บทที่ 88 ความรู้สึกที่ไม่ถูกต้อง

บทที่ 88 ความรู้สึกที่ไม่ถูกต้อง “ไม่ว่าจะพูดอย่างไร พอเธอมีปัญหษเธอก็นึกถึงคุณนั่นคือปัญหา ยิ่งไปกว่านั้นคือคุณหล่อขนาดนี้...” ประโยคสุดท้ายรินรดาพูดเสียงเบามาก แต่กลับได้ยิน “เธอกำลังหึงเหรอ?” “ตลก ฉันต้องหึงเหรอ?” น้ำเสียงหงุดหงิดของเธอก็สูงขึ้น “ปัญหาของคุณยังค้างคาอยู่ อย่ามาหาเรื่องฉัน” ใบหน้าของติณห์รู้สึกยากลำบาก “ฉันมาหาเธอ เพื่ออธิบายให้เธอฟัง อธิบายด้วยการพูดดีๆ ทำไมเธอยังไม่เชื่อกันอีก?” “ไม่ใช่ว่าไม่เชื่อ ติณห์ แต่ว่าฉันไม่มีวิธีเชื่อคุณได้แล้ว ฉันไม่อยากเชื่อในสิ่งที่คุณพูดดังนั้นอย่ามาหาฉันอีก ทำให้เหมือนเราจบกันไปแล้ว สัญญาของเราก็สิ้นสุดแล้ว โอเคไหม?” ใบหน้าของติณห์โมโหจนแทบเปลี่ยนสี “ถ้าเธอต้องการแบบนั้น รินรดา เธอจะเชื่อหรือไม่เชื่อฉันก็จะจัดการเธอที่นี่ ฉันจะทำให้เธอไม่สามารถพึ่งพาใครได้สุดท้ายเธอต้องกลับมาหาฉัน!” รินรดาได้ยินเช่นนั้นและมองไปยังติณห์อย่างไม่เชื่อ “คุณบ้าไปแล้วเหรอ?” “ใช่ ฉันบ้าไปแล้ว ตั้งแต่ฉันรู้ว่าจินตนายังมีชีวิตฉันก็บ้าไปแล้ว และกลับไปก็ไม่เจอเธออีกฉันยิ่งบ้ามากกว่าเดิม ดังนั้นฉันจึงเป็นบ้ามานานแล้ว เธอจะทำไงส่งฉันไปโรงพยาบาลไหม?” รินรดามองติณห์อย่างเย็นชา “ฉันไม่ได้จะสนใจหรือใส่ใจคุณแล้ว” “เธอไปไม่ได้ วันนี้ถ้าเธอไม่เชื่อฉัน ฉันจะไม่ให้ไปไหนทั้งนั้น” “ปล่อยฉัน ติณห์ เธอบ้าไปแล้ว!” รินรดาเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาและเธอถึงมีปากเสียงกัน ดูเหมือนว่าพวกเขาทั้งสองจะผูกพันแต่อีกคนกลับกระโดดออกไป “โอเคโอเค ไม่พูดแล้ว ติณห์ ปล่อยฉันก่อน ฉันไม่ไปไหนทั้งนั้น” รินรดาเหนื่อยและเสียงเธอก็อ่อนลงกะทันหัน “เราอย่ามาทะเลาะกันที่นี่เลย ที่นี่คือที่ทำงานฉัน” “ถ้าเธอต้องการร ฉันสามารถหาสถานที่แบบนี้ได้อีกนับร้อย” “คุณรู้ว่าฉันไม่ได้พูดถึงเรื่องนี้!” “งั้นเธอก็ควรจะรู้ว่าฉันไม่ได้สับสน” รินรดาถอนหายใจ และลดมือของเธอลง “พูดมา อยากพูดอะไรก็พูด เร็วเถอะ” ติณห์สูดหายใจเข้า และรักษาลมหายใจที่สั่นเทาของเขาไว้ “ฉันชอบเธอ” …………. รินรดาได้ยินประโยคนี้ รู้สึกราวกับมีเสียงฟ้าคำรามจากภายในหัวของเธอ “คุณพูดอะไร?” ใบหน้าของติณห์เริ่มหงุดหงิดอีกครั้ง รินรดาคงไม่ได้หยอกล้อเขา “จากนั้นล่ะ?” ติณห์มองไปที่เธออย่างสงสัย ยังมีอะไรจากนั้นอีก “รินรดาเห็นเขากำลังยอมรับ ใบหน้านิ่งงัน เธอคิดไม่ถึงว่าติณห์จะยอมรับจริงๆ” “ดังนั้น ติณห์” รินรดาอยู่ห่างจากเขาเล็กน้อย “ฉันมีความรู้สึกที่ไม่ถูกต้อง ฉันไม่ได้ต้องการให้คนที่ชอบฉันและในขณะเดียวกันก็ยังมีคนอื่น ใจของฉันแคบมาก และทนไม่ได้แน่ๆหากจะเกิดเรื่องเช่นนั้น” เมื่อติณห์ได้ยินเช่นนั้นก็รู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย “แล้วเธอ แล้วเราจะเป็นแบบนี้เหรอ?” รินรดาพูดในสิ่งที่ให้อภัยไม่ได้จริงๆ เธอเองก็พูดไม่ออกและถอนหายใจ “เป็นแบบนี้ไปก่อนเถอะ” “แล้วเธอ...” ติณห์ยังไม่ปล่อยเธอไปแต่โดยดี “อยู่เป็นเพื่อนฉันก่อน อีกเดี๋ยวฉันก็ไปแล้ว” “อย่าไปนึกถึงเลย ติณห์ ไม่ใช่ฉันอ่านไม่ออก ครั้งหน้าถ้ามีแบบนี้อีก รบกวนเธอไปหาคนอื่นเลย!” สีหน้าติณห์ดูไม่ดีนัก “ฉันแค่อยากให้เธออยู่เป็นเพื่อ และฉันก็ไม่ได้พูดในสิ่งที่ฉันต้องการให้คุณทำ” “ใช่เหรอติณห์ ฉันไม่กล้ารับประกันเลย คุณกล้าเหรอ?” ติณห์พูดไม่ออก รินรดาจึงถือโอกาส “ฉันยังต้องไปทำงาน ต้องไปแล้ว เดินทางดีๆติณห์” ตั้งแต่แยกกับติณห์กลับมาทำงานก็ไม่มีความสุขเลย Evanก็เริ่มนินทา “ฉันได้ยินมา ชายคนนั้นเป็นคนของบีแอมเค?” “ใครเหรอ?” รินรดาตอบกลับอย่างอารมณ์ไม่ดี “ไอยา รินรดา คุณจะปกปิดอะไรฉัน.....” Evanหัวเราะเหมือนแม่เล้าแต่เขาไม่มีผ้าเช็ดหน้าเล็ก ๆ และนิ้วที่งอนดั่งดอกกล้วยไม้ “ฮ่าๆ ฉันไม่มีพี่ชาย” รินรดายอมรับว่าเขากำลังโกรธEvan แต่ก็ต้องทำเป็นอารมณ์ดีและยิ้มต่อไป ในเวลานั้น ไม่รู้ว่าวรรณเดินมาจากไหน “เวลาทำงานไม่ได้ให้มาคุยกัน” Evan ที่กำลังจะทำการซุบซิบนินทา แต่กลับโดนวรรณตัดบท เธอจึงกลอกตาและมีความไม่พอใจเล็กน้อย แต่ว่าเขาก็ยังคงเป็นเจ้านาย หลังจากกลอกตาเสร็จ Evanก็เริ่มทำงานอย่างดีมาก “รินรดา เลิกงานแล้วอยู่ต่อหน่อยนะ” เธอพูดโดยไม่รอให้รินรดาตอบกลับ ส่วนวรรณเดินหายไปอย่างไร้ร่องรอย “ฮ่าๆๆๆ รินรดาที่รัก วันนี้พี่ชายไม่ต้องทำโอที กลับบ้านก่อนได้แล้ว” “ไปหาแฟนเหรอ?” รินรดากล่าวด้วยสีหน้าเฉยเมย อีกนิดเหมือนจะฆ่าEvan