บทที่ 85 ฉันอยากตัดขาดกับคุณ

บทที่ 85 ฉันอยากตัดขาดกับคุณ รินรดาเองก็ไม่ได้อยากพูดถึงติณห์ และตอนนี้พวกเธอก็แยกกันแล้ว ไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้อีกแล้ว “รินรดา!” “พอแล้ว ฉันรู้ว่าเธอโกรธ พวกเราไม่ต้องสนใจเขา คนเลวคนนั้น ไม่คู่ควรเลย” รินรดาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นคำพูดที่ให้ตัวเองฟังหรือให้ณัชชาฟัง “ใช่ ก็แค่คนเลว หน้าไม่อาย....” ณัชชาใช้แรงของเธอดุด่าติณห์ อีกด้านหนึ่ง หลังจากที่เปิดห้องให้จินตนาเรียบร้อยแล้วติณห์ก็จามอย่างหนัก “ให้ตาย ใครนินทาฉันลับหลัง?” ในขณะที่ณัชชายังคงดุด่าอยู่ พวกเขาก็ถึงบ้านกันแล้ว “ที่นี่คือที่บรรพตให้เธอพักอาศัยชั่วคราวเหรอ? มันหรูหราจังเลย.......” รินรดามองณัชชาอย่างช่วยไม่ได้ “ตอนเด็กๆเธอก็เคยมาไม่ใช่เหรอ...” “ตอนเด็กๆจะไปเข้าใจเรื่องแบบนี้ได้ไง ตอนนี้โตแล้วก็พบว่าสิ่งเหล่านี้มีค่าจริงๆ” เมื่อได้ยินเธอพูดเช่นนั้น รินรดาก็เดินเข้ามา “ยกตัวอย่างเช่น?” “เธอมองเห็นภาพวาดนี้ไหม?” ตอนเด็กบรรพตโกหกฉันว่าเป็นของปลอม จากนั้น เธอดูตรงนี้ ทุกครั้งที่นัดวาดภาพวาดเสร็จเขาก็จะลงชื่อเอาไว้ “จะบอกว่านี่คือของจริง?” รินรดารู้จักศิลปินคนนี้ ภาพเขียนของเขาเกือบจะหายไปหมดแล้ว และที่มีอยู่ในตลาดทั้งหมดก็เหมือนจะเป็นของปลอม “อ่าฮะ” ณัชชาพยักหน้า “แบบนี้เธอเข้าใจแล้วหรือยัง?” “ดังนั้นเธอมานอนกับฉันเพื่อสร้างปัญหาใช่ไหม?” เป็นเพราะว่าโตมาด้วยกัน จึงอ่านจิตใจกันออก “ไอยา นี่ไม่ใช่..มองดูเธอคือสิ่งสำคัญ อันนี้คือเรื่องรอง” รินรดาเข้าใจคำแก้ตัวและเข้าใจ ดังนั้นเธอจึงมองอย่างไม่แสดงดีหน้าใดๆ “เธอค่อยๆดูเถอะ ฉันขึ้นไปข้างบนก่อน” “รอด้วย รอด้วย ฉันอยากขึ้นไปดูห้องนอน” “ได้โปรดคุณผู้หญิง ฉันไม่ได้นอนห้องใหญ่ ไม่มีอะไรน่าดูหรอก...” ตอนแรกที่รินรดาเข้ามาและมองดูห้องนอนตามใจชอบ กลับพบว่าบ้านนี้มีห้องรับแขกเยอะมาก “รินรดาเธอโง่เหรอ บ้านที่นี่ให้เธอและไม่มีใครอยู่เลย ทำไมเธอไม่นอนห้องใหญ่?” “ฉันกลัวฝันร้าย” รินรดาพูดอย่างเบาๆ หลังจากนั้นก็ปิดประตูห้องน้ำลง “ไอยา หนุ่มสาวสมัยนี้ ไม่กล้าหาญเลย” ณัชชาพูดจบเธอก็ล้มตัวลงนอนบนเตียง และเงยหน้าข้นก็มองเห็นแมงมุมตัวหนึ่งที่กำลังสร้างใยลงมาตรงหน้าเธอ “อ๊ากกกกกกกกกกกก รินรดา มีแมงมุม!!!” “หยุดก่อกวน ที่นี่จะมีแมงมุมได้ไง?” …….. “คืนนี้ฉันนอนกับเธอ....” ณัชชาน้ำตาคลอและมองรินรดาอย่างขมขื่น “จบแล้วจริงเหรอ?” เช้าวันต่อมา รินรดาตื่นขึ้น ณัชชายังคงง่วงเงียนอนหลับอยู่ “รินรดา ทำไมเธอตื่นเช้าขนาดนี้ ยังเช้าอยู่เลย...” รินรดาที่แต่งตัวเรียบร้อยแล้วพูด “ฉันต้องไปทำงานเข้าเก้าโมงและเลิกห้าโมงเย็น วันนี้เธอไม่ทำงานเหรอ?” “ไม่.....” ณัชชาพูดเพียงแค่ครึ่งและนึกขึ้นได้ว่าวันนี้ยังมีเวรอยู่คลินิกผู้ป่วยนอกและรีบตื่นขึ้นทันที “ฉันฉันฉันฉัน ฉันต้องตื่นแล้ว”