บทที่ 3 ภรรยาของท่านมีเลือดไหลออกมาหนักมากแล้ว!

ในไม่ช้ารถก็ถูกจอดอยู่หน้าโรงพยาบาล ข้าวหอมก็ถูกผู้ชายบังคับลากเข้าไปข้างใน พลอยฟ้านอนอ่อนแรงอยู่บนเตียง นวลจันทร์เฝ้าเธออยู่ข้างๆ พอเห็นข้าวหอมเข้ามา ทันใดนั้นก็ร้องไห้ทันที “ข้าวหอม ถึงแม้ว่าหนูจะไม่ใช่ลูกแท้ๆของฉัน แต่หนูก็ยังเรียกฉันว่าแม่ ถึงแม้พลอยฟ้าจะทำอะไรก็ยังเป็นน้องสาวของหนู พวกเธอนั้นมีพ่อเป็นคนเดียวดัน ทำไมถึงต้องทำแบบนี้?” ข้าวหอมฟังแล้วงงไปหมด “ฉันไม่รู้ว่าคุณกำลังพูดอะไรอยู่!” “ข้าวหอม เธอมีอะไรที่ไม่พอใจก็พูดมาตรงๆเลย เธอรู้อยู่แล้วว่าพลอยฟ้าร่างกายไม่แข็งเรง ทำไมเธอยังจะไปผลักพลอยฟ้าอีกล่ะ ถ้าไม่ใช่เพราะสาวใช้เห็นได้เร็ว ไม่เช่นนั้นพลอยฟ้าก็คงจะ....ตั้งานแล้ว....” นวลจันทร์ร้องไห้ฟูมฟาย เหมือนข้าวหอมจะเดาออกแล้วว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น นวลจันทร์และพลอยฟ้าต้องรู้เรื่องที่เธอแอบฟังแล้วแน่นอน กลัวว่าแผนที่วางไว้จะล้มเหลว ฉะนั้นจึงหันกลับมาใส่ร้ายเธอ เธอเงยหน้าขึ้น มองผ่านไปทางแววตาที่เย็นชาของมาวิน หันสายตาออก ยิ้มด้วยความเย็นชา “คุณบอกว่าฉันผลักเธอ? หลักฐานล่ะ? คุณน้านวลจันทร์กับคุณผู้หญิงพลอยฟ้ารู้ตัวเองดี คือใครกันแน่ที่ผลักคน หรือว่าฉันดันไปได้ยินความลับที่ไม่สามารถเปิดเผยได้ของพวกคุณ จึงอยากจะใส่ร้ายฉัน!” นวลจันทร์หลบสายตาด้วยความรู้สึกผิด พลอยฟ้าที่นอนอยู่บนเตียงก็เริ่มกะพริบตา “พี่ข้าวหอม ขอโทษค่ะ เป็นความผิดของฉันเอง ฉันไม่ได้ยืนดีๆเอง” จากนั้นก็มองไปทางมาวิน “มาวิน นายอย่าโทษพี่สาวเลย พี่ข้าวหอมแค่ไม่ทันระวังจับฉันตอนที่ลงบันได คือฉันเองที่ไม่ทันระวังแล้วตกลงไป” มาวินขมวดคิ้ว ปลอบใจเธอ “เธอไม่ต้องไปช่วยเขาพูด เขาทำผิดเองก็ต้องยอมรับผิด คุณหมอบอกว่าอาการของเธอไม่ดี ฉันจะพาเขาไปบริจาคเลือดให้เธอ” ข้าวหอมมองดูภาพข้างหน้านี้ รู้สึกเพียงแค่เจ็บปวด ปวดเร้าไปทั้งใจ ฉะนั้นสามีของเธอพาเธอมาที่นี่ เพื่อที่จะให้เธอบริจาคเลือดให้ผู้หญิงคนอื่น! “พลอยฟ้า อย่าเอาแต่ทำตัวเป็นคนใสซื่อแบบนี้ วันนี้ฉันจะเปิดโปงความจริงของเธอ!” ข้าวหอมเข้าใจดีว่าเธอในตอนนี้กำลังเสแสร้งอยู่ เดินไปข้างหน้าอยากจะดึงเธอลงมาจากเตียง แต่ว่าพึ่งยื่นมือออกมาจับมือของพลอยฟ้า เธอก็ถูกแรงอันกระหน่ำผลักออก ข้างหลังของเธอชนผนังด้วยความรุนแรง สีหน้าซีดขาว เจ็บปวดจนเธอหดตัวลง ข้าวหอมเงยหน้าขึ้นพร้อมทนกับความเจ็บปวด มองดูผู้ชายที่ผลักเธอออก ตอนนี้กำลังจับมือของพลอยฟ้า สีหน้าเต็มไปด้วยความห่วงใย เจ็บปวดใจ และปวดท้องมาก ปวดไปทั้งตัว! “เจ็บ มาวิน ฉันเจ็บมาก” พลอยฟ้าเองก็งอแงตามอยู่ข้างๆ “เธอรอแปปนะ ฉันให้เขาไปบริจาคเลือดให้เธอตอนนี้เลย” มาวินเดินตรงมาทางข้าวหอมด้วยก้าวเท้าที่ใหญ่ ข้าวหอมจับท้องแล้วมองเขาด้วยสีหน้าที่ซีดขาว นวลจันทร์และพลอยฟ้าสบตากัน ในแววตามีความได้ใจและความรู้สึกชนะ “มาวิน นายไม่สามารถลากฉันไปบริจาคเลือดได้!” ข้าวหอมถอยหลังออกมา ทันใดนั้นก็จับท้องและตะโกนพูดว่า “มาวิน ฉันท้องแล้ว! นายไม่สามารถดึงฉันไปบริจาคเลือดได้! ฉันท้องลูกของนายแล้ว!” “เธอพูดว่าอะไรนะ?” ทั้งกายของมาวินแข็งไปเลย แววตาคู่นั้นเหมือนเย็นแข็งเป็นน้ำแข็งเลย “ฉันบอกว่าฉันท้องแล้ว” คำพูดพึ่งพูดจบ ใต้คางของข้าวหอมก็ถูกผู้ชายใช้แรงยกสูงขึ้น ใช้แรงราวกับว่าจะบีบเธอเป็นชิ้นๆ “พูด ลูกเป็นของใคร!” ข้าวหอมเห็นสีหน้าที่เต็มไปด้วยความสงสัยของผู้ชายก็รู้สึกเจ็บปวดใจมาก จากนั้นก็ได้ยินผู้ชายออกคำสั่งกับพยาบาลว่า “พาเธอไปบริจาคเลือด! แล้วตรวจกรุ๊ปเลือดของลูกในท้องด้วย!” “มาวิน นายจะทำกับฉันแบบนี้ไม่ได้! สารเลว! นี่คือลูกของนาย! คือลูกของนาย!” ข้าวหอมใช้แรงในการตะโกนสุดชีวิต น้ำตาของเธอไหลออกมาไม่หยุด จากนั้นก็ถูกพยาบาลลากออกไป ในสมองของมาวินเต็มไปด้วยภาพความผิดหวังในแววตาของข้าวหอม จู่ๆในใจก็รู้สึกไม่สบายใจ เขาดึงเนกไทลงด้วยความรำคาญ “มาวิน นายเป็นอะไรหรอ?” พลอยฟ้าเห็นว่าอารมณ์ของผู้ชายดูไม่ค่อยปกติ “ไม่เป็นอะไร!” มาวินพึ่งพูดจบ ก็เห็นพยาบาลเมื่อกี้วิ่งเข้ามาแล้วพูดว่า “คุณมาวินคะ ภรรยาของคุณมีการใช้อารมณ์มากเกินไป เกินการไหลเลือดออกมาเป็นอย่างมาก ลูกในท้องอาจจะไม่สามารถเก็บไว้ได้แล้ว!”