บทที่ 79 เจ้านาย

บทที่ 79 เจ้านาย รินรดาเดินเข้าไปหา และเห็นวรรณยื่นกระดาษให้เธอ บนกระดาษเป็นภาพการออกแบบเครื่องประดับ .......รินรดาไม่ได้คาดหวังเลยจริงๆว่าเธอจะมามีส่วนร่วมในการออกแบบเครื่องประดับเพราะว่าบริษัทHS มีส่วนร่วมในการทำหลายสิ่งหลายอย่างมาก และขอบเขตธุรกิจของที่นี่นั้นกว้างขวาง ดังนั้นรินรดาจึงไม่รู้ตั้งแต่แรกว่าสิ่งที่วรรณทำนั้นคืออะไร จนกระทั่งเธอเห็นภาพวาด “ฉัน..ฉันไม่สามารถ...” รินรดาพูดอย่างเขินอาย เพราะตัวเองไม่เคยทำอะไรเช่นนี้มาก่อน “ฉันรู้เธอไม่สามารถ เอาไปดูก่อน รอแล้วเดี๋ยวฉันจะสอน” รินรดาทำได้เพียงแค่รับภาพวาดนั้นมา จากนั้นก็นั่งลงและเริ่มสืบค้นข้อมูล ไม่รู้ว่าใครวาดการออกแบบเครื่องประดับนี้ แต่ในสายตาของรินรดา เครื่องประดับชิ้นนี้สวยอย่างไม่มีที่ติ ใช่แล้ว รินรดารู้สึกว่าคำศัพท์ที่จะมาอธิบายนั้นหายากมาก มีเพียงแค่คำคุณศัพท์ความงามเท่านั้นที่สามารถอธิบายได้ “สหาย เธอชื่ออะไร....” รินรดาไม่มีทางเปลือกนอกเสียจากจะต้องรบกวนคนข้างๆ แต่คนข้างๆนั้นก็ดูจะเข้ากันได้ “เรียกฉันว่ายีเวนฟ์ก็ได้” “ยีเวนฟ์?” “ใช่” รินรดาจดจำชื่ออย่างเงียบๆ หลังจากนั้นก็พูดว่า “ยีเวนฟ์ แผนกเรา ทำอะไรเหรอ? หรือว่าจะออกแบบเครื่องประดับจริงๆ?” ยีเวนฟ์ได้ยินเช่นนั้นจึงหัวเราะออกมา “รินรดา อืม ฉันเรียกเธอแบบนี้ได้ใช่ไหม ไม่ใช่แบบนั้นหรอก การออกแบบเครื่องประดับไม่ใช่หน้าที่ของเรา แต่ว่าสิ่งที่ต้องทำคือการวิเคราะห์ติดตามปัญหาของการออกแบบ” “ปัญหาที่จะตามมา?” “ใช่ ยกตัวอย่างเช่น มีอะไรผิดปกติกับการออกแบบหรือสิ่งที่ไม่สมเหตุสมผล ...” “อ่อ...ที่แท้เป็นอย่างนี้...” รินรดากลับมานั่งและหัวเราะเยาะตัวเอง “ฉันคิดว่าฉันจะสามารถออกแบบเครื่องประดับได้เสียอีก...” “รินรดา บริษัทมีการออกแบบเครื่องประดับพิเศษ ครั้งหน้าฉันจะพาคุณไปช็อปปิ้ง” ดวงตาของรินรดาแพรวพราวขึ้นทันที “ดีเลยดีเลย” ในเวลานั้นเสียงของวรรณก็ดังขึ้นมาจากด้านหลัง “ดูเสร็จแล้วเหรอ ยังจะมาทำอะไรไร้สาระอยู่ตรงนี้อีก?” รินรดาตกใจและแลบลิ้นออกมาจากนั้นก็ก้มหน้าลงเพื่อดูภาพวาดต่อ ทางด้านของติณห์และญาณิศา ในเวลานั้นเขาก็ถึงสนามบินแล้ว ในขณะที่จอดรถ ติณห์ก็ได้รับสายจากจินตนา “ติณห์ พวกเธออยู่ไหน ทำไมฉันยังไม่เห็นพวกเธอล่ะ?” “ทำไมเธอถึงไวจัง พวกเรากำลังจอดรถ หรือเธอจะออกมาก่อนเลย” ญาณิศาได้ยินเรื่องราวเกี่ยวกับจินตนาจึงขยับหูเข้ามาใกล้ๆ ติณห์จึงเปิดลำโพงอย่างรวดเร็ว ทั้งสองจึงฟังพร้อมกัน จินตนาพูด “โอเค งั้นฉันไปเอากระเป๋าเดินทางก่อน จากนั้นจะไปรอพวกเธอที่ประตู” ติณห์ตอบ “โอเค” หลังจากที่วางสายติณห์ก็จอดรถอย่างช้าๆอีกครั้งจากนั้นก็จอดสนิท “พี่ติณห์ ทำไมพวกเราต้องจงใจช้าขนาดนี้?” “อ้าว มองออกหรอกเหรอ? ขอโทษฉันคิดว่ามองไม่ออก ฉันอยากเห็นจินตนาคนนั้นว่าสรุปแล้วใช่คนเดิมหรือเปล่า…” “ฉันก็....” ญาณิศาพูดเพียงแค่ครึ่งประโยค เมื่อเธอเห็นด้านหลังของคนคนหนึ่งที่อยู่ตรงประตู คำพูดทั้งหมดของเธอราวกับถูกขยี้และกลืนกลับลงไป แผ่นหลังนั่น เหมือนกับจินตนาไม่มีผิด! “หันกลับมาเร็วๆ..หันกลับมา...” ญาณิศาพูดกับตัวเอง แต่ระยะห่างของพวกเขาและจินตนาค่อนข้างไกล แผ่นหลังนั้นหันกลับมาราวกับว่ามีกระแสจิตถึงกัน หลังจากเห็นหน้า ทั้งคู่ก็ตกตะลึง คนที่อยู่ตรงหน้าคือจินตนาอย่างแน่นอน เหมือนกันไม่มีผิด เพียงแค่บริเวณรอบคอ เป็นเพราะเธอสวมใส่เสื้อผ้าหลวมๆรอยแผลเป็นบางส่วนถูกเปิดเผยอย่างแผ่วเบา ติณห์มองอย่างนิ่งงันไม่มีคำพูดใด ในใจเขารู้ดีกว่าใครๆว่ารอยแผลเป็นเกิดมาได้อย่างไร หลังจากนั้นจินตนาก็มองเห็นพวกเขาทั้งสอง เธอก็โบกมือและส่งยิ้มให้ “ฮาย ไม่เจอกันนานเลย” …….. ญาณิศาและติณห์หยุดนิ่งพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย จากนั้นก็มองดูจินตนาอย่างละเอียด พบว่าเธอไม่มีความแตกต่างกับในตอนปกติเลย แม้กระทั่งตอนเดิน “พี่....” บนใบหน้าของญาณิศามีรอยยิ้ม แต่ในสายตากลับมีความกลัว ไม่รู้ว่าพี่สาวไปฟื้นคืนชีพจากที่ไหน แม้แต่คำพูดก็แปลกไป ก่อนที่จินตนาจะพูดหรืออะไรตอบ ญาณิศาที่อยู่ด้านหลังของติณห์ก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำว่า “คุณกลับมาแล้ว” จินตนาพยักหน้าจากนั้นก็อ้าแขนของเธอ “พวกเธอ ไม่อยากกอดฉันสักครั้งเหรอ?” เมื่อทั้งสองคนเห็นก็มีท่าทีเก้ๆกังๆเล็กน้อยจากนั้นก็เดินไปกอดจินตนา “ติณห์ เธอช่วยฉันถือกระเป๋าเดินทาง โอเคไหม?” ติณห์จะกล้าพูดว่าไม่ได้อย่างไร จึงใช้โอกาสนี้ปล่อยกอด และหยิบกระเป๋าเดินทาง จากนั้นจินตนาก็มองไปยังญาณิศา “น้องสาวของฉันโตขึ้นมากเลย โอ้.....ทุกอย่างเปลี่ยนไปค่อนข้างเร็ว...” ญาณิศาใช้มือของเธอแตะจมูกและพูดประโยคที่งี่เง่าว่า “พี่ กลับมาก็ดีแล้ว” ในขณะที่พูดคุย ทั้งสาวคนก็เดินไปยังที่จอดรถด้วยกัน จินตนาคว้าแขนของญาณิศาอย่างเงียบๆและเว้นระยะห่างจากติณห์เล็กน้อยจากนั้นก็ถามเบาๆว่า “พี่ติณห์ของเธอเขา...ตอนนี้เขามีแฟนหรือยัง?” ญาณิศาได้ยินเธอถามเช่นนี้ ความคิดแรกก็นึกถึงรินรดา แต่ไม่รู้ทำไม เมื่อจินตนาถามเช่นนี้ญาณิศาจึงส่ายอย่างไม่รู้ตัว “ไม่มีเหรอ?”