ตอนที่ 507 ความฝันหรือความรักที่สำคัญกว่ากัน

ตอนที่ 507 ความฝันหรือความรักที่สำคัญกว่ากัน “ค่ะ ฉันจะรีบไป” จิดาภาสวมเสื้อโค้ตสีน้ำเงินเข้ม สำรวจความเรียบร้อยของตัวเองในกระจก เธอไม่คิดจะปกปิดท้องน้อยแต่อย่างใด เพราะประเดี๋ยวเธอก็จะได้บอกข่าวดีนี้แก่ทุกคนแล้ว ยามอยู่ที่บริษัทจิดาภาไม่ได้ปกป้องตัวเองเกินไปและใช้ห้องอาหารของพนักงานเหมือนกับพนักงานคนอื่นๆ ในตอนนี้รุจาภาได้กลับมาที่บริษัทเพื่อจัดการกิจการประจำวัน และท่านจิรชยาก็มาเพื่อร่วมทานอาหารกลางวันกับพวกเธอ “จิดาภา ทางนี้...” รุจาภาโบกมือเรียกลูกสาว พวกเขานั่งชิดริมหน้าต่างของร้านอาหาร “ให้ความร่วมมือสอบสวนกับทางเจ้าหน้าที่ตำรวจคงเหนื่อยแย่เลยใช่ไหม นั่งลงและดื่มน้ำเสียหน่อยเถอะ” ทันทีที่ท่านจิรชยาได้เจอจิดาภา ความว้าวุ่นใจก็พลันหายไปในทันที “ไม่เป็นไรเลยค่ะคุณปู่” จิดาภาตอบกลับด้วยรอยยิ้มเพียงเล็กน้อย และไปช่วยรุจาภายกอาหาร ครอบครัวต่างทานอาหารพร้อมหน้ากันด้วยความสุขใจ พนักงานLGDที่อยู่ด้านข้างที่ได้เห็นฉากที่สวยงามนี้ ต่างอดที่จะชื่นชมไม่ได้ “คุณจิดาภาสวยเกินไปแล้ว สวยยิ่งกว่าในจอเสียอีก ได้ยินว่าวันนี้เป็นรอบปฐมทัศน์ของไร่สาลีนี่ เพียงเปิดให้จองตั๋วมันก็หมดไปในทันทีเลย” “ใช่เลย ฉันคิดจะไปดูกับเพื่อนเหมือนกัน แต่หาซื้อบัตรไม่ได้เลยนี่สิ” “ฉันยังจำได้เลยนะตอนที่ญาณิดายังอยู่ที่บริษัท เธอทำตัวสูงส่งและไม่เคยลงมาทานอาหารที่ห้องอาหารของพนักงานเลย ทั้งยังบอกอีกว่าสกปรกแหละ... แล้วดูสิ คุณจิดาภา คุณรุจาภา หรือแม้แต่ท่านประธานยังมาใช้ห้องอาหารที่นี่เลย” “อย่าได้พูดถึงผู้หญิงคนนั้นอีกเลย หากไม่ใช่เพราะเธอ บริษัทก็คงจะไม่เกิดปัญหามากมายขนาดนี้ คุณจิดาภาที่เป็นผู้เสียหายก็ได้แจ้งความขอให้เจ้าหน้าที่ตำรวจเข้าตรวจสอบแล้ว ฉันได้ยินมาจากคนในห้องเลขานุการ ดูเหมือนว่าท้องใหญ่ๆ ของญาณิดา ก็เป็นยงยศคนนั้น...” หลังจากที่ทานอาหารเสร็จ พวกเขาก็ออกไปจากบริษัทพร้อมกัน “จิดาภา กลับไปที่ตระกูลวีรภัทรเมธีเถอะ และตอนเย็นก็เรียกจิรภาสมาทานข้าวด้วยกัน” ท่านจิรชยาเอ่ยชวนอย่างจริงใจ จิดาภาเมียงมองรุจาภา ก่อนจะพยักหน้ารับคำ “เดี๋ยวฉันถามจิรภาสก่อนค่ะ ว่าเย็นนี้ว่างหรือไม่” “ได้... ดีจริงๆ” สิ่งที่ท่านจิรชยากังวลใจมากที่สุดคือจะไม่ได้รับการให้อภัยจากสองแม่ลูกจิดาภาและรุจาภา ตอนนี้ที่ได้ยินจิดาภาตกลงว่าจะไปทานข้าวที่ตระกูลวีรภัทรเมธี ก้อนหินอันหนักอึ้งในใจของเขาก็ได้หายไปแล้ว หลังจากที่รับสายจิดาภา จิรภาสก็หันมองเวลา “เดี๋ยวจะมีประชุมสั้นๆ ครับ น่าจะเสร็จประมาณหนึ่งทุ่ม ฝากขอโทษคุณปู่และคุณแม่ด้วย ว่าผมคงจะไปถึงช้า” “ค่ะ จัดการกับธุระของคุณก่อนเลย ฉันจะรอคุณค่ะ” จิดาภาตอบกลับด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน หลังจากที่วางสาย เธอก็มองสวนดอกไม้ของตระกูลวีรภัทรเมธีที่อยู่เบื้องหน้า ในหัวนั้นฉายภาพชีวิตในอดีตที่ได้อยู่ที่นี่อย่างมากมาย บางทีอาจจะเพราะจากไปไม่นานพอ ในตอนนี้เธอถึงยังจำเสียงหัวเราะที่ดังไปทั่วสวนดอกไม้แห่งนี้ได้ หากญาณิดาไม่ก่อเรื่องเสียมากมายขนาดนั้น ครอบครัวของพวกเขาคงไม่วุ่นวายกันถึงเพียงนี้... “ปู่เขาไม่ได้รับสายญาณิดาอีกแล้วนะ ของของเธอก็ถูกโยนออกไปนอกตระกูลวีรภัทรเมธีหมดแล้ว” รุจาภาชงกาแฟมาสองแก้ว “ใช้ช่วงเวลานี้ตกแต่งบ้านใหม่เสียดีกว่า เพื่อลบร่องรอยบาดแผลเหล่านั้นของลูก” จิดาภารับเสียงอือไปคำ และไม่ได้พูดอะไรอีก สองแม่ลูกต่างจ้องมองไปยังทิวทัศน์สวนดอกไม้เบื้องหน้า รุจาภาหยิบสร้อยข้อมือเส้นหนึ่งขึ้นมาจากในกระเป๋า “ให้ลูกจ้ะ” “นี่มัน... สินค้าคอลเลคชั่นใหม่ ความรัก” จิดาภาจดจำสร้อยข้อมือเส้นนี้ได้อย่างแม่นยำ โดยเฉพาะชื่อผลงานทางศิลปะ ความรักนี้ ถึงแม้อาจจะไม่เหมาะกับเครื่องประดับนัก แต่ก็สร้างความประทับใจให้กับผู้คนมากทีเดียว “แม่รู้สึกว่ามันจะต้องเหมาะสมกับลูก จึงได้เลือกเส้นนี้มา ภาพยนตร์เรื่องใหม่ของลูกกำลังจะเข้าฉายแล้ว แม่จึงอยากให้สร้อยข้อมือเส้นนี้เป็นของขวัญ รับไว้สิ” รุจาภาจับข้อมือของจิดาภาอย่างเบามือ ก่อนจะช่วยสวมมันให้กับเธอ “ดูดีมาก เหมาะกับลูกทีเดียว” “ขอบคุณค่ะแม่ หนูชอบมันมากเลย” ..... จิรภาสจัดการกับเรื่องในบริษัทเสร็จแล้ว ก็รีบตรงมายังตระกูลวีรภัทรเมธีโดยเร็วที่สุด ทั้งยังเหมาโรงหนังเอาไว้ เพื่อชวนทุกคนไปดูภาพยนตร์เรื่องใหม่ของจิดาภา เรื่องไร่สาลีด้วยกัน “จริงหรือนี่” เพียงได้ยินเช่นนั้นพรยศก็ตื่นเต้นเป็นอย่างมาก “ผมคิดจะซื้อตั๋วไว้แล้ว แต่ว่าหาซื้อไม่ได้เลย แบบนั้น... พี่เขย ผมขอพาไปด้วยอีกคนได้ไหม” จิรภาสมองไปทางจิดาภา ก่อนจะตอบด้วยท่าทีนิ่งสงบ “ได้อย่างแน่นอน” “ว้าว ขอบคุณครับพี่เขย” พรยศรู้สึกตื่นเต้น และได้หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อโทรไปชวนโรศนี นานแล้วที่ในบ้านไม่ได้มีเสียงหัวเราะอย่างมีความสุขเช่นนี้ ท่านจิรชยาอดที่จะตาแดงด้วยความตื้นตันไม่ได้ รุจาภาเองก็ก้มลงไปซับที่หัวตาเบาๆ มีเพียงคนที่เคยผ่านมาเท่านั้นที่จะเข้าใจ ว่าความสุขที่แสนปกตินี้หาได้ยากมากขนาดไหน คนของตระกูลวีรภัทรเมธีได้ไปโรงหนังที่จิรภาสได้จัดเตรียมไว้ เพื่อชมภาพยนตร์เรื่องใหม่ของจิดาภา จิดาภาอิงซบไหล่ของจิรภาส มองตัวเองบนหน้าจอ และอดไม่ได้ที่จะนึกถึงเรื่องราวมากมายที่เกิดขึ้นขณะถ่ายทำ มือของเธอถูกจิรภาสจับไว้แน่น ทั้งสองสบสายตากันด้วยรอยยิ้ม ใบหน้าของทั้งคู่นั้นเต็มไปได้ความสุขจนไปถึงดวงตา พรยศรอโรศนีอยู่ที่หน้าโรงหนัง เมื่อเห็นเธอลงมาจากรถคันหนึ่ง โดยคนขับนั้นเป็นวัยรุ่นชายคนหนึ่ง และพวกเขายังดูสนิทสนมกันเป็นอย่างมาก พรยศก็ตกอยู่ในความสับสนเพียงลำพัง “ทำไมมารอฉันที่นี่กันคะ ฉันมาจากที่บ้าน รถค่อนข้างติดทีเดียว” โรศนียิ้มอย่างรู้สึกผิด "ทำไมไม่พูดอะไรเลยล่ะคะ" “ไม่มีอะไรครับ...” พรยศก้มหน้า นึกถึงสิ่งที่โรศนีเคยพูดเอาไว้ เธอพูดว่าเธอชอบเขาในงานแถลงข่าว แต่ก็แค่วิธีในการประชาสัมพันธ์อย่างหนึ่งเท่านั้น ในใจรู้สึกผิดหวังอย่างถึงที่สุด ตลอดทางเดินไปยังโรงหนัง ในหัวของเขามีแต่ภาพที่ได้อยู่ร่วมกันกับโรศนี เขาไม่ต้องให้มันจบไปอย่างคลุมเครือเช่นนี้... “โรศนี” ทันใดนั้นพรยศก็ก้าวไปข้างหน้าสองก้าวอย่างรีบร้อนเพื่อขวางทางเธอ จ้องตาของเธอ สูดลมหายใจลึกๆ ก่อนจะเอ่ยถาม “คุณมี... แฟนไหมครับ” คำพูดในใจของเขาถูกเขียนออกมาผ่านใบหน้าจนหมด ตรงทางเดินที่สลัวๆ ของโรงหนัง ใบหน้าของโรศนีแดงระเรื่อ “ไม่มีค่ะ” “แบบนั้น... แบบนั้นผม...” พรยศลิ้นพันกัน ตื่นเต้นจนไม่รู้ว่าจะพูดเช่นไรดี โรศนีกะพริบตาปริบๆ ก่อนจะมองเขาอย่างใจเย็น “คุณเพิ่งเข้าสู่เส้นทางของนักร้องเท่านั้น หากมีข่าวหลุดออกมาว่าคุณตกหลุมรักผู้จัดการ คุณจะต้องถูกบริษัททอดทิ้งเป็นแน่ ต่อให้คุณจะมีความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดกับท่านประธานจิรภาส แต่ก็คงไม่สามารถช่วยคุณจากแรงกดดันไปได้ทุกครั้งหรอกนะคะ” “ดังนั้นคุณยังคิดจะพูดต่อไปอีกไหมคะ” คำพูดของโรศนีทั้งเถรตรงและขวานผ่าซาก พรยศกำหมัดแน่นและนิ่งงัน โรศนีมองท่าทีที่ผิดหวังเขา ไฟแห่งความหวังในใจค่อยๆ ดับลง เธอรู้ว่าพรยศรักการร้องเพลงมากขนาดไหน แต่ไม่รู้ว่าเขานั้นชอบตัวเองมากแค่ไหน “คุณไล่ตามความฝันต่อไปเถอะค่ะ บางทีคุณแค่อาจจะคุ้นเคยกับการที่มีฉันเท่านั้น หากคุณไม่สะดวกใจที่จะให้ฉันอยู่ที่ตรงนี้ต่อ ฉันจะยื่นเรื่องขอตำแหน่งอื่นกับทางบริษัทเองค่ะ” โรศนีก้มมองเสื้อผ้าของตัวเองที่ตั้งใจเลือกมา “ฉันควรไปก่อนจะดีกว่า” หนึ่งก้าว สองก้าว... “ผมเลือกคุณ” ทันใดนั้นพรยศก็วิ่งมาคว้าเธอไว้ “ผมไม่อยากเสียคุณไป ถึงแม้ผมจะชอบร้องเพลงมากก็ตาม แต่ใจของผมบอกกับผมว่า หากเสียโอกาสที่จะได้อยู่กับคุณไป ต่อให้ผมร้องเพลงมากมายเท่าไหร่ ก็คงไม่มีความสุขอยู่ดี”