บทที่ 1 มาวิน พวกเราหย่ากันเถอะ!

ในยามค่ำคืนราตรี ข้ามหอมจับผลรายงานการตรวจสอบการตั้งครรภ์ไว้ที่หน้าอกอย่างแน่น สีหน้าของเธอไม่สามารถปกปิดความตี้นตันใจและความดีใจ ในที่สุดเธอก็ท้องลูกของมาวิน ผู้ชายที่เธอชอบมา 20 ปี ถ้าหากเขารู้ข่าวนี้ เขาจะรู้สึกเซอร์ไพรส์ไหม? ในสมองมีภาพแววตาที่เย็นชาของผู้ชายคนนั้นผ่านมา ทันใดนั้นรอยยิ้มในแววตาของเธอก็มืดมิดไป แต่ก็กดโทรไปหาผู้ชายคนนั้นด้วยความหวังเส้นสุดท้าย ในไม่ช้าสายก็ถูกตอบรับ มีเสียงของผู้หญิงดังขึ้น “ฮาโหล ใครคะ? ขอสายมาวินหรอคะ? ตอนนี้เขากำลังยุ่งอยู่ค่ะ” “พลอยฟ้า? ทำไมถึงเป็นเธอ!” ข้าวหอมลุกขึ้นด้วยความตกใจ น้ำเสียงนี้เป็นน้ำเสียงที่เธอคุ้นเคยมากที่สุด พลอยฟ้า น้องสาวคนละแม่ของเธอ! “อ๋อ ที่แท้ก็คือพี่สาวนี่เอง แต่ว่าพี่เขยนี่ก็จริงๆเลย แม้แต่เบอร์โทรศัพท์ของพี่สาวก็ไม่ได้เมมชื่อไว้ ฉันก็นึกว่าเป็นคนแปลกหน้าซะอีก!” พลอยฟ้ามีความได้ใจเล็กน้อย ทันใดนั้นสีหน้าของข้าวหอมก็ซีดขาวทันที เธอกัดริมฝีปากแน่น ราวกับว่าถูกน้ำเย็นสาดลงมา เย็นไปทั้งหัวใจ แต่กลับไม่ได้รู้สึกแปลกใจเลย เธอรู้ตัวเองมาโดยตลอด ที่มาวินแต่งงานกลับเธอไม่ใช่เพราะว่าชอบเธอ! “พี่สาว พี่เองก็รู้ ในตอนที่ผู้ชายอยู่ต่อหน้าผู้หญิงที่ตัวเองชอบมักจะควบคุมตัวเองไม่ได้เสมอ ฉะนั้นพี่สาว ถ้าหากพี่รู้ตัวดี ก็อวยพรให้ฉันกับพี่เขยสมหวังเถอะ” น้ำเสียงที่ประชดพูดจบ สายโทรศัพท์ก็ถูกวางลง ข้าวหอมรู้มาตลอดว่าความสัมพันธ์ของน้องสาวกับสามีนั้นไม่ธรรมดา แต่ถึงแม้ว่ามาวินจะไม่ชอบเธอ ก็จะกลับมาปฏิบัติหน้าที่ของสามีภรรยาทุกคืน แต่กลับไม่นอนเตียงเดียวกับเธอ ทุกวันนี้เธอก็เห็นความจริงกับตาแล้ว แต่ในใจก็ยังคงเจ็บปวด ยากที่จะยอมรับ “ลูกน้อยเป็นเด็กดีนะ คุณพ่อไม่เอาหนู แม่เอาหนูเอง” โทรศัพท์ตกลงพื้นด้วยมือที่ไร้เรี่ยวแรง ข้าวหอมเช็ดน้ำตาตรงหางตา เก็บผลรายงานการตรวจสอบขึ้นมา แล้วหยิบใบหย่าที่เตรียมไว้ล่วงหน้าออกมา …… ข้าวหอมหดตัวพึ่งได้นอนลง หน้าอกของเธอก็มีสิ่งหนักๆทับลงมา ทำให้เธอหายใจเกือบไม่ออก ลืมตาขึ้น สบตากับใบหน้าที่สุขุมของผู้ชาย “มาวิน....” กลิ่นของสุราผสมกับน้ำหอมของผู้หญิงลอยผ่านมา ผู้ชายไม่พูดอะไรเลย พลิกร่างกายของเธอเข้ามาโดยตรง ปัดกระโปรงขึ้น การกระทำรุนแรงมาก พอนึกถึงลูก ข้าวหอมตกใจจนสีหน้าซีดขาวไปหมด “มาวิน ไม่ได้นะ ขอร้องล่ะ....” สิ่งที่แลกกลับมากลับเป็นการกระทำที่รุนแรงมากขึ้นของผู้ชาย ทั้งหน้าของข้าวหอมมุดอยู่ในหมอน ยอมรับกับการถูกโจมตีที่รุนแรงของผู้ชาย มือทั้งสองจับผ้าปูที่นอนไว้อย่างแน่น ร้องไห้โดยไร้เสียง แต่กลับไม่กล้าพูดว่าตัวเองท้องแล้ว ผู้ชายคนนี้เกลียดเธอขนาดนี้ เขาต้องไม่เห็นด้วยที่จะให้เธอคลอดออกมาแน่นอน เพื่อลูก เธอต้องอดทน! แต่ว่าพอผ่านไปไม่นาน ผู้ชายระบายเสร็จแล้วก็ลุกขึ้นลงจากเตียง การกระทำดูคุ้นชินเหมือนเคยทำมาหลายรอบแล้ว “มาวิน นายยังไม่ได้ให้เงินฉัน” ข้าวหอมอดทนกับความไม่สบายที่ท้องแล้วพูดกับผู้ชาย มาวินลุกขึ้นจากเตียง มองดูผู้หญิงที่อยู่บนเตียง ยิ้มโค้งที่มุมปากด้วยความเย็นชา แล้วหยิบเงินออกมาจากกระเป๋ากองหนึ่ง จากนั้นก็โยนไปทางหน้าเธอ “ข้าวหอม เธอน่าขยะแขยงมากจริงๆ!” คำพูดของผู้ชายแล้วเงินที่โปรยลงมาก เป็นดั่งเข็มที่แทงลงไปยังหน้าอกของข้าวหอม ทั้งเจ็บทั้งชา เธอจับผ้าปูที่นอนแล้วลุกขึ้น เก็บเงินทั้งหมดขึ้นมา เธอรู้ว่าตัวเองในตอนนี้ทรุดโทรมมากแล้ว แต่ว่าเงินพวกนี้จำเป็นต่อเธอมาก! มาวินเห็นเธอก้มหัวแล้วใช้นิ้วมือที่เรียวยาวขาวเก็บเงินขึ้นมาทีละใบ สีหน้าซีดขาวมาก จึงไม่ได้จะทรมานเธออีก สวมกางเกงให้เรียบแล้วกำลังเตรียมตัวจะจากไป “มาวิน เราหย่ากันเถอะ” ร่างกายชะงักไปหนึ่งที ใบหน้าที่หล่อเหลาสุขุมจนน่ากลัว กำหมัดแน่น หันไปมองผู้หญิงที่อยู่บนเตียง กัดฟันถามด้วยความไม่อยากจะเชื่อ “เธอพูดว่าอะไรนะ! พูดอีกครั้งสิ” ข้าวหอมหยิบเอกสารที่อยู่บนหัวเตียงให้เขา น้ำเสียงของเธอมีความต่ำและไร้เรี่ยวแรง พูดย้ำอีกครั้งว่า “พวกเราหย่ากันเถอะ....”