已经是第一章了
บทที่ 7 หนี้สิน (1)
เสียงเลื่อยไฟฟ้า เสียงหินเจีย เสียงตอกตะปู เสียงตะโกนโหวกแหวกของเหล่าคนงานที่กลายเป็นดนตรีชั้นเลิศกล่อมเกลาและหล่อหลอมอู่ต่อเรือแห่งนี้เกือบทุกโมงยามช่างกรีดความรู้สึกในส่วนลึกของหัวใจได้ดีนัก
ฝุ่นขี้เลื่อยที่ลอยล่องฟุ้งไปในอากาศคราลมเย็นพัดผ่าน และกระจายนอนนิ่งทิ้งตัวอยู่บนพื้นจนกลบทับลูกรังมองไม
已经是最新一章了
加载中
