บทที่ 78 ไม่สามารถกำจัดชื่อจากด้านหลังประตูได้

บทที่ 78 ไม่สามารถกำจัดชื่อจากด้านหลังประตูได้ “ฉันคือผู้ที่รับสมัครคุณ เชิญมากับฉัน...” รินรดาเดินตามHrมายังห้องสำนักงาน ภายในห้องสำนักงานยังมีบอร์ดจัดหางานบางส่วนวางซ้อนกันไว้ รินรดาแน่ใจว่าที่นี่มีไว้สำหรับพนักงานใหม่ “รินรดา นี่คือแบบสำรวจตำแหน่ง เธอสามารถกรอกได้ตามระดับของเธอ หลังจากกรอกเสร็จแล้วเราจะกำหนดตำแหน่งให้เธอตามผลการวิเคราะห์” การทำเช่นนี้ เหมือนกันการเลือกหมวกในแฮร์รี่พอตเตอร์อย่างไรอย่างนั้นเลย รินรดาส่งเสียงครวญครางในใจอย่างเงียบ ๆ แต่มือกลับหยิบปากกาออกมาและเริ่มกรอกข้อมูล นอกเหนือจากชื่อและอายุที่เรียบง่ายแล้วยังมีประเด็นอื่น ๆ ที่เต็มไปด้วยความสนุกสนานในแบบสำรวจนี้ รินรดารู้สึกสนใจมาก อีกด้านหนึ่งในใจก็รู้สึกว่า บริษัทใหญ่ที่นี่ไม่เหมือนกันที่ใด แม้แต่แบบสอบถามก็มีเอกลักษณ์ แต่เป็นเพียงการใช้เส้นสายของรินรดาแต่เธอกลับไม่รู้ แบบสอบถามนี่ไม่ใช่ทุกคนที่จะสามารถทำได้ เมื่อกรอกเสร็จ รินรดาก็นำแบบสอบถามไปให้ไปกับHr Hr มองดูและวิเคราะห์ผลเป็นเวลานาน และในที่สุดก็มาถึงข้อสรุป “รินรดามีความเป็นเอกลักษณ์จริงๆ คุณสมบัติมีเอกลักษณ์มาก...” หมายความว่าอย่างไร หรือว่าเธอไม่เหมาะสม ? รินรดาไม่กล้าพูดอะไร เพียงแค่มองไปยังHr มองเธอหยิบโทรศัพท์โทรหาใครบางคน “วรรณ มารับคนของคุณไป ที่101” พูดจบ Hr ก็วางสายไป หลังจากนั้นก็หันมาพยักหน้าให้รินรดา “รินรดารอสักครู่ อีกสักครู่จะมีคนมารับคุณไป..” “เอ๋ ฉันควรไปด้วยตัวเองเหรือเปล่า รอคนมารับมัน...” อลังการไปหน่อยหรือเปล่า แต่ฝ่ายทรัพยากรบุคคลส่ายหัว “ไม่ได้หรอก คุณคือคนที่คุณภารดีฝากเอาไว้ ฉันต้องทำตามที่รับคำสั่งไว้” …………… ฉันใช้เส้นสายเข้ามาใช่หรือเปล่า ในขณะที่พูดคุยประตูสำนักงานก็ถูกเคาะ Hrพยักหน้าให้กับรินรดา จากนั้นก็เปิดประตูออกไป และคนที่เข้ามา ทำให้รินรดารู้สึกตกใจ คนคนนี้บนใบหน้าเขา บนแขนเขา ทุกที่เต็มไปด้วยรอยแผลที่หลงเหลือจากการถูกไฟไหม้ รินรดารู้สึกขนลุกไปทั่วร่างกายของเธอ ชายคนนั้นก้าวเข้าหาเธอไม่กี่ก้าว จากนั้นก็มีท่าทีแปลกๆและพูดขึ้น เสียงก็ดูเหมือนจะเป็นเบาและให้ความรู้สึกที่ไม่ได้ “คุณก็คือรินรดา?” “ใช่ ฉันเอง ไม่ทราบว่าคุณ....เรียกว่าอะไร....” “คุณก็เหมือนกับคนอื่นๆ เรียกว่าวรรณก็ได้...” นี่เป็นการดูหมิ่นเล็กน้อยหรือไม่? ภายในใจรินรดาคิดเช่นนั้น แต่ใบหน้าก็พยักหน้าตอบรับ “ไปเถอะ ฉันจะพาคุณไปที่แผนกของเรา” วรรณดูเป็นคนเรียบง่ายมากๆและไม่พูดอะไรมากมาย แต่หากพูดแล้วจะไม่พูดเรื่องไร้สาระ รินรดาอยู่ด้านหลังของวรรณ และแอบมองผู้ชายคนนี้ ราวๆประมาณ30ปี น่าจะเป็นคนที่รอดจากเหตุการณ์ไฟไหม้ นั่นคือแผลไฟไหม้ทั้งหมด.... รินรดาวิเคราะห์เงียบๆภายในใจ อย่างไรก็ตามจิตใจของเขาไม่ได้อยู่ที่เท้า และไม่ได้มองว่าว่าหยุดเดินแล้ว ดังนั้น ณ เวลานั้นเธอจึงเดินชนเข้ากับหลังของวรรณ ที่หลังของวรรณเหมือนมีสิ่งของที่แตะต้องไม่ได้อยู่ เมื่อรินรดาชนเข้า เขาก็รีบร้อนออกไปและกลับเข้ามา “ขอ ขอ ขอโทษมากๆ ฉันไม่ได้ตั้งใจมองทาง...” รินรดาอายและรีบอธิบายให้วรรณเข้าใจ แล้วเช่นนั้นจะให้วรรณทำอย่างไร ทำได้เพียงแค่พยักหน้าและแสดงออกว่าตนไม่ได้ใส่ใจ “ที่นี่คือสำนักงาน เธอสามารถเข้าไปดูได้...” “วะ..วรรณ หน้าที่หลักของสำนักงานเราคือทำอะไรเหรอ?” “ทำทุกอย่าง และไม่ทำอะไรเลย” เป็นประโยคที่ปิดกั้นการตอบโต้กลับของรินรดา ………….. “งั้นฉันขอตัวเข้าไปดูก่อน....” เมื่อเข้าไปกลับพบว่า เดิมทีรินรดาคิดว่ามันเป็นเพียงห้องเล็กๆ ด้านในต้องไม่มีทางเดิน แต่กลับมีคนไม่กี่คนที่นั่งอยู่ในสำนักงาน กำลังถือพู่กันเพื่อทาสีบนกระดาษ พู่กัน? หรือว่าเธอเข้ามาแผนกศิลป์? รินรดาตกใจอย่าเงียบๆ และยังคงเหลียวมองไปเรื่อยๆแต่กลับโดนวรรณขัดจังหวะ “วันนี้พวกเรามีเพื่อนร่วมงานคนใหม่ เธอชื่อ...” “รินรดา เรียกฉันว่ารินรดา เรียกว่ารินรดาก็พอแล้ว” รินรดาเห็นว่าวรรณเหมือนจะจำชื่อเธอไม่ได้ เธอจึงบอกด้วยตัวเอง วรรณพยักหน้า และชี้ไปยังที่ว่าง “เธอไปตรงนั้น” รินรดานั่งลงตามคำบอกของวรรณหลังจากนั้นก็หันไปถามเพื่อนร่วมงานอย่างเบาๆว่า “พวกเรากำลังทำอะไรเหรอ?” เพื่อนร่วมงานกลับแปลกใจเมื่อได้ยินคำพูดตลกนั่น “เธอไม่รู้เหรอกำลังทำอะไร เธอเข้ามาได้อย่างไร?” “ฉัน...ทำแบบสอบถาม หลังจากนั้นก็...” “ง่ายขนาดนั้นเลย? เธอไม่รู้หรอกว่าพวกเราใช้สมองหนักแค่ไหนเพื่อที่จะเข้ามาที่นี่ เธอนี่โชคดีจริงๆ...” ฮ่าๆๆ รินรดาหัวเราะแห้งสองสามครั้งโดยไม่ต้องพูด จากนั้นก็แยกแยะสิ่งต่างๆได้ และได้ยินวรรณพูดขึ้น “รินรดา มานี่หน่อย ฉันจะมอบหมายงานให้”