บทที่ 89 สศิชาถูกลักพาตัว

บทที่ 89 สศิชาถูกลักพาตัว ไม่รู้ว่าทำไม ถึงแม้ว่าวรรณจะยังปกติ แต่วันนี้รินรดากลับไม่กล้าสู้หน้าเขา อาจเป็นเพราะว่าการปรากฏตัวของติณห์หรือเป็นเพราะเหตุผลอื่น.... แต่ว่าเจ้านายก็ยังเป็นเจ้านาย ยิ่งไปกว่านั้นรินรดาก็ยังเรียกเขาว่าเจ้านายและต้องอยู่อย่างเชื่อฟัง ไม่ง่ายเลยทีจะรอให้ทุกคนไปหมด รินรดาจึงก้าวไปหาเขา “เจ้านาย มีธุระอะไรกับฉันเหรอ?” วรรณก็ชี้ไปยังเก้าอี้ที่อยู่ตรงข้าม “นั่ง” รินรดานั่งลงตามคำพูด ถ้าเธอเดาไม่ผิด วรรณต้องถามเธอเรื่องติณห์ ตามคาด วรรณคิดอยู่ครู่หนึ่งและถามอย่างเจาะจง “คนเมื่อกี้ เธอรู้จักเหรอ?” รินรดาพยักหน้าอย่างระมัดระวัง “จากนี้อย่าให้คนอื่นมาหาที่บริษัท มันมีผลกระทบที่ไม่ดีต่อเธอ” “คือ.....เอ๊ะ?” รินรดาไม่ได้คิดเลยว่าวรรณจะพูดเช่นนั้นกับเธอ เธอก้มหน้าด้วยความหวาดกลัวและเงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว “เธอคิดว่าไง?” มือของวรรณวางลงบนโต๊ะเบาๆ ราวกับจะมองผ่านความคิดของรินรดา “ไม่...จากนี้ฉันจะระวังให้มากกว่านี้” “งั้นก็ไม่มีอะไรแล้ว เธอไปได้” รินรดารีบลุกจากเก้าอี้ และเตรียมพร้อมที่จะไป วรรณพูดขึ้นมาหนึ่งประโยค “คนนั้น ใช่ตระกูลวงษ์วริศกุลหรือเปล่า?” รินรดาพยักหน้า และรอฟังคำพูดต่อไปของวรรณ แต่คาดไม่ถึงว่าเขาจะกล่าวว่า “ไม่มีอะไร เธอไปเถอะ” รินรดารีบหยิบกระเป๋าและออกไปอย่างรวดเร็ว ทันทีที่ออกจากสำนักงาน โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น สายที่โทรมาก็คืออธิชา รินรดารู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย และไม่อยากจะรับสายนี้ แต่เธอคิดว่าเขาอาจมีธุระบางอย่าง รินรดาจึงรับสาย “มีอะไร?” “รินรดา เธอช่วยสศิชาด้วย สศิชาเธอโดนลักพาตัวไป” น้ำเสียงของอธิชาดูเหมือนจะกลัวจริงๆ ราวกับเหมือนเพิ่งผ่านเรื่องราวร้ายๆมา รินรดาไม่ร้อนใจสักนิด “ฉันไม่ได้ทำอะไร อย่ามาหาฉัน ลูกสาวคุณ คุณก็ไปจัดการเอาเอง” “รินรดา เธอจะไม่สำนึกบุญคุณแบบนี้ไม่ได้ ใช่ พวกเราขอโทษเธอไปแล้ว แต่จะให้พูดยังไงล่ะ เราคือครอบครัวเดียวกันนะ...” “ไม่ต้องพูดแล้ว เธออยู่ที่ไหน?” ทุกครั้งรินรดาไม่สามารถหลบหนีคำว่าเราคือครอบครัวเดียวกันได้เลย ทุกครั้งต้องยอมแพ้อย่างหมดหนทาง “คนเหล่านั้นบนร่างกายของพวกเขาเต็มไปด้วยรอยสัก ดูแล้วร่างกายแข็งแกร่งมาก ฉัน....” “พวกเขาได้พูดอะไรบ้างหรอเปล่า?” “ไม่เลย แต่พูดไว้ว่ามันเป็นวัฏจักรและคือสิ่งที่สมควรจะโดน ฉัน....รินรดา....เธอต้องช่วยสศิชานะ” “พูดก็พูดเถอะ ฉันคนเดียวจะไปช่วยยังไง ข่าวคราวที่มีประโยชน์สักนิดก็ไม่มี” “มี...มีข่าวนึง..พวกเขาบอกพวกเขาคือแก๊งหมาป่า” แก๊งหมาป่า? นักเลงที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในเมือง? สศิชาไปทำอะไรไว้กับคนพวกนั้น? รินรดาคิดอยู่ภายในใจ “แจ้งตำรวจหรือยัง?” “พวกเขา พวกเขาไม่ให้แจ้งตำรวจ ถ้าแจ้งตำรวจก็จะฆ่าตัวประกัน.....” เรื่องราวนี้ ทำไมยิ่งมองยิ่งรู้สึกแปลก สศิชาไปทำอะไรไว้? “เธอลองคิดย้อนกลับไปดีๆ ช่วงนี้สศิชาได้ติดต่อกับคนแปลกหน้าบ้างหรือเปล่า? ฉันวางสายก่อนจะแจ้งตำรวจ” “โอเค ถ้าฉันนึกออกฉันจะโทรหาคุณ” “โอเค” หลังจากรินรดาวางสาย แค่เวลาไม่นานสายที่เธอยังโทรสายแรกก็คือติณห์ ในตอนนั้นติณห์ยังคงโมโหอยู่ เห็นรินรดาโทรเข้ามาคิดว่าเธอคงโทรผิดแน่ๆ จึงรอเป็นระยะเวลานานกว่าจะรับสาย “ว่าไง?” “คุณ....” จริงๆแล้วรินรดาก็ไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไรดี และเมื่อรับโทรศัพท์แล้วก็ไม่พูดและรู้สึกเกรงใจ “คุณยุ่งอยู่หรือเปล่า?” “….ไม่ยุ่ง พูดมา” ติณห์เอนหลังลงกับเก้าอี้ทำงาน และใช้มือหมุนปากกาอย่างคุ้นชิน โกหกอย่างแนบเนียน “สศิชาถูกลักพาตัว โดยแก๊งหมาป่า” ปัง ปากกาในมือติณห์หล่นลงบนโต๊ะทันทีและพูดว่า “เธอพูดอีกครั้ง?” “สศิชาถูกแก๊งหมาป่าลักพาตัวไป” “มีอะไรเป็นหลักฐานว่าเป็นแก๊งนั้น?” “มีคนบอกว่าพวกเขาสักเป็นรูปดอกไม้ขนาดใหญ่....อย่างอื่นก็ไม่มีอะไรอีกแล้ว” ติณห์สามารถมั่นใจได้ว่าอีกฝ่ายเป็นแก๊งของหมาป่าและกฎสำหรับพวกเขาที่จะเข้าร่วมแก๊งก็คือทุกคนต้องสักลาย “สศิชามีความสัมพันธ์อะไรกับพวกเขา?” “ฉันก็ไม่รู้ อธิชาบอกว่าพวกเขาพูดถึงเวรกรรม...” สาเหตุและรับผลการกระทำ เมื่อติณห์ได้ยินคำนี้ หลังของเขาก็มีเหงื่อเย็นไหลลงมา ตอนไฟไหม้คราวนั้น เขาก็ได้ยินคำนี้ ครั้งนี้.... “ฉัน....แจ้งความก่อน...มีเรื่องต้องคิดอีกนิดหน่อย เดี๋ยวฉันค่อยโทรไปใหม่” รินรดาต้องวางสายก่อน และถ้าเธอได้ยินไม่ผิด น้ำเสียงของติณห์ฟังแล้วแปลกๆ “ฮัลโหล 110?” ในขณะเดียวกัน อธิชาก็ได้รับโทรศัพท์สายหนึ่ง อีกฝ่ายราวกับจงใจใช้เครื่องเปลี่ยนเสียง “ฮ่าๆ บอกไม่ให้แจ้งความก็ไม่ฟัง อยากให้ลูกสาวตายใช่ไหม?” “ไม่ใช่ฉัน ฉันไม่ได้แจ้งความ ถ้าคุณไม่เชื่อคุณตรวจสอบโทรศัพท์ฉันได้” “ฮ่าๆ ไม่ว่าคุณหรือใครก็ตามที่แจ้ง....” จากนั้นเสียงของปลายสายก็เบาลง และมีเสียงของสศิชาที่ร้องโดยความเจ็บปวดก็ดังขึ้น