บทที่ 2 นายเชื่อใจฉันอีกครั้งหนึ่งได้ไหม

มาวินมองดูแววตาที่ไร้ซึ่งจุดหมายและสีหน้าที่ซีดขาวของผู้หญิง คำว่า “เราหย่ากันเถอะ” วนเวียนซ้ำไปซ้ำมาในสมองของเขา เขากำมัดแน่นจนเกิดเสียง สีหน้าของเขาเย็นชามาก ฝ่ามือที่กว้างใหญ่บีบไปที่คอของเธอทันที ฝ่ามือที่กว้างใหญ่ของผู้ชายค่อยๆบีบอัดแน่นขึ้น ทำเอาข้าวหอมตกใจรีบปกป้องท้องของตัวเอง แต่กลับได้ยินเสียงเสียดสีกัดฟันของผู้ชาย “ข้าวหอม เธอทำร้ายน้องชายของฉัน ตอนนั้นยังคิดหาทุกวิธีเพื่อที่จะคลานขึ้นมาบนเตียงของฉัน ตอนนี้เพียงแค่คำว่าหย่าคำเดียวก็อยากจะหนีฉันไปหรอ? ฝันไปเถอะ! ทั้งชีวิตนี้เธอเป็นได้แค่ผู้หญิงของฉัน มาวิน เพียงคนเดียวเท่านั้น” การบีบแน่นที่ลำคอค่อยๆหายไป ข้าวหอมใช้แรงไอไปไม่กี่เสียง มองดูผู้ชายแล้วจากไป ในส่วนของท้องมีความเจ็บปวดอ่อนๆ จับไปที่ท้อง แล้วพูดปลอบใจ “เด็กดีนะลูก อย่าดื้อนะ แม่รักหนูนะ” …… วันที่สอง ข้าวหอมไปทำการตรวจที่โรงพยาบาล คุณหมอพูดว่า ร่างกายของเธออ่อนแอ อย่าทำอะไรที่รุนแรง ข้าวหอมเองก็ไม่อยากให้เกิดเรื่องเหมือนเมื่อคืนขึ้นอีก เพราะเหตุนี้ จึงกลับไปพักผ่อนที่บ้านไพศาลไม่กี่วัน มาถึงหน้าประตูบ้านของบ้านไพศาล พวกคนใช้ไม่ได้ทำสีหน้าดีๆให้เธอเลย ข้าวหอมกลับขึ้นไปยังห้องนอนที่ชั้นสองโดยตรง ในตอนที่เดินผ่านห้องนอนของพลอยฟ้า กลับได้ยินเสียงพูดคุยซุบซิบดังผ่านมา ได้ยินเรื่องราวที่เกี่ยวข้องกับมาวินและตัวเอง ก้าวเท้าของเธอหยุดลง “คุณแม่ ตอนนี้ทำอย่างไรดีคะ? ถ้าหากยังเป็นแบบนี้ต่อไป ยิ่งเป็นยังงี้ไปเรื่อยๆมาวินจะต้องยิ่งใส่ใจไอ่สารเลวนั่นแน่นอน! ถ้าหากเรื่องที่เราทำในตอนนั้นถูกจับได้.....” พลอยฟ้าพึ่งพูดจบก็ถูกมือของคุณแม่นวลจันทร์รีบเข้ามาปิดปาก มองไปทางนอกห้องด้วยความหวาดระแวง แน่ใจแล้วว่าไม่มีคนจึงจะพูดว่า “จะกลัวอะไร ตอนนั้นฉันส่งคนโยนเมฆาลงไปบ่อน้ำเน่าเหม็น แล้วโยนความผิดให้ยัยนั่น ไม่ได้เหลือหลักฐานอะไรไว้เลย เรื่องนี้มีเพียงเราสองคนที่รู้! เธอจับโอกาสครั้งนี้ไว้ให้ดี ให้ยัยนั่นกับมาวินหย่ากัน เธอก็เป็นคุณหญิงตระกูลวรินโชคแล้ว” พอได้ยินความจริง ข้าวที่หลบอยู่ในที่ลับปิดปากด้วยความตกใจ ถึงว่าล่ะตอนนั้นเธอจำได้แม่นแท้ๆว่าตัวเองได้เลี้ยวรถแล้ว ไม่ได้ไปชนเมฆา เขาจะตกลงบ่อน้ำแล้วกลายเป็นเจ้าชายนิทราได้ยังไง ที่แท้ก็เป็นสองแม่ลูกนี้ที่อยู่เบื้องหลัง ข้าวหอมโมโหมาก อยากจะเข้าไปเปิดโปงความจริงต่อหน้าสองคนนี้ แต่ว่าสัญชาตญาณบอกกับเธอว่าห้ามทำแบบนี้ ไม่มีหลักฐาน เธอค่อยๆเปิดโทรศัพท์ขึ้นมา อยากจะอัดเสียง แต่น่าเสียดายสองคนที่อยู่ได้ห้องได้หยุดการสนทนากันแล้ว ยังไม่ทันรอให้คิดมาก ข้าวหอมจากไปแล้วต่อรถไปที่บริษัทของมาวิน ไม่สนใจแล้วว่าจะหายใจทันไหม เธอวิ่งไปที่ห้องทำงานของเขาโดยตรง “มาวิน ฉันรู้แล้วว่าคนที่โยนน้องชายของนายลงบ่อน้ำในตอนนั้นคือใคร!” ผู้ชายที่นั่งอยู่ในห้องทำงานเงยหน้าขึ้น มองเธอด้วยแววตาที่เย็นชา “จริงๆนะ เชื่อฉัน ฉันจะพานายไปยังสถานที่หนึ่ง พวกเราสามารถเผชิญหน้ากับมันพร้อมกันได้!” ข้าวหอมยื่นมือจะไปจับมือของผู้ชายแต่กลับถูกหลบออก “ข้าวหอม เธออยากจะใส่ร้ายใครอีก??” ข้าวหอมมองดูมุมโค้งมุมปากที่มีความประชด ยกมือขึ้นสาบาน ดวงตาแดงไปหมด “จริงๆนะ ฉันไม่ได้โกหก! เมื่อกี้ฉันพึ่งกลับไปที่บ้านไพศาล ได้ยินพลอยฟ้าและแม่เลี้ยงของฉันนวลจันทร์กำลังพูดคุยกัน ตอนนั้นเป็นพวกเขานั่นแหละที่ผลักน้องชายของนายลงไปในบ่อน้ำแล้วใส่ร้ายฉัน!” “นายไปกับฉันได้ไหม? เชื่อใจฉันครั้งหนึ่งได้ไหม!” ข้าวหอมดึงแขนเสื้อของเขาแล้วร้องขอ มาวินมองดูผู้หญิงข้างหน้าที่กระวนกระวายจนจะร้องไห้ แววตามีความอึมครึ้ม ลำคอแน่นแฟ้น นี่เป็นครั้งเลยที่เขาเห็นเธอในสภาพแบบนี้ ในขณะนี้โทรศัพท์ดังขึ้น หลังจากที่มาวินฟังคนในสายพูดแล้ว สีหน้าก็เปลี่ยนไป เก็บโทรศัพท์ แววตาที่มืดมิดและเย็นชามองผ่านไปทางข้าวหอม “มาวิน นาย....”พึ่งออกเสียง ผู้ชายก็ใช้ฝ่ามือที่กว้างใหญ่บีบคอที่เล็กของเธอ แววตาที่แดงกระหน่ำของมาวินราวกับว่าจะถลอกหนังของเธอออก “ข้าวหอม ฉันน่าจะคิดได้ตั้งแต่แรกแล้วว่าเธอคือหญิงสาวร้ายกาจที่ชอบบิดเบือนข้อเท็จจริง ถ้าหากพลอยฟ้าเป็นอะไรไป ฉันไม่ปล่อยเธอไปแน่!” จากนั้นข้าวหอมก็ถูกผู้ชายลากออกไปนอกประตู ยังไม่ทันรอให้เธอได้สติก็ถูกยัดเข้าไปในรถแล้ว เธอมีความสงสัยเล็กน้อย คนในสายโทรศัพท์เมื่อกี้พูดอะไรไปกันแน่?