสร้องเสียงหลงเพราะไม่คิดว่าอารัทธาจะคิดว่าเขาชอบนิตรวีเจ้าของร้านสาวเทียมนั่น เพราะถึงแม้ว่าหล่อนจะสวยหยาดฟ้าแต่หล่อนก็ยังมีคำนำหน้านามเป็น “มิสเตอร์” เหมือนกับเขา แค่คิดขนกายก็เหมือนจะพร้อมใจลุกตั้งชันทั้งตัว “บ้าที่ไหน ใครกันแน่ที่บ้า ทำตัวเหมือนเป็นโรคจิตไปด้อมๆ มองๆ ตามติดสะกดรอยตามคนอื่นเสียจนเขาไม่เป็นอันทำงาน ไม่เป็นอันกินอันนอน นายคิดว่ามันน่าสนุกงั้นเรอะ น้ำตาลน่ะจะเป็นโรคประสาทอยู่แล้วก็เพราะนาย” “ขนาดนั้นเชียวรึ” ใบหน้าหล่อสำนึกผิดเพราะไม่คิดว่ามันจะร้ายแรงขนาดนั้นเพราะเขาก็แค่อยากเห็นว่าเธอเป็นอยู่อย่างไร ไปไหน ทำอะไรหรือพบเจอกับใครบ้างก็เท่านั้น “ก็เออน่ะซิ แล้วนายไม่มีวิธีที่มันดีกว่านี้รึไง ประเภทเข้าตามตรอกออกตามประตูนายทำเป็นมั้ย ไม่ใช่มาทำซุ่มทำแอบอย่างนี้” “หึหึหึ..” “มีอะไรหน้าขำ ฟีรอส” “คนไทยเขาเรียกว่า กรรมตามสนอง ไม่เสียแรงที่เรียนภาษาไทยมาตั้งนาน ถ้าฉันพูดได้อย่างนี้รับรองต้องรู้อย่างแตกฉานแล้วแน่ๆ กรรมตามสนองไม่รู้จักรึไงเอริท มันแปลว่า ใครทำอะไรไว้ก็ต้องได้รับอย่างนั้น” “ไม่เข้าใจว่ะ นายหมายความว่าอะไรกันแน่ฟีรอส” “ก็น้ำตาลน่ะเป็นน้องสาวของนายใช่มั้ย” รอยยิ้มยั่วเย้าปรากฏเมื่อเห็นว่าอารัทธาพยักหน้ารับอย่างงงๆ “ก็ใช่ไง.. และฮาน่าก็เป็นน้องสาวของเรา นายทำอะไรไว้กับฮาน่า ตอนนี้น้องสาวนายกำลังจะได้รับสิ่งนั้นตอบแทนแล้ว” “เฮ้ย! ฟีรอส นายมันบ้าแล้ว ใครสอนภาษาไทยแบบนี้ให้นาย บอกฉันซิ! ฉันจะไปเผาบ้านมันทิ้ง กรรมตามสนองนั่นมันใช้สำหรับคนที่ทำสิ่งไม่ดีแล้วได้รับกรรมชั่วตอบแทน แต่นี่ฉันรักฮาน่าด้วยใจจริง แล้วนายจะมาแก้แค้นอะไรฉัน โอ้ย! ฝรั่งงงไปหมดแล้ว” “หึหึหึ.. ไม่ต้องไปเผาบ้านเขาหรอกเพราะเขาสอนถูกแล้ว เพราะน้ำตาลก็กำลังจะได้รับ ..ความรักแท้.. จากใจของฉันเช่นเดียวกัน นายรักฮาน่าแค่ไหน ฉันก็จะรักน้ำตาลให้ได้เท่านั้น เชื่อใจฉันเอริท” อารัทธาเหมือนจะอึ้งไปเล็กน้อยที่ได้ยินคำรักนั้นจากปากของชี้คฟีรอส ศีรษะส่ายไปมาอย่างไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน น้ำตาลไม่ใช่ผู้หญิงสวยจัดเหมือนฮาน่าที่จะสะดุดสายตาผู้ชาย และยิ่งเป็นผู้ชายอย่างชี้คฟีรอสยิ่งเป็นไปไม่ได้ใหญ่ที่คนที่เพียบพร้อมอย่างท่านชี้คแห่งอารันดาจะถูกใจน้ำตาล ถึงขนาดติดตามมาถึงที่เมืองไทยนี่ดูจะไม่สมเหตุสมผลสักเท่าไหร่