บทที่ 77 ไม่สามารถกำจัดชื่อจากด้านหลังประตูได้

บทที่ 77 ไม่สามารถกำจัดชื่อจากด้านหลังประตูได้ ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงที่ไม่ใช่เสียงของณัชชา รินรดาจึงเงียบไปเป็นเวลานานและพูดขึ้น “ติณห์ เราไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรกันแล้ว เช่นนี้อย่าให้ฉันต้องพูดอะไรอีก และอย่าพยายามตามหาฉัน” พูดจบก็ไม่ได้รอให้ติณห์ตอบอะไรกลับมา รินรดาก็รีบวางสาย จากนั้นก็เอามือทาบหน้าอก พยายามบังคับให้หัวใจเต้นช้าลง ติณห์มองโทรศัพท์อย่างไม่แสดงสีหน้าใดๆ หลังจากนั้นก็โยนกลับไปให้ณัชชา “จำไว้ ถ้าเขาโทรหาเธอ เธอต้องบอกให้ฉันรู้” ณัชชามองท่าทางเขาเช่นนี้ไม่ใช่ว่าเขาไม่แคร์รินรดา แล้วทำไมรินรดาถึงโกรธถึงขนาดหนีออกมาล่ะ? “ฉันอยากถามคุณสักคำถาม ถ้าแฟนเก่าของคุณกับรินรดาตกน้ำในเวลาเดียวคุณจะช่วยใคร?” “คำถามนี้ฉันไม่สามารถตอบได้ในเวลานี้” เมื่อมองท่าทางที่ลังเลของติณห์ ณัชชาจึงเข้าใจรินรดาว่าทำไมถึงหนีออกมาและควรจะโกรธ! “คุณไปเถอะ ฉันช่วยคุณแค่เพียงครั้งเดียวเท่านั้น หลังจากนี้ไม่มีอีกแล้ว” ติณห์ไม่เข้าใจด้วยซ้ำว่าทำไมผู้หญิงคิดจะโกรธก็โกรธ หรือว่าตัวเองน่ารำคาญเหรอ? ติณห์ “คนน่ารำคาญ” ถูกทิ้งให้งงงวยและสับสน ในที่สุดเขาก็โทรหาวรภัทร “พี่ชาย ฉันน่ารำคาญขนาดนั้นเลยเหรอ?” ในเวลานั้นวรภัทรที่เพิ่งหลับไป กลับถูกปลุกให้ตื่นอีกครั้ง และยังเป็นสายของน้องชายอีก และโทรหาเขาให้เขาตอบปัญหาที่ไร้สาระเช่นนี้ วรภัทรจึงตอบเพียงแค่ “อืม” เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว เพียงพริบตาก็เป็นวันถัดมาแล้ว ติณห์กุมมือเข้าหากัน วันนี้คือวันที่จินตนาบอกว่าจะกลับมา... ทันใดนั้นก็มีสายโทรศัพท์โทรเข้ามา คือญาณิศาที่ไม่กล้าติดต่อเขามาเป็นระยะเวลานาน “พี่ติณห์ พี่สาวของฉันยังมีชีวิต เป็นเรื่องจริงใช่ไหม?” ติณห์คิดในใจว่าเขาเองก็ยังรู้ไม่แน่ชัดจะให้ตอบเธอไปว่าอย่างไร? “ฉันก็ไม่รู้ ไปดูก่อนค่อยพูด” ญาณิศาอย่างถามอายๆว่า “งั้นฉันไปกับพี่ได้ไหม?” ติณห์อยากจะปฏิเสธ จากนั้นเขาก็คิดว่าในสาถานการณ์เช่นนี้มีคนอื่นอยู่ด้วยน่าจะดีกว่า เมื่อถึงตอนนั้นอาจอึดอัดใจ? ในที่สุดติณห์จึงตอบว่า “งั้นไปด้วยกันเถอะ ให้ฉันไปรับไหม?” “ไม่ ไม่ต้อง ฉันไปเองได้...” ญาณิศามาถึงหลังจากที่เธอวางสายไปได้ไม่นาน เธอจอดรถไว้ตรงประตูจากนั้นก็เคาะประตูและเดินเข้ามา “พี่ติณห์ เดี๋ยวนี้พี่อยู่ที่นี่ตลอดเลยเหรอ? ไม่ได้กลับไปบ้านใหญ่เลยใช่ไหม?” ญาณิศาขมวดคิ้วและมองไปยังการตกแต่งแบบชานเมืองแถบตะวันตก ดูแล้วทำไมเรียบง่ายขนาดนี้ และก็ไม่รู้ว่าพี่ติณห์จะยอมอยู่ที่นี่ได้นานเท่าไหร่.... “คำถามนี้ไม่สำคัญ” ติณห์หยิบเสื้อโค้ทมาสวม จากนั้นเตรียมตัวที่จะออกไป “ทำไมเธอถึงรู้ว่าพี่ของเธอยังมีชีวิตอยู่?” “เมื่อคืนเธอโทรหาฉัน ฉันตกใจแทบตาย หลังจากนั้นเธอก็ยังหัวเราะ และบอกว่าเกิดอะไรขึ้นหลังจากเหตุการณ์นั้น..” ติณห์พยายามคิดหาเงื่อนขำ ถ้าหากคือคนคนเดียวกันและทำสิ่งเหล่านี้ งั้นแสดงว่าจินตนาจะต้องไตร่ตรองไว้ล่วงหน้า แม้กระทั่งคนที่อยู่ข้างกายของเขา จากการส่งภาพถ่ายไปหารินรดาและเขียนจดหมายรวมถึงการโทรศัพท์ ทุกอย่างดูเหมือนจะเป็นการแผนการของจินตนาที่เตรียมพร้อมสำหรับการกลับมาของเธอ “พี่ติณห์ พวกเราต้องรีบหน่อยแล้ว พี่สาวบอกว่าเครื่องเธอลงสิบโมง...” ญาณิศาเร่งเขา ทำให้ติณห์ไม่มีเวลาคิดอะไรแล้วทำได้เพียงแค่รีบเร่งออกจากบ้าน เป็นเพราะมีคำถามมากมายอยากจะถาม ดังนั้นญาณิศาก็ตรงไปขึ้นรถของติณห์ทันที “พี่ติณห์ ไม่ถือสาใช่ไหม?” “ไม่เป็นไร เธอพูดรายละเอียดเรื่องเมื่อวานหน่อย..” “เมื่อวานประมาณสองทุ่ม ฉันเพิ่งอาบน้ำเสร็จ หลังจากนั้นก็รับโทรศัพท์เป็นเบอร์แปลกจากต่างประเทศ ฉันคิดว่ามันเป็นเบอร์โทรป่วนก็เลยไม่รับ แต่โทรศัพท์ดังอย่างไม่หยุดหย่อนเป็นครั้งที่สอง ฉันจึงลังเล หลังจากนั้นก็เลยรับสาย” “หลังจากนั้นล่ะ...” “หลังจากนั้นคือ มีเสียงที่คุ้นเคยที่ปลายของโทรศัพท์ พอได้ยินเสียงฉันก็รู้เลยว่าคือพี่สาวของฉัน แค่เพียง ไม่ใช่ว่าเธอตายในกองไฟในปีนั้นแล้วหรอกเหรอ?...” “อาจพูดได้ว่า มีคนลึกลับได้ช่วยพวกเขาเอาไว้...” “ใช่แล้วพี่ติณห์ มีเรื่องบางเรื่องในปีนั้นที่ฉันไม่ค่อยเข้าใจ คือว่า ในปีนั้นพี่สาวของฉันมีคนอยู่ข้างกายอีกคนไม่ใช่เหรอ?” ญาณิศาถามคำถามที่น่าตกใจ ทันทีที่ถามก็ทำให้ทึ่งและหวนคิดถึงเวลานั้น ในกองเพลิงในปีนั้นญาณิศายังคงคิดอยู่ไม่ตก ก็คือเพื่อคนหนึ่ง ชายคนหนึ่งจึงกลับเข้าไป “อืม” รินรดามองตัวเองที่ตื่นขึ้นมาในเวลาที่ฟ้าสว่างแล้ว ใช้สายตามองดูภาพตรงหน้า ใช้เวลาครู่หนึ่งเพื่อนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อวานนี้ “อ๋อ....” ที่แท้ความรู้สึกตอนอกหักมันเจ็บแบบนี้นี่เอง... รินรดาเอามือก่ายหน้าผาก และนึกถึงติณห์อย่างเงียบๆอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็บอกตัวเองซ้ำๆว่าการบอกลาคือความกล้าหาญ เช่นนี้จึงทำให้มีแรงผลักดันขึ้น หลังจากที่เก็บของจัดระเบียบทุกอย่างเสร็จสิ้น รินรดาก็นั่งแท็กซี่ตรงไปบริษัทHS เมื่อยืนอยู่ด้านล่างบริษัทก็มีความรู้สึกมากมาย สมกับที่เป็นบริษัทHS ความกล้าหาญ บริษัทนี้ ไม่แปลกใจภารดีไม่ต้องไปทำงานก็ได้ แค่ใช้ชีวิตอยู่ที่บ้านก็สบายไปทั้งชาติแล้ว ถ้าเป็นภารดีก็ทำได้ แต่เธอไม่ใช่ ดังนั้นหลังจากที่คิดอะไรเสร็จเรียบร้อยแล้วรินรดาก็สะพายกระเป๋าและขึ้นลิฟต์ไปอย่างเงียบๆ ยืนหน้าแผนกต้อนรับและบอกเขาว่ามาสมัครงาน และ1ชั่วโมงถัดมา ก็มีHrเดินมาและยิ้มให้เธอ “รินรดา?” “ค่ะ ฉันเอง คุณคือ...”