บทที่ 87 ความรู้สึกที่ไม่ถูกต้อง

บทที่ 87 ความรู้สึกที่ไม่ถูกต้อง “ไม่ได้จะมาหาคุณ เรียกเธอออกมา ฉันเห็นเธอแล้ว คุณอย่ามาขวาง” วรรณพูดด้วยสีหน้าที่ไม่สบอารมณ์ “ขอโทษด้วย พนักงานของฉันกำลังทำงาน ไม่สามารถออกมาพบได้” ติณห์เพิกเฉยต่อวรรณ เขาจ้องมองไปยังรินรดาผู้ที่ยังซ่อนตัวอยู่ในออฟฟิศ “ฉันจะบอกให้นะ ฉันจะนับถึงห้า ถ้าเธอยังไม่ออกมาอีก ฉันจะไปจัดการ” รินรดาตกหลุมพราง เธอกลัวว่าวรภัทรและณัชชาจะต้องแยกจากกัน ดังนั้นเธอจึงก้าวไปทีละก้าว และในที่สุดในการนับครั้งสุดท้ายเธอก็หยุดตรงหน้าเขา “มาหาฉันมีธุระอะไร?” ติณห์มองวรรณที่อยู่ด้านข้างอย่างจงใจ “ไปพูดตรงอื่น” รินรดาหมดหนทาง จึงทำได้เพียงเดินออกมาพร้อมติณห์ และทั้งสองก็อยู่ในที่ที่ปลอดคน หลังจากยืนแล้ว รินรดาก็รู้สึกตัวว่าควรเว้นระยะห่างกับติณห์ไว้หน่อย “มาหาฉันมีธุระอะไร” “รินรดา ทำไมเธอถึงต้องจากไป” คำถามนี้ รินรดาอยากจะหัวเราะ “ติณห์ คุณคือคนที่ควรจะรู้มากที่สุดว่าทำไมฉันถึงต้องจากไป? ไม่มีใครหรอกนะที่ชอบเป็นตัวแทน” “ฉันไม่ได้ให้เธอเป็นตัวแทน....” ติณห์อยากจะอธิบาย แต่คิดไม่ถึงว่ารินรดาไม่อยากจะฟังเขาเลย “ภาพวาดในห้องหนังสือของคุณ ยังคงมีรูปนั้นอยู่ คุณบอกฉัน ทำไมดวงตาของพวกเราช่างดูเหมือนกัน” คำพูดนี้ติณห์ไม่รู้จะตอบอย่างไร ทำได้เพียงแค่พูดอย่างใจเย็น “ฉันไม่ได้ให้เธอเป็นตัวแทนเลยจริงๆ” “ติณห์ ไม่ว่าจะพูดอย่างไร คุณก็ไม่ชอบฉันอยู่แล้ว คนที่คุณชอบมาโดยตลอดคือคนคนนั้น จินตนา ดังนั้นตอนนี้เธอกลับมาแล้ว ฉันก็ควรจะต้องไป” ติณห์ไม่พูดอะไร เขาก้าวเข้าใกล้รินรดามากยิ่งขึ้น จากนั้นในตอนที่รินรดาไม่มีการโต้ตอบใดๆ เขาจึงกอดเธอไว้ “เธอก็คือเธอ เธอไม่เหมือนกับเขา...” ติณห์พูดใกล้ๆหูของรินรดา ทำให้หูของรินรดาเปลี่ยนเป็นสีแดง ยิ่งไปกว่านั้นปลายจมูกของเธอได้กลิ่นน้ำหอมที่คุ้นเคยของติณห์ ทำให้รินรดาจึงปฏิเสธเขายากยิ่งขึ้นไปอีก “ติณห์ คุณปล่อยฉันก่อน เรามาคุยกันก็คือคุยกัน อย่าแตะเนื้อต้องตัว” ติณห์ทำตัวราวกับเด็กโง่ และกอดรินรดาไม่ยอมปล่อย “ฉันไม่ปล่อย ถ้าฉันปล่อย เธอก็จะหนีไปในที่ที่ฉันหาเธอไม่เจออีก” “ติณห์ โตขนาดนี้แล้วนะ เป็นผู้ใหญ่หน่อยได้ไหม?” “ถ้าการเป็นผู้ใหญ่แล้วทำให้สูญเสียเธอไป ฉันก็ไม่อยากทำ” รินรดาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าติณห์ไปเรียนรู้คำพูดหวานๆแบบนี้มาจากไหน พูดแล้วเธอก็ขนลุกไปหมด “โอเคโอเคโอเค ฉันยอมคุณแล้ว คุณปล่อยก่อน ฉันจะไม่ไปไหนด้วย” ร่างกายบอบบางที่อยู่ในเงื้อมมือของติณห์ และไม่ฟังในสิ่งที่รินรดากำลังพูด และในวินาทีถัดมา ติณห์รู้สึกว่ารินรดานั้นน่ารำคาญ และใช้ปากปิดปากของเธอไว้ รินรดาใช้มือข้างหนึ่งกำเสื้อของติณห์ไว้ ร่างกายกลับรู้สึกหมดแรงและจะล้มลง ติณห์จึงใช้มือข้างหนึ่งจับเอวเธอไว้ และใช้มืออีกข้างหนึ่งจับศีรษะของเธอ และเพิ่มสัมผัสให้นุ่มลึกขึ้นไปอีก รินรดารู้สึกว่าพลังของเธอได้หมดลงไปแล้ว และตอนนี้ทุกอย่างกำลังหมุนรอบไม่รู้ว่าควรทำอย่างไร ดังนั้นเธอจึงต้องยึดตัวเองไว้กับร่างกายของติณห์ และให้เขาทำตามอำเภอใจ ให้เขารู้ว่าเธอคิดถึงเขามากเท่าไหร่ หลังจากจูบเสร็จแล้ว ติณห์ก็ไม่ยอมปล่อยให้เธอเป็นอิสระ เขาจับหน้าเธอไว้และพูด “อย่าหนีฉัน เรามาคุยกันดีๆ โอเคไหม?” เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ใบหน้าของรินรดาก็กลับมาเป็นปกติ “คุณมาหาฉันทำไม ฉันกับคุณไม่มีอะไรต้องคุยกันแล้ว” ยิ่งไปกว่านั้นในเวลานี้ก็ยังมีจินตนา ติณห์มองไปยังสายตาของแมวน้อยที่ออดอ้อน จากนั้นก็กลับมาโหดเหี้ยมอีกครั้ง สิ่งนี้ทำให้รู้สึกตลกเล็กน้อย “อ่าฮะ เธอสนใจจะฟังเรื่องราวของฉันไหม?” รินรดาตอบอืมในลำคอ “คุณพูดฉันก็ฟัง” ติณห์เริ่มระลึกถึงอดีตของเขาที่เต็มไปด้วยฝุ่น “เมื่อนานมาแล้วฉันเจอจินตนาที่อเมริกา ในตอนนั้นเธอเองก็มีแฟนอยู่แล้ว และตอนนั้นฉันก็แอบชอบเธอ” “แล้วรูปภาพของพวกคุณแล้วก็ข้อความต่างๆ” รินรดาพูดเตือนเขาอย่างเย็นชา “ฟังฉันก่อน” “และไม่นานเธอก็เลิกกับแฟนของเธอ ดังนั้นจึงมาเล่นกับฉัน รูปภาพของเราก็ถ่ายในตอนนั้น เธอไม่สังเกตหรือว่าทรงผมมันเปลี่ยนไป?” รินรดานึกย้อนกลับไปคิดก็เป็นเช่นนั้น “เล่าต่อ” “ฉันรู้สึกผิดต่อเธอ เพราะว่าเธอได้ช่วยชีวิตฉันไว้ในกองเพลิง ดังนั้นฉันคิดเสมอว่าเธอตายเพื่อช่วยชีวิตฉันและฉันก็รู้สึกผิด” “อือ แล้วตอนนี้ล่ะ?” “ถึงแม้ว่าตอนนี้เธอจะกลับมาแล้ว แต่ฉันมักจะรู้สึกว่าเธอแตกต่างจากก่อนหน้านี้ ฉันไม่สามารถบอกได้ว่าตรงไหน เธอรู้ไหมว่าเมื่อฉันอยู่กับเขา ฉันคิดถึงเธอตลอดเวลา” “เมื่อวานฉันเห็นคุณและเขาไปโรงแรมด้วยกัน เห็นตอนที่อยู่หน้าโรงแรมและพวกคุณสองคนก็เข้าไปด้วยกัน อย่าพยายามปฏิเสธ” ติณห์ยิ้มเจื่อน “ถ้าฉันบอกว่าฉันแค่ไปเปิดห้องให้เธอ และฉันไม่ได้เข้าไปด้วย เธอเชื่อไหม?” ใบหน้าของรินรดาเขียนคำว่าไม่เชื่อเอาไว้ “ถ้าเธอไม่เชื่อไปดูกล้องวงจรปิดได้ ฉันไปแค่เปิดห้องให้เธอจริงๆ เธอทะเลาะกับที่บ้าน ไม่มีเงินไม่มีบัตรประชาชน ดังนั้น....”