บทที่2 (2)

“ไม่ค่ะ หน้าที่แค่นี้สบายมาก” “เรา...จะอยู่กันอย่างเพื่อน” “ขอบคุณค่ะ” ปานพรก้มหน้าลงมองมือของตัวเองก่อนจะเงยหน้ามองคนใส่แว่น “ขอบคุณมากนะคะที่ตามหมอมารักษายาย” “ไม่เป็นไรถือว่าช่วยๆ กัน แต่เธอไม่ต้องคิดมากนะที่ฉันให้เธอกับยายอยู่ที่ชั้นล่าง เพราะคิดดูแล้วยายของเธอคงจะสะดวกสบายกว่าอยู่ชั้นบนที่ต้องขึ้นลงบ่อยๆ” “ค่ะแค่นี้ก็ไม่รู้จะขอบคุณคุณกับครอบครัวอย่างไรแล้ว” “เธอคงรักยายมาก” เขาเอ่ยเสียงนุ่ม “ค่ะรักมาก ยายเป็นญาติคนเดียวที่ฉันมี” “โอ๊ย” อยู่ๆ ชายหนุ่มร้องโอดโอยพร้อมกับยกขาที่ห้อยขึ้นมา “คุณเป็นอะไรหรือคะ” อารามตกใจหญิงสาวรีบจับเท้าของเขา แต่ทำอย่างไรไม่ทราบกลายเป็นว่าเขาหงายท้องลงไปนอนหงายอยู่บนเตียงโดยมีร่างบางของเธอเกยทับเกือบครึ่งตัว “อ่ะ” ปานพรชะงักงันเกิดอาการร้อนวูบไปทั้งร่างเหมือนดั่งว่าโดนไฟฟ้าช็อตก็ไม่ปาน มือใหญ่ลูบโลมไล้ไปทั่วแผ่นหลังของหญิงสาวอัตโนมัติ ดวงตาภายใต้แว่นหนาแวววาวรู้สึกชอบใจกับความน่ารักของคนนอนทับ “ขะขอโทษค่ะ” เธอรีบผละออกจากอกกว้าง “ไม่เป็นไรฉันเองก็ต้องขอโทษเธอด้วย เอาล่ะฉันอยากกลับห้องไปอาบน้ำ เธอช่วยพาฉันไปอาบน้ำที” หญิงสาวตาโตกับคำว่าพาไปอาบน้ำ แต่เมื่อเขาขยับตัวลุกขึ้นยืนเธอก็จำใจต้องลุกมาประคองเขา แค่ถูกตัวของเขาเพียงภายนอกเธอก็ร้อนเหมือนโดนไฟดูด นี่ต้องไปอาบน้ำให้เขาเธอจะเป็นอย่างไรหนอปานพร ภควัฒน์ยิ้มที่ดวงตาเขากำลังขำสาวน้อยที่ประคองเขาอยู่ข้างกาย ใบหน้าของเธออมเลือดฝาดสีชมพูอย่างเห็นได้ชัด เธอคงกำลังจินตนาการถึงการอาบน้ำให้เขา เดินขึ้นบันไดมาถึงหน้าห้องหนึ่ง เขาก็บอกเธอว่าถึงแล้ว “เธอกำลังสงสัยล่ะสิว่าทำไมฉันถึงรู้” “ก็...นิดหน่อยค่ะ” “เธอไม่ต้องสงสัยไปหรอก ฉันนับก้าวเอาน่ะ” “อ้อค่ะ” เปิดประตูห้องเขาเข้าไปหญิงสาวอยากจะร้องว้าว ห้องนอนคนๆ เดียวทำไมทั้งกว้างทั้งใหญ่ ช่างสมกับเป็นห้องคนรวยจริง ขนาดห้องที่เธอกับยายอยู่ว่าใหญ่แล้วยังแพ้ห้องนี้หลุดลุ่ย “ห้องของฉันใหญ่มากไหม” เขาถาม “ค่ะ ใหญ่มาก” “ฉันเตรียมไว้อยู่กับเมีย เธออยากจะมาอยู่ด้วยไหม” “หือ คุณพูดเล่นหรือคะ” “เห็นหน้าตาฉันเป็นคนขี้เล่นเหรอไง” เจอคำตอบแบบนี้หญิงสาวถึงกับไปไม่เป็น ชักจะรู้สึกทะแม่งๆ กับงานนี้ซะแล้วสิ “คิดอะไรอยู่ เงียบไปทำไม” “ไม่ได้คิดอะไรค่ะ ถะถึงห้องน้ำของคุณแล้วฉันต้องทำอย่างไรต่อหรือคะ” หญิงสาวยืนกอดแขนของเขาเก้กัง “เธอก็ถอดเสื้อกางเกงให้ฉันสิ แล้วเอาผ้าเช็ดตัวมานุ่งให้แทน” เขาบอก “อ่าค่ะ” หญิงสาวนิ่วหน้าแต่ก็รีบลงมือทำให้เขา เธอพยายามตั้งสมาธิจิตใจจดจ่ออยู่กับกระดุมเสื้อเชิ้ตตรงหน้า แม้ว่าจะพยายามไม่ให้จิตใจวอกแวกแต่สองมือก็อดสั่นไม่ได้ กระดุมห้าเม็ดหญิงสาวใช้เวลาปลดถึงห้านาที ชายหนุ่มขยับแขนให้เธอถอดเสื้อได้ถนัด และระหว่างที่ปานพรถอดเสื้อเขาก็ถือโอกาสมองสำรวจกิริยาอาการของหญิงสาวไปด้วย ยิ่งเห็นเขาก็ยิ่งชอบยิ่งใกล้ชิดเขาก็ยิ่งเกิดความรัก หญิงสาวหันซ้ายหันขวาพยายามจะไม่มองแผงอกกว้างของเขาตรงๆ แต่กระนั้นสายตาเจ้ากรรมก็อดไม่ได้ที่จะคอยเหลือบมอง “ถะถอดเสื้อเสร็จแล้วค่ะเหลือกางเกง” “ฮื่อ” เขารับคำในลำคอพยายามเหลือเกินที่จะไม่ปล่อยเสียงหัวเราะออกมา เธอรีบไปหยิบผ้าเช็ดตัวที่แขวนอยู่บนราวข้างตู้เสื้อผ้าด้วยหัวใจที่เต้นระรัว เฝ้าบอกกับตัวเองว่าให้ใจเย็นๆ ให้คิดเสียว่าเขาเป็นเด็กชายตัวเล็กๆ แถมยังพิการสายตาที่เธอต้องดูแล “พันผ้าเช็ดตัวก่อนนะคะ” หญิงสาวฝืนใจรีบวาดแขนสองข้างไปรอบเอวหนา พันผ้าขมวดปมผิดๆ ถูกๆ อยู่ครู่ใหญ่ก็เสร็จ จากนั้นจึงเอื้อมมือไปปลดตะขอกางเกงขาสั้นแค่เข่าสีน้ำตาลของเขาออก ก่อนจะใช้ปลายนิ้วจับขอบกางเกง “เธอรังเกียจฉันมากเลยใช่ไหมปานพร ฉันแค่ตาบอดไม่ได้เป็นโรคอะไรที่ติดต่อเพียงแค่สัมผัส” เขาถามเสียงแข็งอยู่เหนือศีรษะของเธอ “เธอไม่ต้องทำท่าขยะแขยงฉันขนาดนั้นก็ได้ “ปะเปล่าค่ะ ฉันไม่ได้รังเกียจ”