已经是第一章了
บทที่ 92 ไดอารี่
บทที่ 92 ไดอารี่
ทั้งสองคนมองห้องทำงาน และรู้สึกยากเย็นเหลือเกินที่จะลงมือ
“เธอไปตรงนั้น ฉันหาตรงนี้ มันจะไวขึ้นถ้าเราหากันแบบนี้”
ติณห์เดินไปที่โต๊ะทำงาน เขารู้สึกว่ามันคงจะง่ายกว่าในการหาสิ่งของล้ำค่าในที่แบบนี้
“ที่นี่โดนล็อคเอาไว้” ติณห์เดินมาถึงโต๊ะก็พบว่าถูกล็อคเอาไว้
รินรดาไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรดี จากนั้นเธอก็นึกออก “ฉันจะไปดูที่ห้องนอนพวกเขา ปกติเขาจะเก็บกุญแจไว้ที่นั่น”
ดูแล้วเมื่อต้องลงมือกับห้องนอนของคนอื่น ติณห์จึงยิ้มขำอย่างช่วยไม่ได้ “งั้นเธอ...ระวังด้วย” ท้ายที่สุดพวกเขาทั้งสองก็แอบเข้ามาเงียบ ๆ ถ้าหากโดนจับได้อย่างไรก็ตามพวกเขาหาข้ออ้างไม่ได้แน่ๆ
รินรดาทำท่าทาง Ok จากนั้นก็เดินไปยังห้องนอนใหญ่
รินรดามองและเห็นว่าภายในห้องไม่มีอะไรเปลี่ยนไป เหมือนกับตอนที่เธอยังเด็กไม่เปลี่ยนไปเลย และเธอก็รู้สึกแปลกๆ
ตั้งแต่ที่อธิชาหาคนมาแทนที่แม่ของตัวเอง ห้องนอนนี้เธอก็ไม่กล้าเข้าใกล้อีกเลย แต่ไม่กล้าเข้าไปอีกด้วย
วันนี้เป็นครั้งแรกในระยะเวลาที่ยาวนานที่เธอได้เข้ามา
เหลือเชื่อจริงๆ ทุกสิ่งททุกอย่างเหมือนเดิมเหมือนกับตอนที่แม่ของเธอยังอยู่ หรือว่าพ่อของเธอยังคิดถึงแม่ของเธออยู่บ้าง?
และเธอก็รีบส่ายหน้าอย่างรวดเร็ว บอกตัวเองเป็นนัยๆว่าให้หยุดคิด ติณห์ยังคงรอเธออยู่
ดังนั้งเธอจึงวางความหลังไว้ก่อน ตามปกติพ่อมักจะวางของเอาไว้ในที่ที่คุ้นชิน และในตู้ก็พบกล่องกล่องนึง
เดิมที่คิดว่าสิ่งของจะถูกเผาไปหมดแล้ว แต่กล่องนี้กลับยังคงอยู่ คิดไปคิดมาคงจะเป็นของอธิชา
รินรดามองกล่องนั้นที่ต้องใส่รหัส ดังนั้นเธอจึงลอง
วันเกิดพ่อ ไม่ใช่
วันเกิดอธิชา ไม่ใช่
สศิช่ล่ะ? ก็ไม่ใช่
รินรดาจึงลองวันเกิดแม่ของเธอ ก็ยังไม่ใช่
แล้วมันคืออะไรล่ะ.....
รินรดาหงุดหงิดเล็กน้อย ในที่สุดเธอก็นึกตัวเองออกมาจากความทรงจำ และกล่องก็ถูกเปิดออก
สิ่งนี้.....รินรดานึกได้ว่าตัวเลขเมื่อกี้ เหมือนกับตัวเลขวันครบรอบแต่งงานของพ่อและแม่ของเธอ
หลังจากได้ข้อสรุปแล้ว รินรดารู้สึกอธิบายไม่ถูก
เมื่อเธอเห็นสิ่งของภายในกล่อง เธอกลับนิ่งเฉยมากกว่าเดิม
ภายในกล่องเป็นแหวนแต่งงานใบสูติบัตรของรินรดา และกุญแจดอกเล็กๆที่สวยงาม
“ทำไมไปนานขนาดนี้...”
ติณห์ที่เห็นว่ารินรดาเข้าไปนานมากแล้วยังไม่ออกมาอีก ก็คิดว่าอาจจะเกิดอะไรขึ้น จึงตามเข้าไปดู
เสียงที่จู่ๆก็ดังขึ้นทำให้รินรดาตกใจ กล่องที่อยาในมือก็ร่วงหล่นลงไปบนพื้น
“เปล่า..ฉันเจอกุญแจแล้ว คุณลองเอาไปดู”
รินรดาก้มลงและหยิบกุญแจขึ้นมา ส่งให้ติณห์
“เธอโอเคไหม....”
ติณห์เห็นใบหน้าที่ไม่ค่อยสู้ดีของเธอ และถามด้วยความกังวล
“ไม่เป็นไร คุณไปก่อนเถอะ....” บทสทนาจบลง ติณห์จึงเดินไปยังห้องทำงาน รินรดาก็ยังคงอยู่คนเดียวภายในห้องนอน
เธอหยิบแหวนสองวงออกมาจากนั้นก็เก็บใส่ไว้ในกระเป๋าอย่างดีและพับสูติบัตรเก็บไว้อย่างดีเช่นกัน
จากนั้นก็เก็บกล่องไว้ในที่เดิม หลังจากที่ทุกอย่างเสร็จสิ้น เธอจึงปิดประตูห้องนอนลง และไปยังห้องทำงาน
ฝั่งนั้น ติณห์ได้เปิดลิ้นชักได้แล้ว มือก็ถือสมุดอยู่เล่มหนึ่ง และมองดูอย่างจริงจัง
“เป็นอะไร?” รินรดาที่มองเห็นติณห์กำลังจริงจัง ในตอนนั้นก็รู้สึกอย่างรู้ว่าเกิดอะไร
“มีบางอย่าง...ซับซ้อน...” ติณห์พูดพร้อมกับเก็บหนังสือออกมา “เรากลับกันเถอะค่อยคุยกัน”
“สุมดเล่มนั้นคือสมุดบัญชีหรือเปล่า?”
“ถ้าพูดให้ชัดคือ ไดอารี่”
รินรดาจับไว้ และอยากเห็นสิ่งที่เขียนอยู่ในนั้น แต่กลับถูกติณห์ผลักหัว “กลับไปค่อยให้ดู”
“งั้นโอเค มีเรื่องอื่นอีกไหม บัญชีแยกประเภทล่ะ....”
ติณห์ก็ยังเปิดลิ้นชักอันต่อไปเรื่อยๆ แต่กลับไม่พบอะไร
“เธอว่าพ่อของเธอ หนังสือที่เขาหยิบมาอ่านบ่อยๆ จะมี?”
รินรดามองอย่างเย็นชา “เก็บภาพไว้ในหนังสือเหมือนคุณไหม?”
ติณห์รู้สึกผิดหวังที่พูดออกไป
ถึงแม้รินรดาจะพูดเช่นนั้น แต่ก็ทำท่าว่าทำได้ดีมาก
หนังสือที่พ่อของเธออ่านบ่อยที่สุด เอาจริงๆเธอไม่รู้
รินรดาจึงเปิดหนังสือเก่าๆออกมาดู ว่าจะมีอะไรหล่นลงมาหรือไม่
ติณห์ที่อยู่ด้านข้าง ดังนั้นเขาจึงหยิบขึ้นมา “บังเอิญอะไรขนาดนี้?”
“อะไร หาเจอแล้วเหรอ?”
ติณห์พยักหน้า
“งั้นเรารีบไปกันเถอะ ฉันกลัวอธิชาจะกลับมาแล้ว”
ติณห์ได้ยินเช่นนั้นจึงพยักหน้า และเลื่อนลิ้นชักอย่างระมัดระวัง จากนั้นก็นำหนังสือเล่มนั้นกลับมา และออกมาพร้อมกันรินรดา
รินรดาขึ้นรถ มองเห็นจากกระจกมองหลัง และมองเห็นอธิชากลับมาเมื่อลงรถมาก็มีชฎายุอยู่ด้วย
“โชคดีโชคดี อีกนิดเดียวเราเกือบไปแล้ว”
ติณห์ยิ้ม “นั่งให้ดี เราต้องหนีแล้ว”
พูดจบ รินรดาก็คาดเข็มขัด เขาก็เหยียบคันเร่งและมุ่งออกไปอย่างรวดเร็ว
已经是最新一章了
加载中
