ตอนที่ 505 ไม่มีทางให้หันหลังอีกแล้ว

ตอนที่ 505 ไม่มีทางให้หันหลังอีกแล้ว ครั้งนี้ไม่ว่าญาณิดาจะก่อเรื่องอะไรขึ้นมาอีก ท่านจิรชยาก็ไม่คิดสนใจเธออีกแล้ว ผู้อาวุโสคนอื่นๆ ในตระกูลวีรภัทรเมธีต่างรู้สึกจนใจและเศร้าสร้อย... พวกเขาต่างจ้องมองการเติบโตของญาณิดามาโดยตลอด ไม่คิดว่าเธอจะโหดเหี้ยมถึงขั้นวางยาผู้อาวุโสเช่นนี้ การที่เธอไม่กล้าดื่มนั่นก็เป็นคำตอบของทั้งหมดแล้ว จิดาภายืนมองญาณิดาที่กำลังตกไปในเหวลึกทีละก้าวๆ แววตาของเธอนั้นไร้ซึ่งความเมตตา “เธอควรจะนึกถึงวันนี้เสียตั้งแต่ที่เธอซื้อตัวหมอในโรงพยาบาลนั้น และตั้งแต่วินาทีที่คิดจะให้ฉันเข้ารับการผ่าตัดแล้ว” ญาณิดาเลิกตาโต จ้องมองจิดาภาด้วยความตื่นตระหนก “ทำไมแก...” “ทำไมฉันถึงได้รู้อย่างนั้นหรือ” มุมปากของจิดาภายกขึ้นแสยะยิ้ม “เพราะฉันท้องจริงๆ อย่างไรล่ะ” ท้องแล้วรึ จิดาภาท้องแล้วอย่างนั้นรึ ใจของญาณิดาเต้นระรัว เธอจ้องมองจิดาภาด้วยความตื่นกลัว “เป็นไปไม่ได้” “เธอไม่ต้องการให้ฉันมีลูก เพราะมันจะขวางทางการยึดสมบัติตระกูลวีรภัทรเมธีของเธอ แต่ว่า... แม้แต่ฟ้าดินก็ไม่เข้าข้างเธอ ฉันจะยื่นหลักฐานเหล่านี้เข้าแจ้งความให้เร็วที่สุด เมื่อถึงเวลานั้น เธอก็ไปแจงกับพวกเขาเอาเองแล้วกัน” จิดาภารอมานานแล้ว เมื่อได้เห็นท่าทีที่พังทลายของญาณิดายามอยู่เบื้องหน้าของเธอ เธอกลับมีท่าทีเย็นชายิ่งขึ้น เธอไม่ได้ต้องการคำขอโทษหรือน้ำตาจากญาณิดา เพียงแค่ต้องการหลักฐานที่จะรับประกันได้ว่าเธอและลูกในท้องของเธอนั้นจะปลอดภัย จิดาภาไม่สนใจญาณิดาอีก และเดินไปยังเบื้องหน้าผู้อาวุโสของตระกูลวีรภัทรเมธีพร้อมกับจิรภาส “กับเรื่องที่เกิดขึ้นในตอนนี้ ฉันไม่เหมาะสมที่จะดำรงตำแหน่งตัวแทนประธานบริษัทของLGDอีกต่อไปแล้วค่ะ หลังจากที่ได้ทำงานในบริษัทเป็นช่วงเวลาหนึ่ง ฉันได้คัดเลือกรายชื่อของคนที่จะสามารถเข้ามาบริหารบริษัทชั่วคราวไว้แล้ว ขอให้คุณปู่และคณะกรรมการทุกท่านลองดูก่อนจะตัดสินใจอีกครั้งด้วยค่ะ” ท่านจิรชยามองจิดาภาด้วยอารามอ้าปากค้าง พูดอะไรไม่ออกแม้แต่คำ เขาอยากจะเป็นตัวแทนของทุกคนในตระกูลวีรภัทรเมธีขอโทษกับจิดาภา เพราะเธอนั้นได้รับความไม่ยุติธรรมและความกดดันจากทางบริษัทและทางครอบครัวมาอย่างมากมาย “จิดาภา ปู่นั้นเชื่อมั่นในตัวหลานที่สุด ไม่ว่าจะเมื่อไหร่ เพียงหลานยินยอม ตระกูลวีรภัทรเมธีจะมีที่ของหลานตลอดไป” ดวงตาของท่านจิรชยาเอ่อคลอไปด้วยน้ำตา “หนูเข้าใจค่ะ คุณปู่คะ ในตอนนี้หนูเพียงอยากจะคลอดลูกอย่างปลอดภัยเท่านั้น” มองท่าทีของจิดาภาที่เปี่ยมสุขและดีใจเป็นอย่างยิ่ง... ท่าทีของญาณิดาแปรเปลี่ยนเป็นบ้าคลั่งด้วยความโกรธ ก่อนจะหัวเราะไม่หยุด “แกเป็นคุณนายของตระกูลปรีดาอัครกุล ทั้งยังได้รับความห่วงใยและความเชื่อใจจากปู่ แต่แม่ของแกตายแล้ว ไม่มีทางกลับมาหาแกได้อีกแล้ว” “จิดาภา สุดท้ายแกก็แพ้ให้ฉันอยู่ดี” จิดาภาเหลือบสายตาขึ้น และมองเธอด้วยท่าทีเฉยชา “แม่ของฉันไม่ได้เป็นอะไร” กล่าวจบ จิดาภาก็หันไปพยักหน้ากับบอดี้การ์ดที่ยืนอยู่ข้างหลัง รุจาภาเดินเข้ามาภายใต้การคุ้มครองของบอดี้การ์ด “แต่ข่าวมันบอกว่า...” เหล่าผู้อาวุโสของตระกูลวีรภัทรเมธีเองก็คาดไม่ถึงเช่นกัน ท่านจิรชยาหันกลับไปกวาดสายตามองญาณิดา “เธอไม่ได้สำนึกผิดเลยด้วยซ้ำ ความผิดที่ทำเรื่องลักพาตัวนี้ขึ้น พวกเราตระกูลวีรภัทรเมธีจะไม่เอาเธอไว้เด็ดขาด” “ไม่ เป็นไปไม่ได้” ญาณิดาถอยหลังไปหลายก้าว และส่ายหัวไม่หยุด และชี้ไปทางรุจาภา “แกตายแล้ว แกจะมีชีวิตอยู่ได้อย่างไรกัน” รุจาภากล่าวเสียงเย็น “พวกคนลักพาตัวที่เธอซื้อมาอ่อนแอเกินไปนะ” “พวกแกรวมหัวกันหลอกฉัน ตั้งแต่แรก ปู่เชื่อพวกแกมาตั้งแต่แรก พวกแกมันคนโกหก” ญาณิดาตะโกนอย่างบ้าคลั่งจนลั่นไปทั้งห้อง ก่อนจะหมดแรงจนเป็นลมล้มพับไป คนของตระกูลวีรภัทรเมธีไม่มีใครเข้าไปประคองเธอแม้แต่คนเดียว เธอที่นอนอยู่บนพื้นที่เย็นเฉียบนั้น ได้สูญเสียไปหมดทุกอย่างแล้ว... หลังจากที่ออกมาจากโรงแรม ท่านจิรชยาก็เริ่มเรียกสติกลับมาได้เล็กน้อย “รุจาภา อนาคตของบริษัทฝากไว้ในมือของเธอด้วย” ท่านจิรชยากล่าวไว้แค่นี้ ก่อนจะขึ้นรถไปโดยไม่แม้แต่จะหันกลับมา ครั้งนี้เขาจะไม่เก็บกวาดเรื่องทั้งหมดให้กับหลานสาวที่ไม่รู้จักผิดชอบชั่วดีคนนั้นอีกแล้ว จิรภาสประคองจิดาภาขึ้นรถ รุจาภากุมมือของลูกสาวเอาไว้ด้วยความซาบซึ้งใจ “ดีแล้ว ทุกอย่างจบลงแล้ว ต่อจากนี้จะไม่มีเรื่องของญาณิดามารังควานใจอีกแล้ว เชื่อได้เลยว่าปู่ของลูกจะไม่มีทางสนเธออีก” “แล้วเธอ...” “คุณปู่ได้ให้ผู้ช่วยเตชัสหาห้องแถวชานเมืองไว้ ไม่ว่าญาณิดาจะยอมหรือไม่ ตระกูลวีรภัทรเมธีก็ได้ตัดขาดกับเธอไปแล้ว” จิดาภามองรุจาภาก่อนจะพยักหน้า “แม่คะ แล้วแม่จะกลับไปที่ตระกูลวีรภัทรเมธีอีกหรือไม่คะ” รุจาภายิ้มเพียงเล็กน้อย “ผ่านอะไรมาตั้งมากมาย แม่ไม่ได้มีความรู้สึกรับผิดชอบหรือความรู้พิเศษใดๆ กับบ้านหลังนั้นอีกแล้ว รอนรัตม์กลับมาจากหลังเรียนต่อ หรือปู่ของลูกหาคนที่เหมาะสมมาสืบทอดต่อไปได้ แม่ก็จะเตรียมตัวออกไปท่องเที่ยว ชมทิวทัศน์ไปเรื่อยๆ ... และจะช่วยดูแลลูกของลูกด้วย” สองแม่ลูกกอดปลอบประโลมกันและกัน... จิรภาสได้รับสายทางหูฟังไร้สาย ฟังตฤณรายงานเรื่องของยงยศในคืนนี้ ก่อนจะขมวดคิ้วเล็กน้อย “ตามเขาไป แจ้งความก่อนที่เขาจะออกนอกประเทศไป” “จิรภาสคะ เกิดเรื่องอะไรขึ้น” จิดาภารู้สึกได้ว่าสีหน้าของเขาดูไม่ดีมากๆ “ยงยศยักยอกเงินของLGD ทั้งยังเอาข้อมูลของลูกค้าระดับสูงไปและเตรียมออกนอกประเทศ” จิรภาสเล่าเรื่องทั้งหมดออกไป แต่เขาไม่อยากให้จิดาภากังวลใจอีก “ผมได้ให้ตฤณแจ้งความ และให้นำหลักฐานทั้งหมดที่ตรวจพบในช่วงนี้ส่งมอบให้กับทางตำรวจแล้ว” “ฉันรู้สึกว่าญาณิดายังมีข้อตกลงที่ไม่สามารถบอกใครได้กับยงยศอยู่ค่ะ จิรภาสอย่าปล่อยให้เขาหนีไปได้นะคะ” จิรภาสพาจิดาภาและแม่กลับไปที่บ้าน ก่อนจะรีบติดต่อคณะกรรมการระดับสูงของLGDในนามของจิดาภา และจัดการประชุมทางวิดีโอคอลจนข้ามคืน จิรภาสไม่ได้โผล่หน้าเข้าไป เพียงใช้เสียงที่คล้ายคลึงกันบอกเรื่องราวทั้งหมดออกไป “ยงยศและญาณิดาสมรู้ร่วมคิดลักลอบเงินของLGD ลงมือในตอนที่ท่านประธานรุจาภาออกไปสัมมนาที่ต่างประเทศ จนทำให้เธอกลับมาไม่ได้” “หลังจากนั้น พวกเขาได้ขโมยรายชื่อลูกค้าVIPออกไปเผยแพร่แก่นักข่าว และยังก่อเหตุซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนทำให้LGDเสื่อมเสียชื่อเสียง” “และเมื่อวานนี้ ยงยศได้ใช้ฐานะกรรมการระดับสูงของบริษัท ยักยอกเงินทุนของบริษัท ทั้งยังขโมยลูกค้าระยะยาวหลายราย เพื่อเตรียมตัวหนีออกนอกประเทศแล้ว” คณะกรรมการทุกคนต่างตื่นตระหนก และรีบสั่งให้เลขาของตนไปตรวจสอบทันที และเมื่อพบเจอเบาะแสมากมาย พวกเขาก็เข้าแจ้งความในนามของบริษัทLGDทันที และเรียกทีมทนายความมาภายในชั่วข้ามคืน อีกด้านหนึ่ง ยงยศก็ถูกขวางทางไว้ที่สนามบิน “พวกคุณปล่อยผม พวกคุณไม่มีสิทธิ์มาขวางไม่ให้ผมออกนอกประเทศนะ” “คุณยงยศ พวกเรากำลังสงสัยว่าคุณยักยอกเงินของบริษัทLGD โปรดให้ความร่วมมือกับการสอบสวนด้วย” เช้าถัดมา ก็มีข่าวว่ายงยศได้ถูกตำรวจคุมตัวไปเผยแพร่ออกมา ปาปารัซซี่บางคนก็กระโดดร่วมด้วยในทันที อ้างว่ายงยศได้ให้เงินกับพวกเขาจำนวนมาก เพื่อให้พวกเขาเขียนข่าวใส่ร้ายจิดาภาและบริษัทLGD และบุคคลที่คุ้นเคยกันนั้นก็กระโจนร่วมด้วยเช่นกัน อ้างว่ายงยศเคยใช้ฐานะของกรรมการบริษัทLGDติดสินบนเจ้าหน้าที่พนักงานของรัฐ... เมื่อรวมเข้ากับเรื่องสกปรกทั้งหมด ชีวิตของยงยศได้จบลงแล้ว และเรื่องที่เขากับญาณิดาสมรู้ร่วมคิดกันก็ได้เผยแพร่ไปทั่วLGD ออฟฟิศของญาณิดาถูกพนักงานสืบสวนยกไปจนหมด เธอยืนสวมเสื้อคลุมอยู่ที่ด้านนอกของบริษัทLGD พนักงานทุกคนต่างมองเธอด้วยสายตารังเกียจ