บทที่ 80 เจ้านาย

บทที่ 80 เจ้านาย ญาณิศามองเธอและมีท่าทีที่ซับซ้อน “นี่พี่ไม่รู้เหรอ พี่ติณห์ชอบตกหลุมรักพี่ตั้งแต่แรกเห็น จะมีแฟนใหม่ได้อย่างไรกัน?” จินตนาพยักหน้า “ก็จริงอยู่” ในใจของญาณิศาเมื่อได้ยินประโยคนี้ราวกับโดนเข็มขนาดเล็กทิ่มแทง เธออยากจะพูดแต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไร และในตอนนั้น จินตนาก็รีบก้าวเท้าตามหลังติณห์ “ติณห์ เธอไม่มีคำถามจะถามฉันเหรอ?” ติณห์เหลือบมองเธอ และนี่เป็นครั้งแรกที่เธอเข้าหาคนอื่นเพื่อที่จะอธิบาย “เธอ...ฉัน...” ติณห์มีท่าทีลังเลอยู่พักหนึ่งและไม่พุดอะไรออกมา ในที่สุดเขาก็ส่ายหน้า “ไว้ค่อยคุยเถอะ ตอนนี้คิดอะไรไม่ออก” ลานจอดรถใกล้มาก ทั้งสามคนเดินเพียงไม่นานก็ถึง จินตนาเตรียมเปิดประตูหลังเพื่อที่จะเข้าไปนั่ง แต่กลับโดนญาณิศาห้ามเอาไว้ “พี่ พี่ควรไปนั่งข้างหน้า” เมื่อเธอพูดจบก็ให้จินตนาไปนั่งด้านหน้า จากนั้นตนเองก็เปิดประตูหลังและเข้าไปนั่ง ติณห์เห็นพวกเขาเตรียมตัวพร้อมแล้วและก็ไม่ได้อะไร จึงสตาร์ทรถพร้อมที่จะกลับบ้าน “โอเค........” รินรดานั่งเงียบๆเพื่อที่ฟังคำแนะนำของวรรณ เมื่อเสร็จแล้วก็พบว่า ภายในสำนักงานก็เหลือคนอยู่ไม่มากแล้ว “คนอื่นล่ะ?” “ไปกินข้าวเที่ยงแล้ว” “แล้วคุณ..วรรณ อยากไปกินข้าวกันฉันไหม?” รินรดาถามอย่างสุภาพและไม่คาดหวังว่าวรรณจะตอบรับ ดังนั้นเมื่อเธอได้ยินวรรณตอบตกลงเธอก็ตกตะลึง และเธอก็คิดว่าเธอได้ยินผิด “คุณตกลงเหรอ?” เธอถามอย่างไม่ได้คิด “ใช่” “งั้น เอ่อ ฉัน ฉันขอคิดก่อน...มันรวดเร็วมาก...” รินรดากำลังยุ่งอยู่กับการถืองานภาพวาดในมือของเธอ จากนั้นก็หยิบเงินจากกระเป๋าออกมาดู และคิดว่ามันคงจะกินได้แค่มื้อเดียวเท่านั้น “วรรณ ทำไมเราไม่ไปกินที่โรงอาหารกันล่ะ?” ………… วรรณเป็นคนที่กินอะไรก็ได้ ดังนั้นเขาจึงพยักหน้าและไม่คัดค้าน ดังนั้นทั้งสองคนจึงเดินไปที่ลิฟต์ด้วยกัน เมื่อถึงชั้นหนึ่งแล้วก็มุ่งตรงไปยังโรงอาหาร เมื่อถึงหน้าประตู รินรดาก็พบกับHrที่สัมภาษณ์เธอเมื่อเช้า เมื่อเห็นวรรณและเธอมากินข้าวด้วยกัน บนใบหน้าของเธอก็แสดงความสุขมากยิ่งขึ้น “เธอ วรรณ พวกเธอสองคน.....” นิ้วของเธอชี้ไปมาราวกับว่าเหมือนจะลืมในสิ่งที่กำลังจะพูด วรรณพยักหน้าและมองเธออย่างเฉยเมย จากนั้นก็จานอาหารแล้วเดินไป รินรดาทำได้เพียงยิ้มขอโทษต่อHrจากนั้นก็พูด “คุณทานข้าวเสร็จแล้วเหรอ!” Hrคนนั้นราวกับถูกแช่แข็งอยู่กับสถานการณ์ที่เห็นว่าวรรณมาโรงอาหารกับผู้อื่น แม้แต่รินรดาพูดอะไรไปเธอก็ไม่ได้ยินและพยักหน้าอย่างไม่ลดละ รินรดามองเห็นท่าทางเช่นนั้นของเธอ จึงทำได้เพียงแค่พูด “ฉันต้องไปแล้ว” จากนั้นก็ไปหยิบจานอาหาร ไปดูที่โรงอาหารว่ามีอะไรที่สามารถกินได้บ้าง พวกเขามาสายมาก แต่อย่างไรก็คือบริษัทHs การกินข้าวที่นี่จะไม่มีการปฏิบัติไม่ดีต่อพนักงาน รินรดาเหลียวมองไปทั่ว ที่นี่มีอาหารหลากหลายและยังทำอย่างประณีต สักนิดก็ไม่เหมือนข้าวเลี้ยงพนักงาน วรรณได้ทำการชำระเงินเรียบร้อยแล้ว รินรดาจึงต้องเร่งรีบหน่อย รีบเลือกกับข้าวไม่กี่อย่างและเติมข้าว จากนั้นก็เดินตามไป ราวกับว่าวรรณกลัวแสงแดด จึงเลือกที่นั่งอยู่ในมุม รินรดาก็ไม่ได้สนใจ เดินตามเขาไปและนั่งลง “เจ้านาย ฉันเรียกเธอว่าเจ้านายละกัน” รินรดาพูดยิ้มๆ “ไหนๆฉันก็เพิ่งเข้ามาใหม่ จะให้เรียกว่าวรรณเหมือนกับคนอื่นๆก็ไม่คงเหมาะ” วรรณมองหน้ารินรดา ราวกับว่ารอยยิ้มนี้เป็นรอยยิ้มของใครอีกคนในความประทับใจเขา รินรดาเห็นเขาจ้องมองมาที่เธออย่างนิ่ง ๆ คิดว่าเธอได้ทำผิดพลาดและรีบแก้ตัว “ก็ ถ้าคุณไม่ชอบให้ฉันเรียกแบบนั้นก็ไม่เป็นไร ฉันก็แค่พูดไป....” “โอเค” “เอ๊ะ?” “จากนี้เรียกฉันว่าเจ้านาย” เสียงของวรรณแหบพร่า รินรดาค่อยๆคุ้นชิน แม้ว่าบนร่างกายเขาจะมีรอยแผลที่น่ากลัว แต่เธอก็จะค่อยๆปรับตัว “โอเคเจ้านาย..” “รีบกินเถอะ กับข้าวเย็นหมดแล้ว” วรรณเหมือนจะไม่ค่อยปรับตัวกับสถานการณ์ที่อยู่ตรงหน้า รีบหาข้ออ้างอย่างรวดเร็วเพื่อเปลี่ยนหัวข้อ รินรดาก็ก้มหน้ากินต่ออย่างเชื่อฟังและไม่พูดอะไรต่อ ฉากด้านนี้ค่อนข้างจะเงียบมาก เช่นเดียวกับฉากบนรถของติณห์ แต่ที่นี่ค่อนข้างจะเงียบกว่าเพราะความเงียบ แม้ว่าจินตนาจะนั่งข้างๆคนขับ แต่กลับไม่หยุดมองติณห์เลย ติณห์ผู้ที่ถูกมองรู้สึกลำบากใจ จึงต้องชวนพูดคุย “ทำไมเวลาผ่านไปตั้งนานแล้วเพิ่งจะกลับมาล่ะ? ก่อนหน้านี้ข่าวคราวสักนิดก็ไม่มีเลย?” จินตนาไม่อยากจะได้ยินคำตำหนิ ดังนั้นจึงยิ้มอย่างขมขื่น “พูดไปแล้วเธออาจจะไม่เชื่อ ฉันเพิ่งออกมาจากห้องผ่าตัด” ติณห์นิ่งไปครู่หนึ่ง “ห้องผ่าตัด?” “ใช่ เพราะว่าฉัน...เหตุการณ์ไฟไหม้ครั้งนั้นเผาคนของฉันไหม้ไปหมด ดังนั้นเมื่อฉันตื่นขึ้นมาก็พบว่าร่างกายของฉันก็ถูกพันไว้ด้วยผ้าพันแผลเหมือนกับมัมมี่”