บทที่ 90 สศิชาถูกลักพาตัว

บทที่ 90 สศิชาถูกลักพาตัว “เป็นไง กล้าท้าทายฉัน คุณยกลูกสาวให้ฉัน...” อธิชาร้อนใจ สศิชาร้องออกมาในตอนสุดท้าย “เธอจะเอาอะไร!” “ง่ายมาก เตรียมเงินไว้ยี่สิบล้าน เงินนี่ ฉันว่าคุณไม่น่าจะเอาออกมาได้ใช่ไหม?” “ฉันเอาออกมาได้..” “เตรียมเงินให้พร้อม คนของเราจะติดต่อไป” พูดจบก็ได้วางสาย อธิชายืนที่เดิม จากก้นบึ้งของหัวใจเขามีความรู้สึกกลัว เขาเชื่อว่าคนกลุ่มนั้นสามารถทำได้ทุกอย่าง และลูกสาวของเธอก็ตั้งท้องอยู่.... ในตอนนั้น รินรดากำลังเดินอยู่บนถนนและได้รับโทรศัพท์จากอธิชาเป็นครั้งที่สอง “แจ้งความไปแล้วใช่ไหม..” “ใช่ คดีลักพาตัวต้องแจ้งความ” “เธอเกือบฆ่าลูกสาวฉัน!!!!” รินรดาได้ยินเช่นนี้จึงขมวดคิ้วขึ้น “ไม่ใช่คุณหรอกเหรอที่ให้ฉันไปแจ้ง แล้วคุณยังจะมาพูดอะไร อะไรที่อีกนิดเกือบจะฆ่าลูกสาวคุณ?” “พวกเขา...ต้องตรวจสัญญาณแอบฟังโทรศัพท์ฉันแน่ๆ...” อธิชาที่อยู่อีกด้านหนึ่งของปลายสายน้ำเสียงของเขาอารมณ์ไม่คงที่เป็นอย่างมากเหมือนกำลังจะขาดใจ “คุณใจเย็นก่อน ฉันกำลังคิดหาวิธี....” “เธอจะมีวิธีอะไร เธอรีบไปขอช่วยติณห์ ขอร้องอ้อนวอนเขา ฉัน..ฉันจะไปหาชฎายุ...” รินรดากลอกตาไปมา คนที่คุณควรจะหาคนแรกมันไม่ควรจะเป็นชฎายุ? อธิชารีบโทรหาชฎายุ ลูกสะใภ้ที่ดีของเธอ “มีอะไร?” ถึงแม้ชฎายุจะรับสายแล้วแต่น้ำเสียงของเขาดูจะร้อนใจ และข้างกายเขาก็ยังมีเสียงของผู้หญิง “ชฎายุ มีอะไรหรือเปล่า?” อธิชาระงับความโกรธเขาไว้ “สศิราถูกลักพาตัวไป” ชฎายุก็ยังไม่เข้าใจเรื่องราว ภรรยาของเขายังต้องการดูแล เขาจึงนั่งไม่ติดที่ “ตั้งแต่เมื่อไหร่ ?” “เมื่อกี้นี้ เธอ ตอนนี้อยู่ไหน ฉันจะไปหาเธอ?” “คุณไปที่บ้านฉัน ฉันกำลังจะไป” และอีกด้านหนึ่ง ในที่สุดติณห์ก็คิดหาทางออกได้ ดังนั้นเขาจึงโทรหารินรดา “ตอนนี้อยู่ที่ไหน มาบ้านฉัน เดี๋ยวฉันไปรับ” รินรดาจึงบอกที่ที่เธออยู่ จากนั้นก็รออยู่ริมทางถนนเพื่อรอติณห์มารับ ในขณะที่รอ เธอบังเอิญเห็นคนกลุ่มหนึ่งที่มีรอยสักดอกไม้ขนาดใหญ่อยู่บนแขน แอบเข้าไปในอาคารตรงหัวมุมถนน “ติณห์ ฉันเห็นคนที่มีรอยสักดอกไม้ขนาดใหญ่เข้าไปในอาคาร อาคารตรงข้ามที่ฉันรอคุณ ฉันเข้าไปก่อนนะจากนั้นคุณค่อยตามเข้ามา” รินรดาส่งข้อความผ่านวีแชทให้กับติณห์ จากนั้นก็ตามคนเหล่านั้นเข้าไป เมื่อติณห์ได้ยินข้อความนั้น มือก็รู้สึกอ่อนแรงตกใจ รินรดาเธอกล้าหาญเกินไปแล้ว ด้วยความสิ้นคิดนั่นทำให้เขาต้องรีบเร่งที่สุดเท่าที่จะทำได้ เขาขับผ่านไปแดงนับครั้งไม่ถ้วน และมุ่งหน้าไปยังจุดหมายด้วยความเร็ว ทางด้านรินรดาเธอยังคงติดตามคนกลุ่มนั้นขึ้นบันไดอย่างเงียบๆ และพยายามไม่ให้ตัวเองโดนจับได้เธอจึงเดินให้ช้าลงและเว้นระยะทางไว้ ฟังเสียงราวกับว่าคนกลุ่มนั้นหยุดเดิน จากนั้นก็หยิบกุญแจและไขประตู “ไอยา ผู้หญิงคนนั้นไม่เชื่อฟังจริงๆ ฉันอยากให้เธอโดนจริงๆ....” อีกคนก็พูดขึ้น “ไม่ได้นะ หัวหน้าสั่งไว้แล้ว ถ้าหากเธอไม่มาก็ไม่มีใครสามารถแตะต้องได้” “มองแล้วเธอนี่น่ารักเหมือนกันนะ เสียดายจริงๆ...” ชายคนนั้นพูดพร้อมรอยยิ้ม แต่เสียงของเขาฟังแล้วน่ากลัวมาก รินรดาที่ได้ยินก็ยังรู้สึกได้ รินรดาค่อยๆแอบขึ้นไปอย่างช้าๆ แต่ทว่ากลับถูกคว้าคอเสื้อเอาไว้จากด้านหลัง ก่อนที่เธอจะร้องออกมา มีมือข้างหนึ่งมาปิดปากเอาไว้ จากนั้นก็ได้ยินเสียงพูดจากข้างหู “เบาหน่อย อย่าให้โดนจับได้” ติณห์ รินรดาถอนหายใจอย่างโล่งอก “คุณมาแล้ว” รินรดาขยับปากภายใต้มือของติณห์ ความชื้นที่ผสมผสานด้วยความร้อน ทำให้ติณห์รู้สึกอึดอัดเล็กน้อย “อย่าพูดออกมา” รินรดาพยักหน้า ติณห์จึงเอามือออก “ข้างบนมีกี่คน?” รินรดาทำมือสามนิ้ว “สามคน ฉันแน่ใจ แต่ฉันไม่รู้ว่าข้างบนจะมีคนอยู่ในห้องนั้นอีกหรือเปล่า” หลังจากที่ติณห์ได้ยินเช่นนั้นจบ ด้านบนก็มีเสียงพูดคุยกัน “ทำไมไปนานขนาดนั้น คิดว่าแกตกลงไปในน้ำซะแล้ว” “เหยๆ พี่สาม รีบร้อนอะไร ไม่ใช่ว่าจะไม่กลับมาซะหน่อย” “ฮ่าๆ” ติณห์ขมวดคิ้วขึ้น ห้องข้างบนมีคนและยังเป็นผู้หญิง ในเวลานั้นรินรดาก็หยิบโทรศัพท์ออกมาพิมพ์อย่างเงียบๆ ติณห์จึงหยิบโทรศัพท์ออกมาดู มีข้อความี่เธอส่งมาก “เราหนีกันก่อน พวกเขามีคนมากกว่าเราเยอะ เราสู้ไม่ไหว อย่างไรก็ตามก็ไปไม่รอดหรอก” ติณห์เงียบคิดอยู่ชั่วครู่ “เธอแน่ใจไหมว่าสศิชาอยู่ในนั้น?” รินรดาส่ายหน้า “เพียงแค่ได้ยินว่าเขาจับผู้หญิงไว้ แต่ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นไร ฉันเองก็ไม่รู้”