บทที่ 83 ฉันไม่อยากเป็นก้างขวางคอ

บทที่ 83 ฉันไม่อยากเป็นก้างขวางคอ บนรถ จินตนานั่งข้างคนขับ และมองไปสักที่อย่างใจลอย “น้องสาว ครั้งนี้ฉันกลับมา ฉันมีบางเรื่องที่ต้องทำ” ญาณิศากำมือ และถามอย่างระมัดระวัง “พี่ คือเรื่องอะไรเหรอ?” จินตนายิ้มมุมปากอย่างมีเล่ห์นัย “แม่ของพวกเรา” ญาณิศาไม่กล้าถามต่อ เธอรู้สึกว่าพี่สาวของเธอเปลี่ยนไปไม่เหมือนเดิม ถึงแม้เธอจะยิ้มอยู่ตลอด แต่รอยยิ้มนั้นกลับไม่สัมพันธ์กับสายตาเลย อีกด้านหนึ่ง รินรดาและวรรณทานข้าวกันเสร็จแล้ว ก็ขึ้นไปชั้นบนพร้อมกัน เมื่อเดินถึงสำนักงาน คนกลุ่มหนึ่งมองพวกเขาทั้งสองคนเดินเข้ามาพร้อมกัน ใบหน้าแสดงออกถึงความยอดเยี่ยม รินรดาไม่รู้สึกถึงความผิดปกติ จนกระทั่งเธอเดินมาถึงที่นั่ง Evanที่อยู่ด้านข้างบอกเธอ “ไม่น่าเชื่อ รินรดาเธอเพิ่งจะไปกินข้าวกับวรรณมาเหรอ?” “ทำไมเหรอ มีปัญหาอะไรกัน?” Evanทำท่ามีลับลมคมนัยและกระซิบข้างหูรินรดา “ฉันจะบอกเธอ วรรณเป็นคนลึกลับมาก ไม่เคยสุงสิงกับใคร และไม่รู้ว่าเธอมีจุดแข็งอะไร” พูดไปและมองไปที่รินรดาอย่างไม่ปกติ “ทำให้วรรณสูญเสียความเป็นตัวเองในวันแรก” “อี๋ เธอพูดได้น่าเกลียดมาก” Evanเกาหัว “ใช่ดิ ฉันพูดไม่เคยผิด” รินรดาแกล้งทำเป็นอ้วก “พี่ชาย ฉันมีคนที่ฉันชอบ” ในตอนนั้น ด้านหลังของรินรดาก็มีเสียงดังขึ้น “เวลาทำงานอย่าสร้างความวุ่นวาย” หันกลับไปกลับพบว่าเป็นวรรณ รอยแผลเป็นบนร่างกายเขาทำท่าขู่ขวัญได้ รินรดาตกใจ “ขอโทษเจ้านาย” Evanที่กำลังดื่มน้ำอยู่ด้านข้าง ได้ยินการเรียกชื่อนั้นเกือบจะสำลักน้ำออกมา “อะไรนะ?” วรรณมองEvanด้วยสายตาเย็นชา “ดูเหมือนเธอจะมีความเห็นเยอะสินะ?” “ไม่ หัวหน้า ฉันต้องทำงานแล้ว” Evanแกล้งทำเป็นจริงจังและเริ่มทำงาน แต่หูของเขากลับตั้งใจฟัง เพราะเกรงว่าจะพลาดข่าว “เธอมานี่ ฉันจะสอนพื้นฐานการตรวจสอบ” รินรดาพยักหน้า เดินไปด้านหลังของวรรณ ยูกวงเอื้อมมือออกไปหาEvan และทำหน้าทำตา เมื่อได้เรียนรู้จริงๆ รินรดาก็พบว่าสายงานนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายและไม่ต้องพูดถึงแผนกผู้จัดการ การตรวจสอบภาพวาดเครื่องประดับไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ใช้เวลาทั้งบ่ายเรียนกับวรรณ เมื่อเรียนไปก็เริ่มปวดหัว แต่เพิ่งเข้าใจเพียงเล็กน้อยเท่านั้น เมื่อกลับไปยังที่ของตัวเอง โทรศัพท์ก็ได้ดังขึ้น “ว่าไง มะนาว?” “รินรดา เธออยู่ที่ไหน?” “ทำงานอยู่ อยู่บริษัทHs” “เธอทำงานบริษัทHs ใช่บริษัทเดียวกับที่ฉันเข้าใจหรือเปล่า?” “ว่าไงล่ะ?” “เลี้ยงข้าว เลี้ยงข้าว ฮ่าฮ่า ตอนเย็นมีเวลาไหม ไม่ได้เดินชอปปิ้งกับเธอนานแล้ว” รินรดาคิดอยู่สักพัก ตอนเย็นคงจะไม่ต้องทำโอที ดังนั้นจึงตอบตกลง “โอเค งั้นตอนเย็นเจอกันหน้าประตู Dana บนม้านั่งถัดจากลุงแมคโดนัลด์” “โอเค” หลังจากนัดเวลาสถานที่เสร็จเรียบร้อย Evan ก็เข้ามาวอแวอีกครั้ง “แฟนเหรอ?” “แฟนสาว” “โอ้ พระเจ้า เธอเป็นเหรอ?” “เปล่า เก็บความคิดสกปรกของเธอเอาไว้เถอะ” รีบจัดการวางแผนเรื่องราวต่างๆของตนเองเรียบร้อยแล้วจากนั้นก็บอกตัวเองซ้ำๆว่าไม่ต้องทำโอทีในตอนกลางคืน เมื่อเวลาเลิกงานมาถึง รินรดาก็เก็บกระเป๋าเตรียมตัวไป “น่าอิจฉา” Evanพึมพำเบาๆ เพราะว่าเขายังต้องอยู่ทำงานต่อ “ทำดีแล้ว!” รินรดายกมือทำท่าเชียร์ให้Evan จากนั้นEvanก็พดเสียงอิจฉาริษยาและเธอก็รีบออกไป วรรณมองเห็นแผ่นหลังของรินรดา และส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ อดพูดไม่ได้ว่าเป็นวัยรุ่นมันดีจริงๆ รินรดาถึงที่นัดหมายแล้ว แต่ณัชชายังอยู่บนท้องถนนเพราะรถติด ดังนั้นเธอรู้สึกเบื่อและเดินไปร้านแมคโดนัลด์เพื่อซื้อไอติมโคน เดินไปกินไป บนทางเดิน เธอกลับพบกับคนที่เธอไม่อยากเจอมากที่สุด -ติณห์ มองเห็นแค่เพียงด้านหลัง รินรดาก็สามารถรู้ได้ทันทีว่าคนนั้นคือติณห์ ดังนั้นจิตใต้สำนึกเธอบอกให้ซ่อนตัว ดูแล้วติณห์เหมือนกำลังรอใครอยู่ ผ่านไปไม่นาน ผู้หญิงคนหนึ่งก็ออกมาพร้อมกับรอยยิ้มสดใส และคล้องแขนติณห์อย่างไม่เก้อเขิน ทั้งสองคนก็เดินเคียงข้างไปด้วยกัน รินรดามองแผ่นหลังนั่น และในใจกลับรู้สึกหงุดหงิด ถ้าหากว่ามีผู้หญิงคนอื่นที่ใกล้ชิดสนิทสนมกับเขาขนาดนี้ ก็คงจะเป็นจินตนา หัวใจของรินรดาราวกับขวดน้ำส้มสายชูที่ตกลงมา และกลิ่นกระจายเต็มไปทั่วห้าง ในขณะนั้น ก็มีเสียงดังมาจากด้านหลังของรินรดา “ทำไมเธออยู่ที่นี่?” รินรดาเกลียดคนที่โผล่มาจากด้านหลังมากที่สุด ครั้งนี้ก็เช่นกัน ไอติมในมือก็จะหล่นลงไปแล้วเชียว “เฮย โผล่มาจากด้านหลังทำคนอื่นตกใจนะ!” รินรดาเห็นว่าคนด้านหลังคือหมอที่เคยรักษาติณห์และไม่ค่อยเข้มงวด จึงบ่นออกมา “เธอกำลังมองใคร ติณห์?” วิศาลเหลือบมองไปด้านหน้า เห็นติณห์และจินตนาอยู่ไม่ไกล “นี่ ใครบอกว่าฉันมองเขา ฉันแค่มารอคน ไม่มีอะไรทำก็ไปเดินเล่นไป อย่ามาพูดมั่วนะ..” “ใช่ ฉันไม่ได้เห็นคนกำลังแอบ และคอยมองเงียบๆ...” “โอเคโอเค คุณต้องการอะไร!” วิศาลรู้สึกว่ารินรดาน่าสนใจมาก “คุณอกหักเหรอ?” …….. รินรดารู้สึกว่าสายตาคนตรงหน้าไม่มีมารยาทเอาซะเลย ใครก็ตามที่เห็นก็ต้องระวังตัวให้มากขึ้น “ใช่ ทำไม อกหักตั้งแต่ต้นปีไม่ได้หรือไง?” “น่าเสียดาย เพราะจินตนาเหรอ?” “คุณรู้จักเขา?” เมื่อวิศาลพูดชื่อคนนี้ขึ้นมา ใบหน้าก็รู้สึกมีความขัดแย้งขึ้น “รู้จักแน่นอน หลังจากเธอกลับมามีใครไม่รู้จักบ้างล่ะ?” ในแวดวงใหญ่โต การกลับมาของจินตนาเป็นที่รู้กันดี ดังนั้นความประทับใจของวิศาลที่มีต่อจินตนาไม่ค่อยจะดีนัก แต่ในฐานะเพื่อนของติณห์ จึงไม่สามารถพูดอะไรได้ ดังนั้นเขาจึงได้แต่เก็บไว้ในใจ แต่กับรินรดาคงไม่เป็นไร ดังนั้นวิศาลจึงพูดออกมา “คนคนนี้มีจิตใจที่ลึกเกินจะหยั่งรู้ ก่อนหน้านี้ไม่เคยรู้สึกเช่นนี้ แต่กลับมาครั้งนี้รู้สึกเหมือนเปลี่ยนไปเป็นคนละคน...” รินรดานิ่งเงียบและไม่พูดอะไรต่อ จิตใจลึกเกินจะหยั่งรู้แล้วอย่างไร ติณห์ชอบก็พอแล้ว “ไอยา พูดจริงนะ วันนั้นฉันเห็นเธอเฝ้าติณห์ข้างเตียง ฉันคิดว่าติณห์เป็นคนเดินออกมา...” รินรดาไม่ได้พูดอะไร และนึกถึงความหมายของการมีอยู่ของเธอ “ฉัน ฉันเป็นเพียงแค่คนที่เขาหามาแทนจินตนา” วิศาลเหลือบมองรินรดา น้อยคนมากที่รู้ว่าตัวเองเป็นตัวแทนแล้วยังใจเย็นอยู่เช่นนี้ “งั้นเธอ...” “ฉัน? ฉันไม่เป็นไร....” รินรดาตอบอย่างใจเย็น แต่มีมุมหนึ่งในใจรู้สึกเจ็บปวด “เธอนี่สุดยอดจริงๆ” วิศาลพูดด้วยความจริงใจ “เธอล่ะ? เธอมาทำอะไรที่นี่?” “ฉันมาออกเดตน่ะ” เมื่อพูดจบ ก็เห็นผู้ชายคนหนึ่งท่าทางเย็นชาเดินเข้ามา มองเห็นวิศาลและรินรดายืนอยู่ด้วยกันมีท่าทางไม่พอใจเล็กน้อย “นี่คนที่รอมาแล้ว” วิศาลพูดพร้อมโบกมือให้คนนั้น “สาธกา ทางนี้” “คุณ...คุณคือ...” “อ่าฮะ” วิศาลยักไหล่และเดินไปยืนกับสาธกา เขาเดินไปเดินครึ่งทางแล้วหันกลับมาพูดกับรินรดา “ถ้าฉันต้องเลือกอย่างใดอย่างหนึ่ง ฉันเลือกคุณ” การโดนคนตอบกลับอย่างไม่ทันตั้งตัวรินรดาจึงตอบกลับอย่างเชื่องช้าว่า “ขอบคุณ” “ต้องไปแล้ว” สาธกานั้นเหมาะสมเป็นชื่อเขาจริงๆ ทั้งพูดน้อยและเย็นชา ไอยา น่าเสียดาย หนุ่มหล่อทุกคนล้วนมีแฟนเป็นผู้ชาย รินรดาเสียใจอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็มีโทรศัพท์ดังขึ้นเป็นสายของณัชชา “ไหนรินรดาบอกว่าเจอกันที่ลุงแมคโดนัลล์ไง? เธอไปไหน?” รินรดามองเวลาบนโทรศัพท์มือถือและพบว่าตัวเองได้สายมากแล้ว “ขอโทษ ขอโทษ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้ ฉันคือว่า....หลงทางน่ะ” ……. “มาเดี๋ยวนี้ เธอก็รู้ฉันอารมณ์ไม่ค่อยจะดี” เมื่อพูดว่าอารมณ์ไม่ค่อยจะดี ถ้าหากรินรดาไปปรากฏต่อหน้าณัชชา ณัชชาจะอ้าแขนและกอดเธอ “แย่จริงๆ ได้ยินมาว่าเธออกหักแล้ว” ….ณัชชาเธอเป็นเพื่อนที่ดีจริงๆ “งั้นเธอจะทำไงล่ะ?” “เช่นนั้นพี่สาวจะพาเธอไปกินกินแล้วก็เที่ยวเที่ยวไง” ณัชชาพูดและเดินผ่านรินรดา “ที่แรกจะไปไหนกัน?” เนื่องจากรินรดาเพิ่งบังเอิญเจอติณห์ในห้าง ดังนั้นเธอจึงไม่อยากเข้าไปในตอนนี้ “ไปหาอะไรกินฝั่งตรงข้ามกัน” ณัชชาขมวดคิ้วและมองไปยังร้านอาหารที่ค่อนข้างจะสกปรกฝั่งตรงข้าม “เธอกลัวฉันจะเลี้ยงเธอไม่ได้หรือไง?” “ฉัน ฉันจะเลี้ยงเธอไม่ไหว” รินรดากล่าวและลากณัชชาเพื่อที่จะข้ามไปอีกฝั่ง “งั้นไม่กินแลคโดนัลล์ล่ะ?”