บทที่ 91 ไดอารี่

บทที่ 91 ไดอารี่ ในตอนนั้น ติณห์เองก็ลังเลอยู่นิดหน่อย “งั้นเราลงไปช้าๆ” ดังนั้นทั้งสองจึงค่อยๆลงไปชั้นล่าง และก็ยังได้ยินจากข้างบนเป็นครั้งคราว เมื่อพวกเขาเดินมองถึงรถ สายตาก็รินรดาก็มองเห็นด้านหลังของคนคนหนึ่งที่กำลังเร่งรีบ “จินตนา?” ติณห์รีบคว้ามือเธอ “เธอรู้จักเหรอ?” รินรดาก็พบว่าตัวเธอเองกำลังยืนอยู่ข้างกายติณห์ และไม่สามารถพูดได้ว่าตัวเองเห็นพวกเขาอยู่ที่ห้างสรรพสินค้าในวันนั้น แต่ยังไม่ทันที่รินรดาจะอ้าปากพูด ติณห์ก็พูดกลับขึ้นมาว่า “ใช่แล้ว วันนั้นเธอเห็นพวกเราที่โรงแรม” …… เรื่องนั้น “ไปเถอะ ขึ้นรถ!” รินรดาเริ่มจะอารมณ์ไม่ดี และเปิดประตูรถขึ้นไป แต่ภายในจิตใจของเธอก็สะท้อนภาพใบหน้าของจินตนา “เธอมาทำอะไรแถวนี้ล่ะ....” แต่บางทีเธออาจจะห้างสรรพสินค้า เธออาจะจะมีนัด อย่าตื่นตระหนก คงเป็นเพราะฉันไม่ได้ก้าวออกจากบรรยากาศที่กระวนกระวายในตอนนี้ รินรดานึกถึงจินตนาอยู่เป็นเวลานาน และเธอก็โน้มน้าวตัวเองให้ลืมมันไป ติณห์กำลังขับรถ และทั้งสองก็กำลังหาสถานที่เพื่อกินข้าวกัน “ใช่แล้ว เมื่อกี้ฉันมีธุระจะพูดกับเธอ” บรรยากาศที่เงียบสงบ ภายในรถมีเพียงเสียงเครื่องปรับอากาศ รินรดาจึงรู้ตัวว่าตนเองกำลังเหงื่อออก “พูดมา เรื่องอะไร?” “เมื่อกี้ฉันนึกถึงแก๊งหมาป่าอย่างละเอียดแล้ว ตอนฉันวัยรุ่น ฉันได้พบเจอกับพวกเขามาก่อน” รินรดารู้สึกอยากรู้อยากเห็น “เรื่องราวของเมื่อไหร่?” “ตอนนั้น....ฉันอายุประมาณ20” ดูเหมือนจะเป็นเรื่องราวที่ไม่ค่อยน่ายินดี แม้แต่ติณห์เองที่พูดอายุก็ยังคลุมเครือ “จากนั้น?” “ในตอนนั้นฉันยังเด็กและเต็มไปด้วยพละกำลัง และไม่มีอะไรที่จะยอมแพ้ จากนั้นมีอยู่ครั้งหนึ่ง มีคนจากแก๊งหมาป่าตามฉันมา ฉันเกือบโดนไฟคลอกตาย” รินรดารู้ว่าติณห์กำลังพูดถึงเรื่องในปีนั้น ดังนั้นเธอจึงไม่ขัดเขา ให้เขาพูดต่อไป “ในตอนนั้นที่ฉันยังมีสติอยู่ ฉันมองเห็นคนคนหนึ่ง มองเห็นเป็นเงาๆ ฉันแยกแยะไม่ได้เพราะในตอนนั้นไฟลามไปทั่วทุกที่ชายคนนั้นก็ล้มลง จากนั้นก็พูดประโยคหนึ่งกับฉัน เวรกรรมตามทัน” “แต่แล้วฉันก็ไม่ตายดังนั้นฉันจึงค่อย ๆ ลืมมันไปและฉันก็คิดว่าประโยคนั้นเป็นภาพลวงตาเมื่อสติของฉันพร่ามัว” “แต่จริงๆแล้วไม่ใช่...” “ไม่ วันนี้สศิชาเองก็พบเจอเหตุการณ์เช่นนี้ เมื่อนั้นฉันก็จำสถานการณ์ที่น่าเศร้าของปีนั้น แบะนำพาสิ่งสองสิ่งกลับมา” “แล้วแก๊งหมาป่าคืออะไร ทำไมกฎหมายถึงจัดการไม่ได้？” “จัดการอย่างไร เมื่อแก๊งนั้นก่อตั้งสำเร็จ ทุกคนเป็นกลุ่มที่มีหน้ามีตา ต่อจากนั้นไม่รู้ว่าทำไม คนกลุ่มนี้ก็ค่อยๆตายไป จากนั้นแก๊งหมาป่าก็ค่อยๆหายไปอย่างช้า...” นี่เป็นเรื่องราวภายในที่รินรดาไม่เคยรู้ “อืม แล้วมีอะไรหลงเหลืออีกไหม? ครั้งล่าสุดที่แก๊งหมาป่าออกมาเมื่อไหร่ แล้วจัดการอย่างไร?” “ครั้งล่าสุด ก็ตอนที่ฉันเกือบโดนไฟคลอกตายนั้นแหละ จินตนาได้ช่วยฉันเอาไว้ แต่ว่า เหมือนว่าครั้งนั้นแก๊งหมาป่าได้รับความเสียหายอย่างหนัก ดังนั้นจึงหายไปในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา” “แปลก แล้วสศิชาจะไปรู้จักแก๊งหมาป่าได้อย่างไร ไม่มีเหตุผลเลย” “ควรกลับบ้าน เหตุผลอยู่ที่บ้านของเธอ ดูว่าพ่อของเธอมีสมุดบันทึกหรืออะไรที่ไม่ได้ถูกทำลาย อาจมีเงื่อนงำ ฉันคิดว่าคนกลุ่มนี้ดูเหมือนจะเกี่ยวข้องกับความคับข้องใจของคนรุ่นก่อน” รินรดาพยักหน้า จากนั้นก็พบว่าตนเองได้ถึงประตูหน้าบ้านแล้ว “คุณจะให้ฉันเข้าไปแบบนี้เหรอ? ถ้าฉันเจออธิชาจะทำอย่างไร?” “เธอต้องไปหาชฎายุอย่างแน่นอน ตอนนี้ไม่อยู่แน่ๆ ถ้าเธอไม่ว่าอะไร ฉันเข้าไปกับเธอได้นะ” ติณห์ในตอนนี้ราวกับเป็นเทพบุตรสำหรับรินรดา “ถ้าเช่นนั้นก็ขอบคุณจริงๆ” ฉันแค่พูดด้วยความเกรงใจ ด้วยความสิ้นคิด ติณห์จึงจอดรถจากนั้นก็ตามรินรดาเข้าไป “ฉันไม่รู้ว่าเขาเปลี่ยนกุญแจกันหรือยัง...” รินรดาพูดพร้อมกับเปิดประตูบ้าน แต่กลับพบว่าประตูบ้านเปิดได้ ดังนั้นเธอจึงมองติณห์ด้วยสายตาที่ยากจะอธิบาย “ครั้งที่แล้วที่ฉันไปประตูหลังก็เพราะว่าฉันกลัวว่าประตูหลักอาจจะเปลี่ยนกุญแจ แต่คิดไม่ถึงว่า...” ติณห์เข้าใจความรู้สึกของเธอ ดังนั้นเขายื่นมือออกมาและลูบหัวเธอ “เปิดประตูเถอะ” รินรดาพยักหน้าและเปิดประตูโดยดี จากนั้นทั้งสองคนก็ตรงไปยังห้องหนังสือ “ฉันจำได้ พ่อฉันมีบัญชีแยกอยู่ เราสามารถไปดูได้ว่ามันยังอยู่หรือไม่” ทั้งสองจึงขึ้นไปอย่างเงียบๆ รินรดาสุ่มหาห้องทำงานของพ่อได้โดยบังเอิญ ติณห์ลังเลและเดินตามไป “พ่อเธอมีความลับทางธุรกิจหรือเปล่า?” “ไม่มี เข้าไปเลย”