บทที่ 86 ฉันอยากตัดขาดกับคุณ

บทที่ 86 ฉันอยากตัดขาดกับคุณ ในที่สุดณัชชาก็ตื่นขึ้นและรีบร้อนแต่งตัว “ทำไมฉันรู้สึกว่าเธอตื่นนอนไม่น่ากลัวเท่าตอนนอนนะ?” รินรดาพูดอย่างเงียบๆ จากนั้นก็เตรียมตัวลงไปด้านล่าง “ที่บ้านนี้ไม่มีอาหารเช้า อาหารเช้าของเธออาจเป็นตอนอยู่บนท้องถนน” สิ้นคำพูดประตูบ้านก็ถูกเปิดออก ในเช้าตรู่มองเห็นความงามของภูเขาน้ำแข็งใบหน้าก็เปี่ยมล้นด้วยความสดใส ไม่ต้องพูดถึงเรื่องอาหารเช้า ........... “ณัชชา เธอรีบลงมาแล้วมาอธิบายให้ฉันเข้าใจ!” ณัชชาเหล่ตามองในขณะที่เพิ่งจะล้างหน้าบ้วนปากเสร็จ ก็ได้ยินเสียงตะโกนของรินรดา ราวกับว่ามีอะไรเกิดขึ้น “มาแล้วมาแล้ว” เธอพูดพร้อมวิ่งลงมา ที่แท้เธอตกใจเพราะเรื่องวรภัทรนำอาหารเช้ามาให้ “มีอะไร หลังจากนี้เดี๋ยวก็ชิน” พูดพร้อมกับเปิดประตูแทนรินรดา และให้วรภัทรเข้ามา “ฉันไม่ได้หมายถึงเรื่องนี้ ฉันหมายถึง พวกเธอคบกันเหรอ? ตั้งแต่เมื่อไหร่?” ณัชชาทำท่าเขี่ยหู “ไม่นานมานี้” “เธอไม่บอกฉันเลย ณัชชา ฉันจะบอกเธอ ฉันจะตัดขาดจากเธอ!” “ฉันเห็นเธอเพิ่งจะอกหักมันคงไม่ดีถ้าหากบอกเธอ ไม่งั้นคงจะเหมือนเพื่อนคนนี้ตอกย้ำซ้ำเติมเธอ” “จากนั้นเธอก็ให้คนของเธอเอาข้าวเช้ามาส่งที่นี่น่ะเหรอ?” “ฉันไม่ได้บอกให้เขามา เธอไม่เชื่อก็ถามเขาได้” วรภัทรไม่แสดงสีหน้าใดๆแต่หยักหน้าเบาๆ “ฉันสับสนกับพวกเธอทั้งสองคนแล้ว ไปไปไป ไปเลย!” รินรดาสบถด้วยความโกรธ “โกรธจนแทบจะบ้าแล้ว” ณัชชากอดเธอและยิ้มให้ จากนั้นก็หยิบอาหารเช้าให้กับเธอ “กินตอนที่ยังร้อนๆ” จากนั้นก็ดึงมือวรภัทรออกห่างจากรินรดาที่ทำสีหน้าไร้อารมณ์ “จริงๆแล้วเธอ....” รินรดามองด้านหลังของพวกเขาทั้งสอง และค่อยๆยิ้มออกมา และมองเห็นความปรารถนาของเธอจริงๆแล้วเธอมีความสุขมากกว่าใครๆ แต่เพราะว่าอาหารเช้านี้ รินรดากินเข้าไปหนึ่งคำก็อ้วกออกมา “วรภัทรเธอทำเองเหรอ?” หลังจากที่แก้ไขปัญหาเรื่องอาหารเช้าแล้วรินรดาก็ไปทำงานโดยรถไฟฟ้าใต้ดิน ในตอนเช้าขนาดนี้ก็ยังคงคิดถึงเรื่องราวของเมื่อวานที่เจอตรงหน้าประตูโรงแรม เฮ้อ ติณห์ หวังว่าเขาจะได้รับในสิ่งที่หวังไว้ เช่นนี้ตัวเธอเองก็จะไม่เจ็บปวดมากไป เมื่อถึงบริษัท รินรดามองเห็นวรรณที่กำลังหลับอยู่บนโต๊ะทำงาน เขาหลับไม่สนิทนักราวกับว่าเพิ่งจะหลับไปได้ไม่นาน รินรดาปรับระดับอุณหภูมิของเครื่องปรับอากาศอย่างเงียบ ๆ และหยิบโค้ทของเขาที่วางอยู่บนโต๊ะไปคลุมให้กับเขา เมื่อเสร็จเรียบร้อยแล้ว รินรดาจึงกลับไปที่นั่งของตัวเอง หลังจากนั้นก็หยิบสิ่งของออกมาและวางไว้บนโต๊ะ เมื่อวางเสร็จ Evan ก็เพิ่งจะเข้ามาทำงาน เขาไม่ได้มองวรรณที่กำลังหลับอยู่ ดังนั้นเขาจึงผิวปากและบ่นให้รินรดาฟัง “เธอนี่ดีจริงๆๆ เมื่อวานก็เลิกงานเร็ว ฉันรู้สึกเศร้าหมอง ฉันทำโอทีจนถึงตีหนึ่งถึงจะเสร็จ...” “ทำไมนานขนาดนั้น?” “ทำไงได้ วรรณสั่งมาน่ะสิ ฉันจึงต้องทำ” “ชู่ว...” รินรดาแสดงท่าทีให้เขาเบาเสียงลง จากนั้นก็ชี้ไปที่วรรณที่กำลังหลับอยู่ Evan ทำท่าทางราวกับอยากจะตาย จากนั้นก็รีบวิ่งไปนั่ง แกล้งทำเป็นว่ากำลังจริงจัง และรักในการทำงานมาก รินรดาหัวเราะขึ้นทันที ไม่นานนัก วรรณก็ตื่นขึ้น แต่เขากลับท่าทางราวกับไม่รู้เรื่องอะไร แต่เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยจากนั้นก็หยิบเสื้อคลุมออก รินรดาเห็นเขาตื่นแล้ว ก็รีบไปวิ่ง ตามคำพูดของEvanว่ามีเสน่ห์เหมือนกับซูสีไทเฮา “ไป!” รินรดาพูดกับวรรณตามปกติ จากนั้นEvanก็พูดประโยคไร้สาระไปสองสามประโยค แต่เธอคิดไม่ถึงว่าปัญหาจะมาหาเธอในไม่ช้า ติณห์ที่ไม่รู้ว่ามายืนอยู่หน้าประตูตั้งแต่เมื่อไหร่ ใบหน้าเขาดูมืดมนและมองรินรดาที่กำลังหัวเราะอยู่กับEvan “รินรดา ออกมาหน่อย ฉันมีธุระกับเธอ” Evanมองใบหน้าที่ดุดันของคนที่กำลังตามหารินรดา แต่เขาหล่อมาก และรู้สึกสงสัยว่าให้รินรดาออกไปทำไม “ศัตรูเธอเหรอ?” เขาถามเสียงเบา รินรดาส่ายหน้า ไม่เพียงแต่เป็นศัตรูแต่ยังเป็นคนที่เธอแอบรักอีกด้วย ตั้งแต่เมื่อวาน รินรดาก็ตั้งใจจะไม่เข้าใกล้ติณห์อีก แต่อยากจะห่างกลับยิ่งใกล้กันมากขึ้น ดังนั้นเมื่อได้เห็นว่าติณห์กำลังยืนอยู่หน้าประตูสำนักงานของเธอ รินรดาจึงอยากจะซ่อนตัว แต่ยังไม่ทันได้ซ่อนตัวเธอก็โดนจับได้ซะแล้ว “เธออยากจะหลบหน้าต่อไปเหรอ ฉันก็จะคิดหาวิธีแยกณัชชากับพี่ชายฉัน!” เดิมทีติณห์เองก็หล่อมากอยู่แล้ว ยืนอยู่ในฝูงชนก็ดูเป็นที่จับตามอง และนี่ยืนอยู่หน้าประตูสำนักงานและพูดคุยกับคนในสำนักงานอีก ดังนั้นทุกคนก็มองไปยังรินรดา มาอีกแล้ว น่ารำคาญจริงๆ รินรดาอดทนไว้แต่ระงับไม่ไหวแล้ว “มองอะไร! มองหา!” ฝูงชนที่โดนรินรดาตะโกนใส่ต่างก็แยกย้าย แต่กับคนที่อยู่ตรงหน้าประตู รินรดายอมรับว่าตนเองทำอะไรเขาไม่ได้ ดังนั้นเธอจึงยืนขึ้น และเตรียมพร้อมที่จะออกไป แต่กลับโดนวรรณคว้าเอาไว้ “เจ้านาย?” “เธอรอนี่ ฉันจะออกไปดูก่อน” วรรณเดินออกไปถึงหน้าประตูและมองติณห์อย่างละเอียด ทันใดนั้นราวกับพบเจออะไรบางอย่าง สีหน้าของเขาก็เริ่มเปลี่ยนไปเป็นสีหน้าที่ซีดขาว “คุณคือใคร?” ติณห์เหลียวมองเขาอย่างเหยียดหยาม “เรียกรินรดาออกมาหาฉัน” เมื่อติณห์พูดจบ สีหน้าของวรรณก็กลับมาเป็นปกติ และตอบกลับอย่างเย็นชา “มาหาเธอมีเรื่องอะไร?”