บทที่ 81 ฉันไม่อยากเป็นก้างขวางคอ

บทที่ 81 ฉันไม่อยากเป็นก้างขวางคอ จินตนานิ่งไปพักหนึ่ง มองดูปฎิกริยาการโต้ตอบของติณห์และพูดต่อ “ครั้งแรกที่ฉันถอดผ้าพักแผลออก ร่างกายของฉันย่ำแย่ไปหมด ถึงแม้ว่าฉันจะไม่สนใจรูปร่างภายนอกก็ตาม แต่ว่ารอยแผลเหล่านั้น มันอยู่บนตัวฉันเต็มไปหมด ฉันรู้สึกว่าตนเองเป็นเหมือนสัตว์ประหลาด...” ติณห์ได้จินตนาการภาพและตัวสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ ญาณิศาที่นั่งอยู่ด้านหลังก็จินตนาการภาพอย่างเงียบๆและรู้สึกนั่งไม่ติดที่ “งั้นพี่ เป็นเวลานานขนาดนี้ทำไมไม่ติดต่อกลับมาที่บ้านบ้าง พี่ก็รู้ครอบครัวเราเมื่อได้รับรู้ถึงเรื่องราวนั้น มันน่าเศร้าขนาดไหน...” “ติดต่อ?” น้ำเสียงของจินตนาดูเย้ยหยันเล็กน้อย “ฉันยังไม่กล้าแม้แต่จะมองกระจก ฉันจะกล้าติดต่อพวกเธอได้ไง? เมื่อถึงเวลาไม่ใช่พวกเธอหรอกเหรอที่ได้ข่าวก่อนสื่อ” เมื่อติณห์ได้ฟังจินตนาพูด จู่ๆก็รู้สึกเหมือนมีความรู้สึกบางอย่างที่พูดไม่ออก ราวกับมีอะไรที่ขาดหาย ญาณิศากลับนิ่งและไม่พูดอะไรออกมา ใช่แล้ว ในเวลานั้นคนในครอบครัวเหล่านั้น ต้องเป็นคนนำพี่สาวไปซ่อนแน่ๆ “ฉันทำศัลยกรรมไม่รู้กี่สิบครั้ง กว่าฉันจะกลับมาในสภาพเช่นนี้ หมอถลกหนังฉันนับครั้งไม่ถ้วน ...” ครู่หนึ่ง ห้องโดยสารก็เงียบไป ติณห์และญาณิศาไม่มีใครพูดอะไรออกมา และจินตนาราวกับว่าเธอยังติดอยู่ในความทรงจำที่น่ากลัว และไม่ได้พูดอะไร “ครั้งนี้กลับมาแล้ว อย่าไปไหนอีก อยู่อย่างสบายใจเถอะ” ติณห์อดไม่ได้ที่จะพูดออกมา รับผิดชอบที่ตนติดค้างไว้ และคืนในสิ่งที่เธอต้องการด้วยตัวเอง ในขณะนั้น จินตนาก็หันไปยิ้มและมองไปที่ใบหน้าของติณห์ “ติณห์ ตอนนี้คุณยังเต็มใจที่จะแต่งงานกับฉันไหม?” หลังจากได้ยินคำถามนี้ ใจของญาณิศาที่นั่งอยู่ด้านนั่งก็กระตุกขึ้น จู่ๆเธอก็คิดอยากจะลงจากรถ คำตอบของติณห์เธอไม่อยากฟังมันเลย ที่ไหนได้ติณห์กลับเลี่ยงคำถามและไม่ได้สนใจจะตอบกลับ “เธอเพิ่งกลับมา เรื่องนี้คือหน้าที่ฉัน เธอไม่ต้องไปคิดหรอก” จินตนายิ้มและพยักหน้า “โอเค” แต่ถ้ามีคนมองตาเธอในเวลานี้ ก็จะมองเห็นว่าภายในดวงตาเธอไม่ได้ยิ้มเลยสักนิดเดียว ติณห์รู้สึกโล่งใจ เขาก็ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงไม่ตอบคำถามนี้ไปตรงๆ แต่กลับเลือกที่จะหลีกเลี่ยงไปโดยไม่รู้ตัว บางทีอาจเป็นเพราะว่าจู่ๆสมองเขาก็นึกถึงรินรดา? รถขับด้วยความเร็วเพียงเวลาไม่นาน ทั้งสามก็ถึงวิลล่าในเขตชานเมืองทางตะวันตก จินตนาเงยหน้าขึ้นและมองไปยังวิลล่า “ยังเป็นเหมือนเดิมเลย ไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิด...” ในตอนที่พูด แม่อ้อยได้ยินเสียงและเดินออกมา มองเห็นคุณชายและหญิงสาวสองคนยืนอยู่ มีหนี่งคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นที่เธอคิดว่าเขาได้ตายไปแล้ว! แม่อ้อยรู้สึกกดดันมากที่สุดในชีวิต เดินไปต้อนรับ “คุณชายกลับมาแล้ว สองคนนี้คือ...?” ติณห์จึงแนะนำ “นี่คือแม่อ้อย สองสาวคนนี้มาจากตระกูลปรียนิตย์ พี่สาวคือจินตนา น้องสาวคือญาณิศา” แม่อ้อยพยักหน้า “สวัสดีทั้งสองคน เชิญเข้าไปด้านใน” จินตนาลังเลเล็กน้อย และเดินเข้าไปด้านใน ญาณิศาใช้เวลาคิดอยู่นานพอสมควรจึงจะเดินเข้าไป ถ้าหากเป็นไปได้ เธอไม่อยากเห็นเขาทั้งสองแสดงความรักต่อหน้าเธอ จินตนาไม่ได้เดินตรงไปยังห้องรับแขก แต่เดินไปรอบๆและเดินไปยังสวนหลังบ้าน ติณห์มองไปยังทิศทางที่เธอจะไป และขมวดคิ้วช้าๆ จากนั้นก็ไม่มีทางเลือกจึงต้องเดินตามไป “ที่นี่เหมือนเดิมเลย” จินตนาใช้สายตามองไปยังดอกบัลลูนฟลาวเวอร์ที่บานอยู่ตรงหน้า ติณห์ที่ยืนอยู่ด้านหลังก็พูดขึ้น “รอเธอกลับมาไง” จินตนาสาบานได้เลยว่าเธอได้ยินเสียงกรีดร้องภายในใจตัวเอง และหันหน้ากลับไปอย่างช่วยไม่ได้ “เฮ้ คุณผู้ชาย พูดง่าย คุณก็รู้ว่ามันยากมากที่ฉันจะกลับมา” ติณห์ไม่ได้พูดอะไรอีก แต่ยืนเงียบๆอยู่ด้านหลังของจินตนา และมองดูดอกไม้ที่กำลังเคลื่อนไหวตามสายลมกับเธอ “หลายปีที่ผ่านมาเป็นอย่างไรบ้าง?” จินตนารู้ว่าตัวเองได้ถามเรื่องไร้สาระ จากการที่เธอได้เข้าไปในกองเพลิง ติณห์จะปรากฏแบบตายหรือมีชีวิต แต่คิดอยากจะรู้เรื่องของเขาในปีถัดมา ตามคาด ติณห์ยิ้มมุมปาก และไม่ตอบกลับ จินตนาดูตัวเองและพูดต่อ “ฉันคิดว่าคุณต้องผ่านช่วงเวลาที่ยากลำบาก มันไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับทุกคนที่จะมีชีวิตอยู่ ...” “ฉันสบายดี” ติณห์ขัดจังหวะการพูดของเธอ ไม่รู้ทำไม ตนเองถึงไม่อยากฟังเธอพูดเรื่องการปรับตัวชีวิตที่ยากเย็น เห็นได้ชัดว่าจินตนาไม่คิดว่าติณห์จะตัดบทเธอ ใบตอนนั้นหน้าเธอซีดเซียว รอยแผลเป็นจาง ๆ ที่คอ ดูน่ากลัวเล็กน้อย ใบหน้าของติณห์ก็ซีดเช่นกัน “ตอนนี้ฉันสบายดี ไม่ต้องการใครสักคนที่คอยเตือนฉันซ้ำๆว่าก่อนหน้านี้มันไม่ง่ายเลย ฉันรู้เรื่องนั้น สักนิดก็ไม่เคยลืม แต่ฉันก็ไม่อยากนึกถึงมันอีก” ติณห์พูดด้วยความเร็วและใบหน้าของเขาซีดขาว จินตนานิ่งไปและตอบรับ “ดี ฉันจะไม่พูดอีกแล้ว” ในเวลานั้นแม่อ้อยก็ตะโกนอยู่ทางด้านหลังพวกเขา “คุณชาย มาทานอะไรสักหน่อยเถอะ คุณยังไม่ทานอะไรเลยตั้งแต่เช้า มาทานอะไรให้อิ่มท้องสักหน่อย” จินตนายิ้มและมองเขา “ไม่กินอะไรเลยเหรอ?” “ฉันมัวแต่คิดให้แน่ใจว่าใช่เธอคนเดิมหรือเปล่า ยังมีชีวิตอยู่จริงๆเหรอ”