ตอนที่ 506 เขาสนับสนุนอย่างไม่มีเงื่อนไข

ตอนที่ 506 เขาสนับสนุนอย่างไม่มีเงื่อนไข “ทำไมเธอยังมีหน้ากลับมาได้อีกกัน” “ยงยศคนชั่วนั่นก็โดนจับตัวไปแล้วไม่ใช่หรือ ทำไมทางตำรวจถึงไม่จับเธอไปด้วยกันล่ะ” ญาณิดาที่โดนจ้องมองด้วยสายตาแบบนั้นก็ตะโกนลั่นด้วยความโมโห “มองอะไรกัน ต่อให้ฉันจะตกอับอย่างไร ก็ถือว่ายังเป็นคุณหนูใหญ่ของตระกูลวีรภัทรเมธีอยู่” แต่ยิ่งเธอพูดเช่นนั้น พนักงานเหล่านั้นก็ยิ่งรู้สึกว่าเธอกำลังเศร้าใจยิ่งกว่า เห็นได้ชัดว่าถูกไล่ออกจากตระกูลวีรภัทรเมธีแล้วแท้ๆ ... หลังจากงานเลี้ยงของครอบครัวเมื่อวาน ญาณิดาก็พังทลายไปเสียสิ้น ท่าทางของเธอราวกับคนเสียสติ ยิ่งมารู้ว่ายงยศถูกจับเมื่อเช้านี้ เธอรู้ดีว่าทั้งหมดนั้นเป็นฝีมือของจิดาภา ทันทีที่ผู้ช่วยเตชัสรู้ว่าญาณิดามาที่บริษัท ก็รีบตรงมายังห้องโถงใหญ่เพื่อขวางทางเธอ “ช่วยออกไปด้วยครับ” “แกถือดีอะไรมาไล่ฉันกัน แกมันก็แค่หมาของปู่ฉันเท่านั้น ฉันเป็นหลานสาวของท่าน ไม่ว่าฉันจะทำอะไร เขาก็ไม่ทางโกรธฉันจริงๆ เสียหรอก คนอย่างพวกแก... อย่ามาจับฉัน ปล่อยฉันนะ” หลังจากดึงดันกันไปมา ญาณิดาก็ถูกไล่ออกไปนอกประตูใหญ่ของบริษัทLGD ผู้ช่วยเตชัสหันหลังกลับมากล่าวกับพนักงานLGDทุกคน “คำสั่งล่าสุดจากท่านประธาน คุณญาณิดาไม่มีความเกี่ยวข้องใดๆ กับตระกูลวีรภัทรเมธีอีกต่อไปแล้ว หากพบเธอในพื้นที่ของบริษัทLGDอีก ขอให้ทุกคนรีบแจ้งฝ่ายรักษาความปลอดภัย เพื่อไล่เธอออกไป” เมื่อกล่าวจบ ผู้ช่วยเตชัสก็รีบจากไปพร้อมกับเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย เรื่องที่ญาณิดาถูกโยนออกไปนอกประตูบริษัทLGDนั้นราวกับเรื่องตลกที่น่าเศร้าในทีเดียว เธอกำหมัดแน่นด้วยความโกรธ ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นเพราะจิดาภา เมื่อนึกได้ว่าในท้องของจิดาภามีลูกอยู่ เธอก็โกรธจนแทบจะกระอักเลือด เธอจะต้องทำลายจิดาภาให้ได้ ใช่ เธอต้องไปหายงยศ เพื่อให้เขาโยนทุกข้อกล่าวหาให้กับจิดาภา เธอยังพอมีโอกาสอยู่ แต่น่าเสียดาย ทุกการกระทำทุกย่างก้าวของเธอนั้นได้อยู่ภายใต้สายตาของจิรภาสจนหมดแล้ว ..... ไม่ว่ายงยศจะถูกตัดสินโทษเช่นไร แต่เขาไม่มีสิทธิ์กลับมาเข้าร่วมบอร์ดคณะกรรมการของLGDอีกแล้ว การถอดถอนตำแหน่งของเขานั้นเป็นเรื่องแรกที่รุจาภาจัดการตั้งแต่กลับมายังบริษัท ในตอนที่จิดาภามารักษาการณ์ตำแหน่งประธานบริษัทชั่วคราว เธอได้แต่งตั้งเลขาคนใหม่ขึ้นมา ชื่อจินา “คุณรุจาภาคะ นี่คือรายละเอียดกิจการของบริษัทในช่วงนี้ค่ะ นอกจากนี้คุณจิดาภาได้มอบหมายให้ฉันคอยเตือนเวลาพักผ่อนของคุณ เพื่อไม่ให้คุณงานหนักเกินไปค่ะ” เลขาจินากล่าวยิ้มๆ เธอนั้นชื่นชมวิธีการจัดการของจิดาภา และหลังจากที่ได้พบกับรุจาภา เธอถึงได้เข้าใจยิ่งขึ้น ว่าความเป็นเลิศของจิดาภานั้นส่วนหนึ่งมาจากพันธุกรรมที่ดีเยี่ยมของรุจาภา “โอเค ฉันรู้แล้ว” รุจาภาวางปากกาลง “อย่างไรเรื่องนี้ก็ทำไม่เสร็จภายในทันทีอยู่แล้ว พวกเราไปทานข้าวกันเถอะ” เพียงสิ้นเสียงคำพูด ท่านจิรชยาก็ต่อสายมาหาในทันที หลังจากที่รุจาภารับสาย ก็ฟังคำพูดของท่านจิรชยาที่กำลังเดือดจัดได้อย่างไม่ชัดเจนนัก “คุณพ่อคะ มีเรื่องอะไรก็ค่อยๆ พูดนะคะ ไม่ต้องรีบร้อน” “ญาณิดาขู่ฉัน บอกว่าจะไปศาลเพื่อฟ้องตระกูลวีรภัทรเมธี ทั้งยังบอกว่าหากฉันไม่รับปากจะยกบ้านให้ เธอจะฆ่าตัวตายในบ้านที่ฉันหาให้” ท่านจิรชยากุมหน้าอกในขณะที่พูดไปด้วย พรยศที่อยู่ข้างๆ ไม่สามารถทนดูต่อไปได้ จึงรับโทรศัพท์มา “อ่า... แม่ครับ แม่กลับมาอยู่ที่บ้านได้ไหมครับ ร่างกายของคุณปู่ทนรับกับเรื่องแบบนี้ไม่ได้จริงๆ ผมก็กลับมาจากที่บริษัทบ้างเป็นครั้งคราว หากคุณปู่อยู่ที่บ้านคนเดียวจะต้องถูกผู้หญิงคนนั้นคุกคามแน่ๆ” เมื่อได้ยินพรยศเรียกแม่ขึ้นมา รุจาภาก็ตื้นตันใจจนพูดไม่ออก หลังจากนั้นรุจาภาก็รับปาก “แม่จะกลับไปคืนนี้ ตระกูลวีรภัทรเมธีจะต้องไม่เก็บคนแบบนั้นไว้อีก” ตอนบ่าย รุจาภากลับมายังวิลล่ากรีนเฮ้าส์ เพื่อบอกเรื่องที่จะกลับไปตระกูลวีรภัทรเมธีกับพวกจิดาภา “แม่ไม่ได้กังวลเลยหากจะกลับไป ห่วงก็แต่ลูกกับหลานเท่านั้น” รุจาภาเชื่อว่าจิรภาสจะดูแลจิดาภาได้ดีเป็นอย่างมาก แต่อย่างไรเด็กก็จะต้องโตขึ้นทุกเดือนๆ เธอยังไม่สามารถวางใจได้ จิดาภากล่าวด้วยรอยยิ้มน้อยๆ “หนูคิดว่าในเวลาแบบนี้คุณปู่ต้องการแม่มากที่สุด หนูจะไปหาแม่แน่ๆ หากหนูคิดถึงแม่ขึ้นมา” ใจที่ปิดกั้นเป็นเวลานานในตอนนี้ได้คลายปมออกแล้ว เมื่อได้ยินลูกสาวพูดเช่นนั้น รุจาภาก็กอดเธอเอาไว้ “แม่จะรอลูกนะ” หลังจากที่ส่งรุจาภา จิดาภาใคร่ครวญอยู่เนิ่นนาน ก่อนจะตัดสินใจว่าจะปล่อยญาณิดาไปแบบนี้ไม่ได้ “หากเธอไม่ยอมแพ้ อย่างไรก็ไม่มีทางปล่อยLGDไปแน่ๆ จิรภาสคะ ฉันอยากกลับไปที่บริษัทอีกครั้ง หลังจากที่ตำรวจเริ่มเข้าสอบสวน ฉันย่อมเข้าใจสถานการณ์นั้นในบริษัทมากกว่าแม่ค่ะ” “หากคุณอยากไปก็ไปเถอะ” จิรภาสดึงเธอเข้าหาอ้อมกอดอย่างช้าๆ และกอดเธอเอาไว้อย่างนุ่มนวล “แต่จะต้องรับปากกับผม อย่าปล่อยให้ตัวเองเหนื่อย ไม่อย่างนั้นผมจะพาคุณไปจากLGDจริงๆ ด้วยครับ” “ค่ะ ฉันสัญญา” จิดาภารู้สึกโล่งใจเป็นอย่างมาก บนโลกใบนี้ มีเพียงอ้อมกอดของจิรภาสเท่านั้นที่จะทำให้เธอรู้สึกปลอดภัย หลังจากที่ทานอาหารค่ำกันแล้ว ทั้งสองก็มาอ่านหนังสือด้วยกันที่โซฟา จิรภาสหยิบจดหมายรับเชิญจากคณะกรรมการจัดงานรางวัลไก่ทองขึ้นมา “ได้รับเสนอชื่อมาในเรื่องส่วนความทรงจำและไร่สาลีครับ ผมเตรียมจะใช้ไร่สาลี เพื่อให้คุณเข้าร่วมชิงรางวัลนักแสดงนำฝ่ายหญิงยอดเยี่ยม” “จริงหรือคะ” หาได้ยากนักที่จิรภาสจะได้เห็นท่าทีที่ตื่นเต้นจากเธอ พยักหน้าและกล่าว “พรุ่งนี้จะเริ่มฉายรอบปฐมทัศน์ของไร่สาลีแล้ว ผมตั้งตาคอยกับมันมากจริงๆ” “ฉันเองก็เช่นกันค่ะ...” ดวงตาของจิรภาสทอประกายราวกับดวงดาวที่สุกสกาว เขาได้ให้สัญญาไว้แล้ว ว่าจะมอบตำแหน่งที่โดดเด่นให้กับจิดาภา ในที่สุดตอนนี้เขาทำได้แล้ว “เพียงแค่หากจะต้องเข้าร่วมพิธีมอบรางวัล เรื่องที่คุณท้องก็อาจจะปกปิดไว้ไม่ได้อีกต่อไป” จิรภาสมองเธอและกล่าว “ต้องการจะ...” “ค่ะ ในตอนนี้เรื่องของญาณิดาก็คลี่คลายแล้ว ฉันเองก็อยากจะแบ่งปันความยินดีนี้ให้กับทุกคนที่อวยพรพวกเรา” จิดาภาก้มหน้า ก่อนจะลูบหน้าท้องที่นู่นขึ้นมาอย่างแผ่วเบา “ฉันเชื่อนะคะ ว่าลูกจะนำพาความสุขมาให้กับพวกเรามากยิ่งขึ้นอย่างแน่นอน” จิรภาสพยักหน้า และกอดเธอเอาไว้อย่างแนบแน่น ไม่ว่าผลลัพธ์จะเป็นเช่นไร เพียงพวกเขาสามีภรรยายังอยู่เคียงข้างกัน ก็ไม่มีอะไรมาขัดขวางความสุขของพวกเขาได้ ..... จิรภาสช่วยจิดาภาจัดเตรียมชุดเข้าร่วมรางวัลไก่ทองในครั้งนี้ ชุดแล้วชุดเล่า แต่ก็ยังคงไม่พอใจ ออฟฟิศของประธานบริษัทเค.เอฟได้กลายเป็นสำนักงานนักออกแบบไปแล้ว “เปลี่ยน” เพียงจิรภาสยกมือขึ้น ก็มีนักออกแบบออกจากออฟฟิศไปอีกสามคน ตฤณสบตากับRickด้วยความขบขัน ท่านประธานของพวกเราเลือกชุดเข้าร่วมงาน ราวกับเลือกชุดแต่งงานของคนอื่นๆ ก็ไม่ปาน แต่พิธีมอบรางวัลในครั้งนี้สำคัญกับจิดาภามากจริงๆ ในเวลาเดียวกัน จิดาภาก็ได้ใช้ฐานะตัวแทนของประธานบริษัทLGDเพื่อเข้าไปในตึกใหญ่ของบริษัทLGD เพื่อช่วยเหลือเจ้าหน้าที่ตำรวจในการสืบสวน “คุณจิดาภากลับมาอย่างนั้นหรือ” “อือ เจอเธอที่ด้านล่างตึกเมื่อครู่ สวยมากๆ เลย...” พนักงานของLGDต่างดีใจกันอย่างมากที่จิดาภากลับมาที่บริษัท จนลืมเรื่องของญาณิดาไปแล้วสิ้น “คุณจิดาภา ขอบคุณการสนับสนุนของคุณเป็นอย่างมาก หากมีปัญหาเรื่องอื่นๆ อีก พวกเราจะติดต่อมาอีกครั้งครับ” หลังจากที่เจ้าหน้าที่ตำรวจลงบันทึกแล้ว ก็จับมือกับจิดาภา และออกจากบริษัทLGDไป เลขาจินารายงานกับจิดาภาด้วยรอยยิ้มน้อยๆ “คุณจิดาภาคะ ท่านประธานกับคุณรุจาภาได้ไปรอรับประทานอาหารพร้อมคุณที่ห้องอาหารแล้วค่ะ”